“Θα έρθουμε μια Νύχτα, Όπου κι αυτά τα αστέρια Θα έχουν σβήσει, Και δεν θα ξέρετε Αν Ζωντανοί ή Πεθαμένοι είστε. Μα Εμείς θα έρθουμε, Φέρνοντας μαζί μας Χιλιάδες άστρα, ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ, Και έναν Ήλιο Ματωμένο, ΤΗ ΣΗΜΑΙΑ ΜΑΣ!”
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΜΑΥΡΟΣ ΚΡΙΝΟΣ - ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ ΘΕΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ
Οι Ρουμάνοι Honor et Patria για τους νεκρούς συναγωνιστές
του Γεωργίου Μεταξά
Χέρια θανάτου απλώθηκαν βαθειά στη φυλακή
στους σκοτεινούς διαδρόμους παντού ανατριχίλα
μια παγωμένη απειλή καραδοκούσε κει
π' αβάσταχτη προχώρησε μες της καρδιάς τα φύλλα
Το αίμα σου και αν χάθηκε μες το κελί
της φυλακής και βρέθηκες νεκρός
το πνεύμα σου δε χάθηκε ξεχύθηκε απάνου
στ' άρμα του ήλιου
φώλιασε, στο χρυσαφένιο φως
λάμπει για πάντα αθάνατο, Ζελέα Κοντρεάνου
Οι Ρουμάνοι Honor et Patria για τους νεκρούς Εθνικιστές
Φόρος τιμής για τον Μάνο και τον Γιώργο μπροστά στην Ελληνική Ορθόδοξη
εκκλησία του Βουκουρεστίου!
«Το πανό είναι χειροποίητο βαμμένο στο χέρι και δεν θα μπορούσαμε να το τοποθετήσουμε σε καλύτερο σημείο»
Συνέντευξη των Ρουμάνων συναγωνιστών εδώ ...
Οι ομοιότητες ανάμεσα στην ΕΟΝ και την Ustaša: «Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελάει, πατέρα;»/«Za Dom, Spremni!»
Η Κροατία περηφανεύεται για την πολιτιστική, καλλιτεχνική και επιστημονική συνεισφορά της στον κόσμο καθώς και για την κουζίνα, τα κρασιά και τα αθλητικά της επιτεύγματα.
Πολλοί συμπατριώτες μας έμαθαν για την χώρα αυτή λόγω των ποδοσφαιριστών της ... όμως για τους Έλληνες «φασίστες» η Κροατία πάντα ήταν ένας «προμαχώνας» ενάντια στους Οθωμανούς, «κάστρο» των αντιδημοκρατικών ιδεών που όπου οι μαχητές της έκαναν αίσθηση για τον φανατισμό τους στα πεδία των μαχών στο πλευρό του Άξονα μέχρι τον αιματηρό εμφύλιο της Γιουγκοσλαβίας.
Η Κροατία ήρθε και πάλι στο προσκήνιο μετά το πρόσφατο ατυχές συμβάν έξω από το γήπεδο της ΑΕΚ όπου ένας οπαδός της βρήκε τον θάνατο σε συμπλοκή με τους Κροάτες «Ultras» η πλειοψηφία των οποίων δεν το κρύβουν ότι είναι εθνικιστές και εγγόνια μελών των Ustaše.
BBB
Αίσθηση είχε προκαλέσει τον Σεπτέμβριο του 2022 η παρέλαση 4 χιλιάδων Bad Blue Boys στην καρδιά του Μιλάνου με χαιρετισμούς, λίγες ώρες πριν από τη σέντρα του αγώνα Μίλαν - Ντίναμο Ζάγκρεμπ.
Για τους Κροάτες εθνικιστές/φασίστες υπήρξαν αναφορές σε έντυπα της πάλαι ποτέ Εθνικοσοσιαλιστικής «Χρυσής Αυγής» όπως μπορείτε να δείτε εδώ,
ενώ εδώ και χρόνια υπάρχουν επαφές Ελλήνων με Κροάτες, όχι μόνο μέσω των «Bad Blue Boys» όπως διαδίδουν πολλοί αλλά και με Αυτόνομους συναγωνιστές που επισκέπτονται την χώρα για ροκ συναυλίες και δυναμικές πορείες.
Μια πρόσφατη συναυλία του Thompson προκάλεσε τον πανικό των δημοκρατών αφού προσέλκυσε σύμφωνα με εκτιμήσεις 500.000 άτομα ...
Η ιδεολογία του Κροατικού κινήματος τους ήταν ένας συνδυασμός Φασισμού, Καθολικισμού και Εθνικισμού με εφαρμογή του Κορπορατισμού στην οικονομία. Το όνομα που δίνεται από τους σύγχρονους ιστορικούς σε αυτή τη συγκεκριμένη πτυχή της ιδεολογίας είναι ο «εθνικός καθολικισμός».
Η Μάχη της Πολιάνα, μεταξύ μιας μικτής φάλαγγας Γερμανών και Κροατών και μιας δύναμης Παρτιζάνων, ήταν η τελευταία μάχη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου σε ευρωπαϊκό έδαφος ενώ οι χιλιάδες επιζώντες έπεσαν στην συνέχεια θύματα ομαδικών σφαγών με δράστες τους υποστηρικτές του Τίτο, μια ακόμη άγνωστη πτυχή της ιστορίας.
Τέλος να σημειωθεί ότι Κροάτες ιστορικοί
θεωρούν δεδομένη και σημαντική την επίδραση του ελληνικού πολιτισμού και
πληθυσμού στην χώρα τους μέσω των αποικιών στην περιοχή ενώ η πολιτιστική τους
κληρονομιά για τους ίδιους είναι αποτέλεσμα επαφής με την Ελλάδα, αφού δηλώνουν
τον θαυμασμό τους για την αρχαία ελληνική σκέψη γεγονός που αποτυπώνεται σήμερα
στην αρχιτεκτονική της χώρας την λαϊκή παράδοση και τέχνη.
