Συνέντευξη με τον Λεωνίδα Λεωνίδου, βιογράφο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα και συγγραφέα του τετράτομου έργου για τον «Διγενή» (Θέματα Κυπριακής Ιστορίας - 2009)

Πληροφορίες εδώ ... 

Μετά από ένα μακρύ πνευματικό ταξίδι για τη ζωή και τη δράση του Στρατηγού Γεώργιου Γρίβα Διγενή, που κράτησε 22 ολόκληρα χρόνια, ο ερευνητής - συγγραφέας Λεωνίδας Λεωνίδου έφτασε αυτές τις μέρες στον προορισμό του. 

Δηλαδή στη συγγραφή και την έκδοση των δύο τελευταίων τόμων της βιογραφίας του Αρχηγού του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ και Αρχηγού και ιδρυτή της ΕΟΚΑ Β΄.

Την περασμένη Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου, 2009 παρουσιάστηκαν σε ειδική εκδήλωση στο οίκημα της Κυπριακής Αδελφότητας (Britannia Road, North Finchley, London N12, 9RU), οι δύο ογκώδεις τόμοι που καλύπτουν τα ταραχώδη και συγκλονιστικά, για τον κυπριακό λαό και για τον ίδιο το Γρίβα, χρόνια 1959-1974, την περίοδο δηλαδή από τη λήξη του αγώνα της ΕΟΚΑ μέχρι και το θάνατο του. 

Προηγήθηκε το 1995 η έκδοση, από τον κ. Λεωνίδου, του πρώτου Τόμου της Βιογραφίας του Γρίβα, που καλύπτει τα πρώτα 53 χρόνια της ζωής του, από το 1897 που γεννήθηκε, μέχρι το 1950 και περιλαμβάνει τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, τη φοίτηση του στη Σχολή Ευελπίδων, τη γνωριμία και το γάμο του με την Κική, τη συμμετοχή του στη Μικρασιατική Εκστρατεία ως Ανθυπολοχαγός, τη συμμετοχή του στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ως Επιτελάρχης της 2ης Μεραρχίας στην Πίνδο και γενικά τη σταδιοδρομία του ως στρατιωτικού. 

Το 1997 εκδόθηκε ο δεύτερος Τόμος που καλύπτει τα χρόνια 1950-1959, δηλαδή την περίοδο της προετοιμασίας και διεξαγωγής του αγώνα της ΕΟΚΑ.

Συνάντησα το Λεωνίδα Λεωνίδου στο σπίτι του στο Palmers Green του βόρειου Λονδίνου και μου μίλησε γι’ αυτό το κοπιώδες τετράτομο έργο ζωής και για τους λόγους που τον ώθησαν να το αναλάβει, δεδομένων των τεράστιων δυσκολιών στην εξεύρεση αξιόπιστων πηγών αντικειμενικής πληροφόρησης και έρευνας, αλλά και των πολιτικών δυσκολιών που προκύπτουν λόγω της αμφιλεγόμενης προσωπικότητας του Γρίβα, κυρίως σε σχέση με την ίδρυση και τη δράση της ΕΟΚΑ Β΄.

Ένα όνομα που προκαλεί αλλεργία

«Είναι γεγονός», είπε ο κ. Λεωνίδου, «ότι σήμερα, 35 χρόνια μετά το θάνατο του, το όνομά του προκαλεί αλλεργία σε πολλούς και είχα πολλά προβλήματα μέχρι να διεκπεραιώσω την εργασία μου. Όμως έβαλα πείσμα να κάνω την έρευνα και ουσιαστικά αφιέρωσα τη ζωή μου σε αυτήν, με μοναδικό κίνητρο να φτάσω στην ιστορική αλήθεια που αφορά στο Διγενή. 

