Νυρεμβέργη: ταινιοκριτική (του Γιώργου Μάστορα)

 

Ταινιοκριτική του Γιώργου Μάστορα για το ιστολόγιο της συντακτικής μας ομάδας

Η διαφήμιση για την ταινία "Νυρεμβέργη" είχε αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Η μέχρι ενός σημείου αμφιβολία μου για το αν θα πήγαινα τελικά να παρακολουθήσω το εν λόγω κινηματογραφικό έργο, έφυγε όταν είδα τον γνωστό συμπλεγματικό (κάποτε κομμουνιστή, σήμερα νεοφιλελεύθερο, σταθερά όμως "αντιναζιστή") κριτικό κινηματογράφου Δημήτρη Δανίκα να γράφει αρνητικά σχόλια εναντίον της, υποστηρίζοντας ότι "άνθρωποποιεί τους ναζί".

Η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στο πρόσωπο του Χέρμαν Γκαίρινγκ, τον οποίο ενσαρκώνει με επιτυχία ο Ράσελ Κρόου. Καθόλη σχεδόν την διάρκεια του έργου, ο Γερμανός Στρατάρχης παρουσιάζεται όχι ως ένας "αιμοδιψής κακούργος", αλλά ως ένας κανονικός άνθρωπος, που έχει την αγωνία της ζωής και του θανάτου, νοιάζεται για την τύχη της οικογένειας του και είναι ψύχραιμος και ετοιμόλογος απέναντι στον οποιονδήποτε συνομιλητή του.

Ακόμη και ο ψυχίατρος που τον παρακολουθεί και καταγράφει τις συζητήσεις τους, γοητεύεται έμμεσα από την προσωπικότητα του και δείχνει να νοιάζεται με ειλικρίνεια για την τύχη της οικογένειας του (γυναίκα και κόρη), ενώ μάλιστα εξοργίζεται όταν διαπιστώνει την κακομεταχείριση τους από τις Συμμαχικές Δυνάμεις Κατοχής.

Υπάρχουν κάποιες σκηνές, κατά την διάρκεια της ταινίας, που ξαφνιάζουν ευχάριστα και προβληματίζουν ανάλογα με το περιεχόμενο τους. Όπως, για παράδειγμα, η συνομιλία του Δικαστή Τζάκσον με την σύζυγο του για το κατά πόσο οι Σύμμαχοι μπορούν να πάνε σε δίκη τους Γερμανούς με κατηγορητήριο που πρώτοι οι ίδιοι οι σύμμαχοι έχουν διαπράξει τα ανάλογα αδικήματα ,τον διάλογο μεταξύ του Γκαίρινγκ με τον ψυχίατρο, όπου ο Γερμανός Στρατάρχης ουσιαστικά "στριμώχνει" τον συνομιλητή του, λέγοντας ότι βρίσκεται ως κατηγορούμενος μόνο και μόνο επειδή η χώρα του έχασε τον πόλεμο, ενώ οι Σύμμαχοι έκαναν πολύ χειρότερα εγκλήματα, και βεβαίως η "μονομαχία" στο δικαστήριο μεταξύ Γκαίρινγκ και Τζάκσον που λήγει με συντριπτική νίκη του πρώτου, μέχρι την "επέμβαση" του Βρετανού δικαστή.

Ας μην έχουμε την απαίτηση για ένα "αριστούργημα", καθώς πρόκειται απλώς για μια ταινία που κρατεί μια σχετική ιστορική αντικειμενικότητα στην ροή της υπόθεσης και γι' αυτό ακριβώς τον λόγο παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός πως στην σχεδόν κατάμεστη αίθουσα που παρακολούθησα την ταινία, οι αντιδράσεις όλων όσων την παρακολούθησαν με εξέπληξαν ευχάριστα, θα έλεγα, χωρίς να περιμένω κάτι τέτοιο πριν την προβολή της ...