γράφει η N.F.
Η Εθνική Οργάνωσις Νεολαίας (ΕΟΝ) και η νεολαία της οργάνωσης Ουστάσα (Ustaše Youth) αποτελούν δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα κρατικά ελεγχόμενων οργανώσεων νέων που λειτούργησαν υπό εθνικιστικά καθεστώτα στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Παρότι γεννήθηκαν σε διαφορετικά πολιτικά και κοινωνικά περιβάλλοντα - η πρώτη στην Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά και η δεύτερη στην Κροατία του φιλοναζιστικού κράτους των Ουστάσα - παρουσιάζουν αξιοσημείωτες ομοιότητες τόσο στη δομή όσο και στην ιδεολογική τους κατεύθυνση.
Η ΕΟΝ ιδρύθηκε το 1936, λίγο μετά την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου, με επίσημο σκοπό τη «σωματική και ψυχική ανάπτυξη των νέων, την καλλιέργεια του εθνικού φρονήματος και της πίστεως προς τη θρησκεία».
Στην πράξη όμως αποτέλεσε εργαλείο διαπαιδαγώγησης της ελληνικής νεολαίας στο πνεύμα του εθνικισμού, της πειθαρχίας και της αφοσίωσης στον ηγέτη και το κράτος.
Ο Μεταξάς έβλεπε την ΕΟΝ ως το μέσο για τη διαμόρφωση του «νέου Έλληνα», απαλλαγμένου από τα «παλαιά πολιτικά πάθη» και έτοιμου να υπηρετήσει το «εθνικό συμφέρον» με πίστη και αυτοθυσία.
Αντίστοιχα, η Ustaše Youth ιδρύθηκε το 1941, αμέσως μετά τη δημιουργία του Ανεξάρτητου Κράτους της Κροατίας (NDH), που ήταν στενά συνδεδεμένο με τη Γερμανία και την Ιταλία.
Ο στόχος της ήταν η διαπαιδαγώγηση της Κροατικής νεολαίας σύμφωνα με τις αρχές του φασισμού, του εθνικισμού και της απόλυτης αφοσίωσης στην οργάνωση και στον ηγέτη, τον Άντε Πάβελιτς.
Η Ustaše Youth επιδίωκε να δημιουργήσει τον «νέο Κροάτη», έτοιμο να πολεμήσει και να θυσιαστεί για το έθνος, μέσα από στρατιωτική εκπαίδευση, κατασκηνώσεις και έντονη ιδεολογική προπαγάνδα.
Και οι δύο οργανώσεις είχαν κοινά στοιχεία στη λειτουργία και τη φιλοσοφία τους.
Πρώτον, στηρίχθηκαν στην ιδέα ότι η νεολαία αποτελεί τη βάση για τη δημιουργία ενός νέου, πειθαρχημένου και ενωμένου έθνους.
Η ΕΟΝ και η Ustaše Youth χρησιμοποιούσαν την ομαδικότητα, τη φυσική αγωγή και τις συλλογικές δραστηριότητες (παρελάσεις, γιορτές, εορτασμούς, εθνικά συνθήματα) ως μέσα ιδεολογικής διαμόρφωσης και πνευματικής πειθαρχίας.
Και στις δύο περιπτώσεις, η προσωπική ελευθερία του νέου υποχωρούσε μπροστά στην έννοια του «συλλογικού καθήκοντος» απέναντι στο έθνος και τον αρχηγό.
Δεύτερον, οι δύο οργανώσεις έδιναν μεγάλη σημασία στην εκπαίδευση και την προπαγάνδα. Η ΕΟΝ ενσωματώθηκε στη σχολική ζωή, οργανώνοντας μαθήματα «Εθνικής και Ηθικής Αγωγής», ενώ η Ustaše Youth καθοδηγούσε τη σχολική νεολαία μέσα από ιδεολογική εκπαίδευση, στρατιωτικές ασκήσεις και τελετές πίστης στο καθεστώς.
Και στις δύο περιπτώσεις, ο στόχος ήταν η ιδεολογική ομογενοποίηση της νέας γενιάς, ώστε να στηρίζει ενεργά το καθεστώς.
Τρίτον, η δομή και η οργάνωση και των δύο ήταν ιεραρχική και αυστηρά πειθαρχημένη.
Οι νέοι χωρίζονταν σε ηλικιακές ομάδες, με βαθμούς, στολές και σύμβολα, και λάμβαναν μέρος σε εθνικές εκδηλώσεις που προωθούσαν το μήνυμα της ενότητας και της δύναμης.
Η ΕΟΝ, για παράδειγμα, υιοθέτησε χαιρετισμό και στολή εμπνευσμένα από αντίστοιχες φασιστικές οργανώσεις, ενώ η Ustaše Youth είχε στρατιωτική διάρθρωση, εκπαίδευση και οργάνωση κατασκηνώσεων σε πρότυπα παρόμοια με τη Χιτλερική Νεολαία.
Ωστόσο, υπάρχουν και ουσιώδεις διαφορές.
Η ΕΟΝ, παρότι αυταρχική και εθνικιστική, δεν συνδέθηκε με εγκλήματα πολέμου ή υπερβολές.
Το καθεστώς Μεταξά, αν και δικτατορικό, είχε περιορισμένη διάρκεια και κινήθηκε περισσότερο στο πλαίσιο του ελληνικού εθνικισμού και του αντικομμουνισμού, παρά σε καθαρά φασιστικό ή εθνικοσοσιαλιστικό πλαίσιο.