Ως νεαρός φοιτητής στην Αθήνα, από το 1967 μέχρι το 1971, ήμουν μέλος των αντιχουντικών ομάδων που ίδρυσε ο Γρίβας εκεί στη διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα, τον γνώρισα προσωπικά και τον επισκεπτόμουν συχνά στο σπίτι του, αφού σπούδαζα με υποτροφία του δημόσιου Ιδρύματος που ίδρυσε εκείνος στην Ελλάδα και ήξερα πολύ καλά ότι ήταν αντίπαλος και όχι συνεργάτης της Χούντας, όπως τον κατηγορούν. 

Ήμουν παρών στις δύο δημόσιες αντιχουντικές ομιλίες που έκανε το 1970 και το 1971 σε κινηματοθέατρα της Αθήνας ενώπιον εκατοντάδων Κυπρίων φοιτητών, τις έχω μαγνητοφωνήσει και διασώσει και δεν μπορώ να δέχομαι τις ανοησίες που λέγονται εκ των υστέρων από διάφορους για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων.

Έχεις μια σαφή συναισθηματική προσέγγιση στο θέμα «Γρίβας». Αυτό δεν υπονομεύει την αντικειμενικότητά σου ως ιστορικού ερευνητή, για το έργο που τον αφορά;

Καθόλου. Άλλο η κρίση μου ως πολιτικό άτομο και άλλο η ιδιότητά μου ως ερευνητής-συγγραφέας. Το έργο μου για το Γρίβα είναι στηριγμένο σε στοιχεία, μαρτυρίες και πληροφορίες από το προσωπικό αρχείο και το αδημοσίευτο ημερολόγιο του, από πρόσωπα που τον έζησαν από κοντά, συγγενείς, φίλους, συναγωνιστές, αλλά και σε ντοκουμέντα από τα βρετανικά και τα αμερικανικά κρατικά αρχεία, σε εκατοντάδες απόρρητα έγγραφα και σε δημοσιεύματα από τον κυπριακό και τον ξένο Τύπο της εποχής. 

Νομίζω ότι με τους δύο καινούργιους τόμους που εξέδωσα και παρουσιάζω σε όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα της Κύπρου, ξεκαθαρίζω ποιος ήταν στην πραγματικότητα ο Γρίβας, τι έκανε και τι πίστευε. Με το έργο αυτό, πιστεύω, διαλύονται μύθοι που επικράτησαν σε βάρος του για περισσότερα από τριάντα χρόνια. 

Ιδιαίτερα με τον τέταρτο τόμο που ασχολείται με τα τραγικά τρία τελευταία χρόνια της ζωής του και μέσα από συνταρακτικά ντοκουμέντα γραμμένα από τον ίδιο, δίνονται πειστικά και αδιάσειστα στοιχεία των θέσεων και προθέσεων του και ανατρέπουν τα μέχρι σήμερα επικρατούντα σενάρια. 

Ο τέταρτος Τόμος της σειράς περιέχει ένα τρομερό υλικό για την ΕΟΚΑ Β΄ από τα αρχεία του Διγενή και απαντάται το ερώτημα γιατί κατέβηκε ο Διγενής στην Κύπρο, γιατί ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄, ποιοι ήταν οι στόχοι του και ποιοι χρηματοδοτούσαν την ΕΟΚΑ Β΄.

Ποιοι τη χρηματοδοτούσαν;

Οι τότε τρεις Μητροπολίτες Άνθιμος, Κυπριανός και Γεννάδιος, γνωστοί Κύπριοι μεγαλοεπιχειρηματίες και άλλοι οπαδοί του Διγενή που τάσσονταν υπέρ του αγώνα της Ένωσης, τα μέλη της ΕΟΚΑ Β΄ και ο ίδιος ο Διγενής.

Τους κατονομάζεις στο βιβλίο;

Τους αναφέρω όπως τους ανέφερε στο ημερολόγιο του ο Διγενής.