Αντίθετα, η Ustaše Youth ήταν οργανικά δεμένη με ένα καθεστώς που εφάρμοσε συστηματικές διώξεις κατά των Σέρβων και όλων όσων απειλούσαν το μέλλον της Κροατίας.
Επιπλέον, στην Ustaše Youth η συμμετοχή κατέστη σχεδόν υποχρεωτική, ενώ στην ΕΟΝ, αν και προτεινόμενη και ενθαρρυμένη, δεν είχε επιβληθεί νομικά ως υποχρέωση για όλους τους νέους παρά την αντίθετη άποψη της αριστεράς που προσπαθεί να βρει «σκελετούς στην ντουλάπα».
Συνοψίζοντας, η ΕΟΝ και η Ustaše Youth αποτελούν δύο διαφορετικές εκδοχές του ίδιου ιστορικού φαινομένου. Και οι δύο οργάνωσαν τη νεολαία με στρατιωτική πειθαρχία, καλλιέργησαν τον εθνικισμό.
Όμως, ενώ η ΕΟΝ κινήθηκε περισσότερο στο πεδίο της εθνικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης, η Ustaše Youth εντάχθηκε πλήρως στην φασιστική πολιτική της εποχής και πρωτοστάτησε στις θρυλικές μάχες οπισθοφυλακής στην λήξη του μεγάλου πολέμου.
Γυρεύοντας το νόημα (https://anaktisi-mag.gr/)
του Άγγελου Δημητρίου
«Θηρεύοντας πράγματα αιώνια,
θ’ αφήσω να φύγουν τα χρόνια.
Θα φύγουν, και θα ‘ναι η καρδιά μου
σα ρόδο που επάτησα χάμου».
Κ.Γ. Καρυωτάκης
Tο χειρότερο είναι, όταν τα πράγματα ξεμένουν από νόημα.
Όταν ξεμένουν από μεταφυσική, από το ερώτημα για την αιτία και τον σκοπό.
Έξω, οι δρόμοι είναι γεμάτοι, το πλήθος είναι εκεί, σαν
βουερό ποτάμι, όμως - χωρίς αιτία και σκοπό- όλα μοιάζουν τόσο ανοίκεια,
υπολείπονται εγγύτητας, είναι οθνεία, και γι’ αυτό πνιγηρά.
Ξένος για τον κόσμο, χωρίς αιτία και σκοπό, ζεις για το
τίποτα και πεθαίνεις αγκαλιά με αυτό από καρκίνο ίσως, από ένα τροχαίο δυστύχημα…
Κάποτε, είχε αξία να πεθαίνει κανείς και η αξία
εντοπιζόταν στο νόημα, είχε αξία να πεθαίνεις για κάτι χωρίς το οποίο η ζωή δεν
είχε νόημα.
Το «νόημα», είναι κάτι αντικειμενικό; Είναι μια «ιδέα» έξω από εμάς, αυθύπαρκτη;
Ή είναι κάτι υποκειμενικό, κάτι που ο καθένας το
συνειδητοποιεί μέσα από την ίδια τη ζωή, κάτι το οποίο αντλείται από τα ίδια τα
πράγματα;
Το «γιατί», απηχεί άραγε την ίδια την υπαρξιακή διερώτηση;
Και το κενό που αιωρείται μέχρι να δοθεί μια απάντηση, αποτελεί τον υπαρξιακό
τρόμο;
Τι θα απομείνει άραγε, όταν ο απόηχος της φασαρίας του κόσμου κοπάσει;
Όταν σιγήσουν οι κραυγές και τα ξεφωνητά;
Άρα λοιπόν, γιατί λέμε ότι οι εθνικιστές τοποθετούνται στην πνευματική πρωτοπορία;
Μα διότι καταπιάνονται με την ουσία, τολμούν να
ονειρευτούν και να κυνηγήσουν έναν ανθρωπινότερο κόσμο, δεν συμβιβάζονται με
την μετριότητα και την ασχήμια, η αισθητική τους ακουμπάει πάνω σε ηθικές
ποιότητες και κατηγορίες.
Μέσα σε ένα πλαίσιο παρακμιακό, σε ένα περιβάλλον που παραπαίει και λικνίζεται στον χορό του αμοραλισμού, εμείς, μέσα στην δυστοπία είμαστε οι θηρευτές του ονείρου!
Η αυτονομία του πνεύματος (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Το άρθρο που ακολουθεί είναι μια ελαφρά ανάλυση της σκέψης ενός νεαρού συνεργάτη του ιστολογίου μας, του Τάσου Σοφούλη.
Με όμορφο και λιτό τρόπο μας φέρει το πνεύμα με το οποίο σκέφτεται την μεταπολιτική του διάσταση.
Καλή ανάγνωση!
για να το διαβάσετε στον σύνδεσμο εδώ ...
Από ανάρτηση Ιταλού συναγωνιστή για τον Καντάφι
Προς τον Αδελφό Συνταγματάρχη
Στις 20 Οκτωβρίου 2011, ο μεγάλος ηγέτης της ελεύθερης Λιβύης, Μουαμάρ Καντάφι, δολοφονήθηκε με ατιμία και ντροπή.
Θέλουμε να τον θυμόμαστε ως μεγάλο Επαναστάτη που ήταν.
Ο Σοσιαλισμός του θα αντηχεί για αιώνες σε όλες τις καταπιεσμένες αραβικές
χώρες, όπου ο ιμπεριαλισμός ευνοεί τις αντιδραστικές, συντηρητικές και
φεουδαρχικές δυνάμεις για να ελέγξουν τον αραβικό κόσμο.
Ήταν ένας ήρωας του λαού, ήταν το καθαρό Πνεύμα στο οποίο ο Σοσιαλισμός συναντά τις παραδόσεις του λαού.
Το βιοτικό επίπεδο των
Λίβυων εργατών, η προηγμένη θέση των γυναικών, ο εκτεταμένος υπόγειος πλούτος
μεταξύ του λαού, ο πολιτικός σεβασμός και η αντίσταση του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό,
που σκότωσε την κόρη του, θα τον καθιστούν για πάντα ήρωα του Αραβικού Εθνικού
Σοσιαλισμού.
Μας αρέσει να θυμόμαστε τον σύντροφο Συνταγματάρχη, με
τη στολή και τα γυαλιά ηλίου του, να ταξιδεύει προς την τελευταία του έρημο,
έναν περήφανο απελευθερωτή και διανομέα της λαϊκής αξιοπρέπειας, καθώς φωνάζει:
«Δεν υπάρχει ελευθερία για τον άνθρωπο, όσο υπάρχει
κάποιος άλλος να ελέγχει αυτό που χρειάζεται»
Δεν ξεχνάμε την Συρία (https://anaktisi-mag.gr/)
γράφει ο Βαγγέλης Δεμερτζούδης
Εκεί όπου η Τουρκία, ενωμένη με τον ισραηλινό σιωνισμό και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό έφεραν στη κυβέρνηση τους μαχόμενους τζιχανιστές του Αλ Τζολάνι.
Η Δύση που με μένος πολεμούσε για χρόνια τον κοσμικό μπααθισμό του Άσαντ κλείνει τα μάτια μπροστά στους κουστουμαρισμένους τζιχαντιστές της Ταχρίρ αλ Σάμ, αναγνωρίζοντας τους ως νόμιμους και διαπιστευμένους κυβερνήτες με συνταγματική κύρωση.
Φυσικά αγνοούν τις διώξεις που υπομένουν δεκάδες Χριστιανοί, ανάμεσα τους πλείστοι ελληνορθόδοξοι, Δρούζοι και άλλες θρησκευτικές μειονότητες.
Τα απομεινάρια της βυζαντινής Ρωμιοσύνης τυγχάνουν της πλήρους αδιαφορίας και του ελληνικού κράτους που για χρόνια αντιστρατευόταν το καθεστώς Άσαντ στα πλαίσια των δυτικών εντολών αλλά με περίσσεια χαρά ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να δώσει το χέρι του στον τζιχαντιστή σφαγέα, όπως έκανε και ο αγαπημένος του Μακρόν
για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...
Peron, Castro, Guevara και Jose Antonio, ήρωες με πολλά κοινά ! (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)
Η επιστολή μεταξύ Juan Peron και Fidel Castro
Το παρακάτω, είναι ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που αφορά τις πτυχές κάποιων προσωπικοτήτων, πέρα από τα κλασικά ιδεολογικά κλισέ.
Απευθύνεται σε αναγνώστες που θέλουν να μάθουν, να ψάξουν να προβληματιστούν … με ανοιχτά μυαλά, αλλά επαναλαμβάνω χωρίς παρωπίδες και εγκεφαλικά κολλήματα, όπως μιας μερίδας αριστερών και ιδιαίτερα κάποιων ακροδεξιών και άλλων «σκληρών» ιδεολόγων.
Θα βουτήξουμε σε μια θάλασσα που είναι περίεργη και με ένα αινιγματικό βυθό, με πολλά ταμπού.
Αλλά σας αφήνω να καθίσετε αναπαυτικά και να
απολαύσετε καλύτερα την ανάγνωση, του πραγματικά ενδιαφέροντος άρθρου του
Ιταλού Luigi Copertino
για να το διαβάσετε στον σύνδεσμο εδώ
Για τον Παύλο
γράφει ο Τάσος Σοφούλης
Θα μπορούσε να κάτσει στα σαλόνια της Κηφισιάς να χορεύει βαλς και να μιλάει γαλλικά με την τάξη του. Θα μπορούσε να εξαργυρώσει το αξίωμα του και την ευγενική καταγωγή του και να γίνει υπουργός με όποιο κόμμα ήθελε.
Θα μπορούσε επίσης να ανήκει στα "γουναροειδή" της εποχής και να λέει στα σαλόνια πως η σπονδυλική στήλη της Ελλάδας δεν αντέχει την Μακεδονία, αντιθέτως αυτός την σήκωσε στην δική του πλάτη και με την βοήθεια του αδελφογαμπρού του Ίωνος Δραγούμη ηγήθηκε του αγώνα κατά των κομιτατζήδων Εξαρχικών.
Φεύγοντας από το σπίτι του δεν
φίλησε ούτε τα παιδιά του προκειμένου να φύγει απερίσπαστος για την Μακεδονία
και να πολεμήσει για τα δίκαια του ελληνισμού τα οποία καταπατώνταν από τους
Βούλγαρους.
Το 1904 λοιπόν στη Σιάτιστα πέφτει νεκρός από
ανταλλαγή πυροβολισμών με τουρκικό απόσπασμα, τα τελευταία του λόγια πριν
ξεψυχήσει ήταν "Το τουφέκι μου να το δώσετε στον γιό μου τον σταυρό μου
στην γυναίκα μου την Ναταλία, Θάνατος στους κομιτατζήδες, Ζήτω η
Μακεδονία".
Αυτή λοιπόν η θυσία ώθησε το καθυστερημένο ελλαδικό
κράτος να κινητοποιηθεί για την τύχη της Μακεδονίας και το πρώτο αίμα για την
προσάρτηση της Μακεδονίας στον Β' Βαλκανικό ήταν του Παύλου Μελά.
Μετά από χρόνια για αλλότρια συμφέροντα το όνομα της
Μακεδονίας δόθηκε σε ένα κράτος χωροφύλακα προκειμένου να συντηρηθεί το ΝΑΤΟ,
όπως και να έχει ότι κερδίζετε με αίμα και παραχωρείται με υπογραφές είναι
προδοσία.