Σε ποιο συμπέρασμα καταλήγεις για τον άνθρωπο και στρατιωτικό Γρίβα;

Επρόκειτο για έναν αγνό πατριώτη που αφιέρωσε τη ζωή του για την Ελλάδα και την ιδέα της Ένωσης, όμως είχε στο τέλος εγκλωβιστεί σε μια κατάσταση απ' όπου δεν μπορούσε να ξεφύγει, διότι οι δυνάμεις έξω από τον ίδιο ήταν πιο δυνατές απ' ότι εκείνος. Αλλά επιμένω και λέω ότι καμιά πολιτική επίπτωση και συνέπεια δεν είχε οποιαδήποτε πράξη του Διγενή στην Κύπρο ή αλλού. 

Τις πολιτικές αποφάσεις τις έπαιρναν άλλοι. Ο Διγενής έκανε κάποιες στρατιωτικές κινήσεις που δεν είχαν επιπτώσεις πάνω στην εξέλιξη του Κυπριακού και την τραγωδία που ακολούθησε έξι μήνες μετά το θάνατό του. Εκείνοι που έπαιρναν τις πολιτικές αποφάσεις ήταν οι υπεύθυνοι για τις πολιτικές συνέπειες.

Μόνο και μόνο ότι ήρθε τον Αύγουστο 1971 κρυφά από την Ελλάδα στην Κύπρο, ίδρυσε την ΕΟΚΑ Β΄ και αντιπαρατάχθηκε ένοπλα στην εκλεγμένη δημοκρατική κυβέρνηση Μακαρίου, θεωρείται ένα τεράστιο λάθος και για πολλούς ένα έγκλημα που δεν του το συγχωρούν. 

Πώς τοποθετείται το βιβλίο σου σε αυτές τις πεποιθήσεις;

Ο Διγενής θεωρούσε ότι οδηγήθηκε στην κατάσταση εκείνη λόγω του κατατρεγμού της ενωτικής παράταξης. Το 1971 υπάρχει στην Κύπρο μια ενωτική παράταξη που καταπιέζεται. Υπάρχουν επισκέψεις αγωνιστών στην οικία του στην Αθήνα, που του περιγράφουν τα πάνδεινα που υποφέρουν. 

Το ενωτικό κίνημα και το όραμα με το οποίο μεγάλωσε και ανδρώθηκε και για το οποίο αγωνίστηκε και θυσιάστηκε με τους άλλους, πάει να πεθάνει. Δεύτερο, γίνονται συνομιλίες και σκευωρίες για υπογραφή διχοτομικής συμφωνίας επίλυσης του Κυπριακού, μεταξύ της Χούντας και της τουρκικής κυβέρνησης, η οποία θα απέκλειε εσαεί την Ένωση. 

Ο Διγενής στα τελευταία του χρόνια θεωρεί ότι ο μόνος τρόπος για να επανέλθει το Κυπριακό στην ορθή οδό, ήταν η οδός του δημοψηφίσματος, δηλαδή της αυτοδιάθεσης, για να αποφασίσει η πλειοψηφία του λαού τι θα γίνει με το μέλλον του. Προσπάθησε, λοιπόν, να πείσει το Μακάριο να προχωρήσουν μαζί προς την πορεία του δημοψηφίσματος και να θέσουν επιτακτικά το ζήτημα της αυτοδιάθεσης, ελπίζοντας ότι θα επερχόταν η Ένωση. 

Αλλά γράφει κάπου ότι, αν ο κυπριακός λαός αποφάσιζε διαφορετικά, τότε αυτός θα παραιτείτο. Έρχεται, λοιπόν, στην Κύπρο και ο τρόπος που το έκανε ήταν στρατιωτικός, γιατί δεν μπορούσε να βγει στο πεζοδρόμιο και να δημιουργήσει κόμμα υπό τις συνθήκες που υπήρχαν τότε. Ο μόνος τρόπος που γνώριζε, ήταν να έχει μια στρατιωτική οργάνωση. Ο Γρίβας έφτασε μυστικά στην Κύπρο στις 31 Αυγούστου 1971, αφού είχε ενημερώσει σχετικά το Βασιλιά Κωνσταντίνο και τον αυτοεξόριστο στο Παρίσι Κωνσταντίνο Καραμανλή. 