"Συνάντησα στο διάβα μου ένα κοριτσάκι, μόλις το ρώτησα
ποιος είναι ο βασιλιάς της Μακεδονίας μου απάντησε ο Παύλος Μελάς"
Ίων Δραγούμης, Μαρτύρων και ηρώων αίμα.
Celine, Les beaux draps
«Στις δουλοπρεπείς δημοκρατίες μας, οι πατριώτες ηγέτες δεν
υπάρχουν πλέον. Αντ' αυτού, υπάρχουν ξεδιάντροποι απατεώνες, κλόουν που
υπόσχονται μικρές και μεγάλες χαρές, μαστροποί «προνομίων». Υπνωτίζουν την ορδή
των άπληστων, αχαλίνωτων υποψηφίων, που βράζουν από «πλεονεκτήματα».
Celine, Les beaux
draps
Fortezza Europa: ανταπόκριση από την Βερόνα 04.10.2025
γράφει η N.F.
Μια εξαιρετική μεγάλης σημασίας εκδήλωση έλαβε μέρος στην Βερόνα της Βόρειας Ιταλίας το Σάββατο την 4η Οκτωβρίου.
Είχα την τιμή να είμαι καλεσμένη από τους «Fortezza Europa», και τους «Hobbit» καθώς το ίδιο και οι συναγωνιστές και φίλοι «Honor et Patria» της Ρουμανίας με τους οποίους και ήρθαμε παρέα.
Μια εκδήλωση μεγάλη και ιδιαίτερης σημασίας τόσο για την Ένωση και Αδελφοποίηση των Ευρωπαϊκών χωρών όσο και για τον ακτιβισμό που εξέπεμψε.
Η διαδικασία ξεκίνησε με ένα εξαιρετικό γεύμα σε κεντρικό εστιατόριο για όλους μας από τους Ιταλούς, στην συνέχεια στον χώρο της «Fortezza Europa» για το conference.
Εκεί τον λόγο πήραν συναγωνιστές από Γαλλία Ισπανία και Σερβία, επίσης υπήρξαν όπως ανέφερα οι επί 22 χρόνια ενεργοί στον «χώρο» Ρουμάνοι «Ultras» που παραχώρησαν προσφάτως στις «Μαύρες Λεγεώνες» μια άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη, καθώς και κάποιοι Σουηδοί Αυτόνομοι όπως επίσης και άλλοι Έλληνες συναγωνιστές.
Δεν κατανοώ τον λόγο που δεν αναφέρθηκαν ποτέ σε άλλες ανταποκρίσεις από την Βερόνα (...) και σε εκπομπή για τους ξένους συναγωνιστές!
Παράξενο πολύ αλλά δεν αξίζει να ασχοληθούμε περαιτέρω με γνωστές εμμονές και συμπεριφορές.
Μετά τις ενδιαφέρουσες ομιλίες για την σύσφιξη των σχέσεων στην Ευρώπη ακολούθησε μια μεγάλη πορεία με συνθήματα - που είχαμε οργανωμένα σε φωτοτυπία στα χέρια μας - και με την ανάλογη ατμόσφαιρα, δυναμικό παρών έδωσαν όλοι με τους αντιφασίστες απλά να μην υπάρχουν ...
Υπήρχαν δύο χειροποίητα banners με δύο ξύλινες λαβές, ένα για την νεαρή Ιρίνα Ζαρούτσκα και ένα με τον Λεωνίδα των «300», το οποίο ήρθε και μου έδωσε ο Emanuele των «Hobbit» αλλά επειδή ήταν για δύο άτομα και είχα ήδη άλλη μια σημαία, Ελληνική και Ρουμανική δεν το δέχτηκα και του είπα να το παραχωρήσει στους υπόλοιπους Έλληνες ως έπρεπε άλλωστε ...
Ο κόσμος που μας παρακολούθησε ήταν θετικός και μερικοί μπήκαν στην πορεία από μόνοι τους.
Τέλος ακολούθησε συναυλία στον χώρο των Veneto Frontier Skinheads Gradus Club ένας χώρος «όλα τα λεφτά».
Τρομερή ατμόσφαιρα και να πω εδώ ένα τεράστιο ευχαριστώ επίσης στον Davide των «Veneto Skinheads» για την παραχώρηση του χώρου που έκαναν παρόλες τις ιδεολογικές διαφορές τους και για την φιλοξενία επίσης.
Από τον εθνικιστικό «χώρο» της Ελλάδoς λείπει αυτή η ενότητα, κάτι που έχουν και οι αντίπαλοι μας και όχι εμείς καθώς εδώ επικρατεί δυστυχώς η φαγωμάρα ο γελοίος ανταγωνισμός και η πολιτική «έπαρση» που αποδίδει ελάχιστες ψήφους και κανένα αποτελέσμα.
Περαστικά … και καληνύχτα σας!
.png)
Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»: Πολιτικός Στρατιώτης - η ζωή και ο θάνατος του Ernst Röhm, του Troy Southgate
%20(1)_page-0001%20(2).jpg)
Νέα κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Αντίδοτο»:
Πολιτικός
Στρατιώτης - η ζωή και ο θάνατος του Ernst Röhm, του Troy Southgate
Ημερομηνία έκδοσης: 08.10.2025
Σελίδες: 256
Για τους αναγνώστες του «Μαύρου Κρίνου» η τιμή είναι 20
ευρώ συμπεριλαμβανομένων των ταχυδρομικών
Παραγγελίες στην ηλεκτρονική διεύθυνση των εκδόσεων «το Αντίδοτο»
ή
με sms στο 6949124146
Διατίθεται και από τις εκδόσεις «Λόγχη» και «Πελασγός»
Ατιμασμένος και απαξιωμένος από κάποιους, αλλά επίσης την ίδια στιγμή αδικημένος και άξιος τιμής από άλλους, ο Ernst Röhm (1887-1934) ήταν μια περίπλοκη και αινιγματική φιγούρα της οποίας η αταλάντευτη υποστήριξη στον Αδόλφο Χίτλερ κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 1920 και του 1930 συχνά επισκιάζει την πιο ριζοσπαστική πλευρά του, με ασυμβίβαστες απόψεις για την ηθική και την αστική τάξη.
Η λεπτομερής βιογραφία του Troy Southgate επιχειρεί να ανακαλύψει τον πραγματικό Ernst Röhm και εξετάζει την πρώιμη ζωή του στο Μόναχο, την άνοδο του στις τάξεις του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) και τον κρίσιμο ρόλο του στις τρομερές ταξιαρχίες Freikorps και στα Τάγματα Εφόδου (Sturmabteilung) φορώντας το καφέ πουκάμισο (S.A.).
Το βιβλίο διερευνά επίσης την αμφιλεγόμενη σεξουαλικότητα του Röhm και τη θέση του ανάμεσα σε εκείνους που, στα τέλη Ιουνίου 1934, βρέθηκαν ξαφνικά στο στόχαστρο του ίδιου του ναζιστικού καθεστώτος.
Η εργασία περιλαμβάνει εκτενείς
υποσημειώσεις και μια επιλεγμένη βιβλιογραφία.
Η Εθνικοεπαναστατική τάση και η αγάπη για τον Che Guevara ! (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)
«Ποτέ δεν ήμουν, δεν είμαι και ποτέ δεν θα γίνω Μαρξιστής - Λενινιστής. Θεωρώ τον εαυτό μου Εθνικό-Λαϊκό αγωνιστή για την απελευθέρωση του λαού της Λατινικής Αμερικής από τον καπιταλιστικό και παγκοσμιοποιητικό ζυγό»
Mario La Ferla - L' Altro Che
«9 Οκτωβρίου 1967: Ένας άνθρωπος με πίστη που δεν είναι δική μου, αλλά, από τη μία πλευρά, το στυλ της ζωής και του θανάτου του έχει σημασία για μένα. Πεθαίνει τελικά ο Guevara για μια ιδέα, ή για την ιδέα που αυτός ο θάνατος θα του δώσει από τον ιδιο του τον εαυτό; Είναι ένα ερώτημα.
Κοινοτοπία: κάποιος πολεμά με άλλους και πεθαίνει μόνος. Και υπάρχουν τάφοι, όποια κι αν είναι η μάχη των πεσόντων και το πεδίο όπου έπεσαν, γύρω από τους οποίους πρέπει να περπατήσει κανείς με το βήμα των περιστεριών.
Η πίστη σου Che, δεν είναι δική μου, αλλά εσύ περνάς και η στάση σου με γοητεύει. Βγάζω το καπέλο μου και σε χαιρετώ. Αυτό δεν είναι χωρίς σημασία. Η πίστη σου και ο αγώνας σου δεν είναι δικοί μου. Ο θάνατος σου είναι»
Jean Cau, Ένα πάθος για τον Che Guevara
link: Το μονοπάτι του Ιππότη Jean Cau προς το δάσος
Το εξώφυλλο του πρώτου τεύχους του εθνικοεπαναστατικού περιοδικού "Αντίδοτο" που υπήρξε η εκδοτική απαρχή της σκέψης και επίδρασης της Ελληνικής «Τρίτης Θέσης».
Χαρακτηρίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 ως το καλύτερο περιοδικό της ριζοσπαστικής σκέψης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Η έκδοση και η διανομή του πολεμήθηκε λυσσαλέα από τους τότε γνωστούς ακροδεξιούς που το χαρακτήρισαν ως «αναρχοφασιστικό έντυπο».
Η συντακτική μας ομάδα έχει την τιμή να διατηρεί μέχρι και σήμερα συνεργασία με τους Βασίλη Ροντογιάννη, Αθανάσιο Γιαλαμά και Τ.Χ. που υπήρξαν μερικοί εκ των συντελεστών της προσπάθειας αυτής.
Εκδήλωση στην νεοφασιστική κατάληψη Casa Pound για τον Che!
Το πάθος για τον Che Guevara που έδειξε η ριζοσπαστική τάση του εθνικισμού σε Γαλλία και Ιταλία, κατά τη γνώμη μου βασίζεται σε δύο σημαντικά θεμέλια; το ένα είναι πολιτικό και το άλλο θα έλεγα κάπως ρομαντικό.
Οι ιδέες αυτές των εθνικοεπαναστατικών κινημάτων ήταν και είναι πολύ καθαρές: πρώτα από όλα υπάρχει η αποστροφή προς τις Ηνωμένες Πολιτείες που γεννήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο ανάμεσα στους Ευρωπαϊκούς εθνικιστικούς κύκλους οι οποίοι απογοητεύτηκαν από το τέλος των ονείρων τους.
Όνειρα τα οποία γεννήθηκαν με τον φασισμό και ενισχύθηκαν από τον ιμπεριαλιστικό αμερικανικό πόλεμο παγκοσμιώς όπως για παράδειγμα το Βιετνάμ, Ινδοκίνα και τη Μέση Ανατολή.
Πιστεύω ότι και όλες οι άλλες θέσεις ,
υπέρ και κατά, του λεγόμενου ακτιβιστικού εθνικισμού, απορρέουν από αυτή την
εχθρική στάση απέναντι στις ΗΠΑ: ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στο Ισραήλ,
στο ΝΑΤΟ, στην αποικιοκρατία, στον κομμουνισμό, στην αλαζονεία της εξουσίας και
του χρήματος, στα πολιτικά κόμματα και τα συνδικάτα, στην πλουτοκρατία και στον
πολιτικό αριβισμό.