Ο Μακάριος γνώριζε ότι θα ερχόταν, αλλά όχι πότε ακριβώς. Αρχικά δεν εκδήλωσε καμιάν αντίδραση, γιατί δεν αντιλαμβανόταν ότι ο Διγενής θα ερχόταν να κάνει στρατιωτική οργάνωση. Νόμιζε ο Μακάριος ότι με την παρουσία του Διγενή στην Κύπρο, οι χουντικοί στην Αθήνα θα φοβούνταν να επιβάλουν λύση. 

Αυτό συμπέρανα, τουλάχιστον εγώ, μέσα από την έρευνα που έκανα. Ενώ ο Διγενής ήρθε στην Κύπρο για ν' αντιμετωπίσει μια ισχυρή στρατιωτική οργάνωση, τυχόν στρατιωτικό κίνημα της Χούντας μέσω της ελεγχόμενης από αυτούς Εθνικής Φρουράς.

«ΕΟΚΑ Β΄, μια κίνηση για την Ένωση»

Ήρθε, λοιπόν, για να στηρίξει την κυπριακή κυβέρνηση και όχι για να την καταλύσει;

Ακριβώς. Και με απώτερο σκοπό να προχωρήσουν προς την Ένωση, εφόσον αυτό θελήσει ο κυπριακός λαός μέσω δημοψηφίσματος. Η ΕΟΚΑ Β΄ ιδρύθηκε για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε ενδεχομένου επιβολής λύσης ανθενωτικής ή λύσης μη αποδεκτής στον εθνικόφρονα κόσμο και στο Διγενή. 

Ο Διγενής δεν την έβλεπε ως κίνηση αντιμακαριακή, αλλά ως κίνηση για να επιτευχθεί η Ένωση. Όμως, ανάμεσα στα μέλη της ΕΟΚΑ Β΄, υπήρχαν πολλοί που υπέφεραν κατά τη δεκαετία 1960-1970 και διακατέχονταν από αντιμακαριακό μένος 

(Στη διάρκεια της δεκαετίας 1960 έγιναν από την κυβέρνηση Μακαρίου δολοφονίες αγωνιστών της ΕΟΚΑ που έμειναν ανεξιχνίαστες, έγιναν ξυλοδαρμοί και απαγωγές αντιφρονούντων δημοσιογράφων, έγινε μεγάλος κατατρεγμός της ενωτικής παράταξης). 

Αυτοί ήθελαν να συνεχιστεί ο αγώνας της ΕΟΚΑ, τάχθηκαν εναντίον των Συμφωνιών της Ζυρίχης και εναντίον του Μακάριου, γιατί έβλεπαν με καχυποψία ότι το καθεστώς τότε δεν οδηγούσε την Κύπρο προς την Ένωση, αλλά διαιώνιζε μια κατάσταση όχι ποθητή γι’ αυτούς.

Η δημοκρατία στα πέτρινα χρόνια

Γιατί δεν είχαν τη δημοκρατικότητα να δεχτούν και να σεβαστούν το γεγονός ότι η εκλεγμένη κυβέρνηση είχε άλλη άποψη, ότι έκλεισε το θέμα της Ένωσης και ότι η πολιτική δεν γίνεται με κρησφύγετα και με πραξικοπήματα;

Ο Διγενής δεν έκανε πραξικόπημα. Παρόλο που η δημοκρατική ζωή της Κύπρου δεν είχε μπει στην τροχιά της, εντούτοις αυτό δεν δικαιολογούσε πραξικοπήματα. Η επιρροή αιώνων σκλαβιάς και καταπίεσης κάτω από διάφορους κατακτητές, δεν επέτρεψαν την κανονική λειτουργία του νέου κράτους. 