Αυτό πίστευαν επίσης και οι «δάσκαλοι», Alain de Benoist και Jean Thiriart. Επίσης οι ιδεολογικές και ακτιβιστικές θέσεις, τάσσονταν υπέρ των καταπιεσμένων σε όλο τον κόσμο: των Ινδιάνων στις ΗΠΑ, των Ιρλανδών του IRA, των Παλαιστινίων, με τον αγώνα στην Chiapas, το Θιβέτ, αλλά και με τον Mussolini, με τον Peròn, με τον Ρουμάνο «ήρωα» Cornelius Codreanu, τον μαέστρο Julius Evola, τον ποιητή Ezra Pound, τον Alessandro Pavolini, τον Ισπανικό Εθνικοσυνδικαλισμό.
Εδώ οι
πολιτικές θέσεις συνδυάζονται με το ρομαντικό πνεύμα που εκφράζει o Ιταλικός ριζοσπαστικός εθνικισμός.
Ο Che, μια σημαντική φιγούρα αντίστασης, ήταν αγαπητός επειδή πολέμησε ενάντια στην απόλυτη δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, αλλά επίσης και πάνω απ' όλα επειδή εμφανιζόταν στους νέους εθνικοεπαναστάτες, ως μια παθιασμένη προσωπικότητα.
Ακόμη και ο ένας συγγραφέας και
ιστορικός από την Φλωρεντία, o Franco Cardini, με μια ισχυρή διεθνή φήμη, φαίνεται
επίσης ότι βρισκόταν στο ίδιο μήκος κύματος. Διαφορετικός σαν κουλτούρα, αλλά
τα ιδανικά και το πνεύμα του φαίνονταν τα ίδια. Όσο ήταν ακόμα πολύ νέος, ο
Franco Cardini ήταν ένθερμος
υποστηρικτής του Jean Thiriart, ο οποίος δεν έχανε ποτέ την ευκαιρία να
εκφράσει τον θαυμασμό του για τον Guevara.
Ακόμη και πριν από το 1968, ο Ernesto
Guevara και ο Fidel Castro είχαν γίνει είδωλα και σύμβολα πολλών
εθνικοεπαναστατών ιδεολόγων και διανοουμένων. Όπως ο ίδιος ο Thiriart και ο
Alain de Benoist, έτσι και ο Cardini παρασύρθηκε από τον ενθουσιασμό για τους
δύο διάσημους άνδρες της Κουβανικής επανάστασης, ειδικά για την περιπετειώδη
πτυχή της εξέγερσης τους εναντίον του Batista και των Αμερικανών προστάτων του.
Ο ίδιος ο φιλόσοφος το εξηγεί: «Ο
Fidel ήταν ένας άνθρωπος της πολιτικής που μεταφράζεται στις διαστάσεις της
γενναιοδωρίας και της περιπέτειας. Ο Fidel, ένας Ιησουίτης μαθητής, ένας
ανήσυχος νεαρός Καθολικός που διάβασε Bernanos
και εμπνεύστηκε από τους πρώτους ηρωικούς και αγνούς Ισπανούς Φαλαγγίτες,
αυτούς που θυσιάστηκαν από την οργή της δημοκρατίας και τον κυνισμό του
Francο ... μας άρεσε αυτός ο Fidel, μας μάγευε».
Απλές και ουσιώδεις λέξεις που εξηγούν
αυτό το μυστήριο, λέξεις που γοητεύουν
αν διαβάσει κάποιος όλα τα κείμενα του, με την πλούσια τεκμηρίωση που
μαρτυρούσε την αγάπη των εθνικοεπαναστατών για τον Guevara. Αυτό που λένε
πολλοί νεοφασίστες είναι αλήθεια: «η αγάπη που τρέφουν οι ριζοσπάστες
εθνικιστές για τον Che, είναι αναμφίβολα μεγαλύτερη από αυτήν που επιδείκνυε η
αριστερά εδώ και πολλά χρόνια».
Τουλάχιστον αυτή η αγάπη φαίνεται πιο γνήσια, πιο αυθόρμητη, σχεδόν «καθαρή», ενώ η άλλη έπρεπε να τροφοδοτείται από συνθήματα και ομιλίες που κατέληξαν «να υποβιβάσουν τον Guevara σε μια μαριονέτα που έπρεπε να αναδειχθεί όταν προέκυπτε η ανάγκη, για να δώσει ουσία σε θεωρίες που είχαν γίνει κενές και μερικές φορές ανούσιες».
Με λίγα και
απλά λόγια, στην αριστερά, η επανάσταση του Guevara χρησίμευσε ως μια ευνοϊκή
ευκαιρία για να εξαπολυθούν πολεμικές εναντίον των εχθρών της εργατικής τάξης,
εναντίον των πολιτικών αντιπάλων του εκάστοτε Κομουνιστικού κόμματος
πανευρωπαϊκά, για να ονειρευτούν την κατάληψη της εξουσίας.
Στους εθνικοεπαναστατικούς κύκλους ο
επαναστάτης Guevara, δεν έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης για πολιτικούς
σκοπούς, ούτε κάποια μόδα για μπλουζάκι στην παραλία. Ήταν απλώς μια ιδιαίτερη
προσωπικότητα που έπρεπε να αγαπηθεί ή να μισηθεί, αλλά χωρίς κάποια κρυφά
κίνητρα. Η ευρωπαϊκή ριζοσπαστική «δεξιά» αγάπησε τον Che, γνωρίζοντας τις
αντιδράσεις από την κλασική ακροδεξιά, δεμένη πάντα στο φιλελεύθερο άρμα της
Δεξιάς.
Στην Ιταλία, ο γαλαξίας των εθνικιστικών ιδεολογικών τάσεων ήταν τεράστιος. Μετά τα αιματηρά γεγονότα των εξεγέρσεων στα Πανεπιστήμια της Ρώμης, τον Μάιο του 1968, το τοπίο μπερδεύτηκε αρκετά μεταξύ αριστερών και εθνικιστών.
Οι ακροδεξιοί (οι κλασικοί υπηρέτες
πάντα του Καθεστώτος και της αστικής «τάξης και πειθαρχίας») εναντιώθηκαν στις
καταλήψεις του “Φοιτητικού Κινήματος” και της προσπάθειας του να εξεγερθεί
ενάντια στην καταπίεση και την στέρηση των φοιτητικών δικαιωμάτων.
Μάλιστα στο “Κίνημα” συμμετείχε ενεργά, αν και μια μικρή σε αριθμό αλλά πολύ σκληρή σε ακτιβισμό, και μια μερίδα εθνικοεπαναστατών, αυτή της «αριστερής» τάσης του Φασισμού, λάτρεις του Che. Μαζί τους και οι λεγόμενοι «Ναζί-Μαοιστές».
Αλλά τελικά προδόθηκαν από το ίδιο το εθνικιστικό κόμμα, το MSI, που είχε πλέον περάσει σε άλλες πολιτικά ορθές θέσεις λόγω εκλογικής ανόδου. (Υπάρχει σχετικό κείμενο για τα γεγονότα αυτά και το αιματηρό παρασκήνιο).
Ο Evola έγραψε επίσης
ένα δυνατό κείμενο «Η νεολαία, η γενιά των Beats και οι δεξιοί αναρχικοί»,
(άρθρο που έχει δημοσιευθεί)
Ανάμεσα λοιπόν σε αυτό το τόσο διαφορετικό ριζοσπαστικό εθνικιστικό πίνακα, υπήρχαν εκείνοι οι «τρελοί» που προσπάθησαν να αναδείξουν το αληθινό πνεύμα του πρωτοφασισμού, βλέποντας την άσχημη τροχιά που είχαν πάρει τα περισσότερα εθνικιστικά κινήματα. Και τα κατάφεραν πολύ καλά μέχρι ένα σημείο.
Το βιβλιοπωλείο «Europa» εκείνα τα χρόνια
στην Ρώμη, αποτελούσε το σημείο αναφοράς με τα «τολμηρά» βιβλία του. Νεαροί
ριζοσπάστες - αλλά και άλλοι εθνικιστές
στα κρυφά - προμηθευόταν τους λεγόμενους αιρετικούς και εχθρικούς - για την
δεξιά - πολιτικούς, συγγραφείς και διανοούμενους, όπως Malraux , Kerouac,
Βernanos, Lenin, Proudhon, Sorrel, Celine, Junger, Ledesma Ramos και πολλούς άλλους
… και ανακάλυπταν μέσα σε αυτούς πολλά εθνικοεπαναστατικά θέματα.
Τα συνθήματά τους πλέον ήταν για τα
βαριά και ευαίσθητα κοινωνικά θέματα – θέματα που άγγιζε μόνο η αριστερά -
εναντίον των απολυταρχικών καθεστώτων, όπως οι δικτατορίες σε Πορτογαλία και
Ελλάδα (που χειραγωγούταν από τις ΗΠΑ), εναντίον των ΗΠΑ και της Σοβιετικής
Ένωσης, ενάντια στη «Συνθήκη μη διάδοσης των πυρηνικών όπλων» που στέρησε την
κυριαρχία της Ιταλίας και της Ευρώπης, με μια απόλυτη στήριξη στην Ευρώπη ως
δύναμη, επιστροφή στην Παράδοση, την Ταυτότητα. και μια πολιτική για την
Οικολογία.
Δυστυχώς όμως, εκείνη η δεκαετία στοίχησε δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες στους νεαρούς εθνικιστές, αλλά και δεκάδες τυφλές και αιματηρές βομβιστικές ενέργειες σε σταθμούς, τρένα, αεροπλάνα και πλατείες με πάρα πολλά αθώα θύματα.
Όλα αυτά έγιναν βάση ενός καλοστημένου σχεδίου από το καθεστώς, σε
συντονισμό με τις μυστικές υπηρεσίες κυρίως του Ισραήλ, της Γαλλίας και της
Ανατολικής Γερμανίας, με εκτελεστικά όργανα τους χρήσιμους ηλίθιους, από όλες
τις πλευρές.
Ήταν η γνωστή «Στρατηγική της Έντασης», που τελικά θριάμβευσε. Αποτέλεσμα ήταν να σβήσει εκείνη η
γενιά των αληθινών αγωνιστών, με τις καθαρές ιδέες της εθνικοεπαναστατικής
τάσης, η οποία τόλμησε να εισχωρήσει σε εδάφη που η ίδια η δεξιά και η
ακροδεξιά είχαν απαγορεύσει, για να
κάνουν το βρώμικο πολιτικό τους παιχνίδι.
Η έλευση και η κυριαρχία της νεωτερικότητας, έφερε σήμερα και την νέα μόδα του αντιφασιστικού εθνικισμού, την απόλυτη ενίσχυση της ακροδεξιάς με τις φιλελεύθερες ιδέες και εχθρική απέναντι στα σημαντικά κοινωνικά θέματα που ο Φασιστικός Σοσιαλισμός προσπάθησε να προβάλει στην κοινωνία.
Kαι εδώ τα λόγια του Adriano Romualdi χτυπάνε την ψυχή μας:
«Ο αντιφασισμός είναι η αποκήρυξη, η δειλία και η αποδοχή της ήττας του 1945. Στο όνομα του αντιφασισμού θα συνεχίσουμε να προδίδουμε, να εγκαταλείπουμε και να αρνούμαστε τις αξίες και τα συμφέροντα της Ευρώπης».
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)