Πολλοί που είχαν πάρει αξιώματα, ήταν επηρεασμένοι από τις μεθόδους του απελευθερωτικού αγώνα. Όσοι δεν ευνοούσαν το καθεστώς, διώκονταν και δεν έπαιρναν θέσεις. Όσοι κρατούσαν εφημερίδα της αντιπολίτευσης, εθεωρούντο προδότες.

Η αντίληψη της δημοκρατίας, τότε, δεν έχει σχέση με την αντίληψη της δημοκρατίας σήμερα. Ήταν μια περίοδος εξέλιξης προς τη δημοκρατία και όχι δημοκρατία. Οποιοσδήποτε διαφωνούσε με το Μακάριο, διωκόταν ή φυλακιζόταν. 

Ο ψυχίατρος Τάκης Ευδόκας, που ήταν πολιτικός εκπρόσωπος της ενωτικής παράταξης, καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο μηνών για ένα αντιπολιτευτικό άρθρο του, που έγραψε το 1970 στην εφημερίδα «Γνώμη».

Ο Ευδόκας υπήρξε, ίσως, ο μοναδικός πολιτικός που τον αποφυλάκισαν οι Αρχές διά της βίας, αφού την ημέρα των βουλευτικών εκλογών θα ήταν κλεισμένος στη φυλακή, πράγμα που θα έβλαπτε την εικόνα της κυβέρνησης. Ο ίδιος ήθελε να εκτίσει την ποινή του για να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας στις αντιδημοκρατικές μεθόδους της κυβέρνησης. 

Ο Μακάριος έφτασε στο σημείο να στείλει τον Αρχηγό της Αστυνομίας και την υπουργό Στέλλα Σουλιώτου να τον παρακαλούν να φύγει από τη φυλακή και αυτός να αρνείται! Μου είπε, λοιπόν, ο Ευδόκας ότι οι υπεύθυνοι των φυλακών τον μετέφεραν διά της βίας έξω από τις φυλακές και τον κλείδωσαν απέξω!

Αμοιβαία καχυποψία και πάθη στο απροχώρητο

Πώς τα πράγματα πήραν αυτή την άσχημη τροπή, με την ανοικτή σύγκρουση Γρίβα - Μακάριου, το διχασμό του λαού, την ένοπλη βία και αντιβία, τις ανατινάξεις αστυνομικών σταθμών από την ΕΟΚΑ Β΄ και τις εμφύλιες δολοφονίες πολιτικών αντιπάλων;

Το Σεπτέμβρη του 1971, ένα μήνα μετά που ήρθε στην Κύπρο ο Γρίβας, ο Μακάριος μαθαίνει ότι θα κάνει μυστική οργάνωση και τον Οκτώβρη τού εξαπολύει δριμύτατη δημόσια επίθεση, ότι «η Ένωσις δεν επιτυγχάνεται δι’ εκδηλώσεων και πράξεων ηρωικής μωρίας». 

Τον ίδιο μήνα ο Διγενής πληροφορήθηκε ότι το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε την ίδρυση Εφεδρικού Σώματος Αστυνομίας, όχι υπό τις εντολές του υπουργού, αλλά απευθείας του Μακαρίου. 

Τρίτον, τον Ιανουάριο 1972 υπήρξε πληροφορία ότι ο Μακάριος εισήγαγε μυστικό οπλισμό από την Τσεχοσλοβακία, τον οποίο αποθήκευσε στο υπόγειο της Αρχιεπισκοπής. Ανάμεσα στα όπλα υπήρχαν και αντιαρματικά, που σημαίνει ότι δεν είχε στόχο να κτυπήσει Τούρκους που δεν είχαν άρματα, αλλά την Ε.Φ. ή οποιονδήποτε άλλον μπορούσε να κινηθεί εναντίον του και ότι, με άλλα λόγια, ίδρυε δικό του στρατό παράλληλα προς την Ε.Φ. 

Όλα αυτά επιδείνωσαν το βαρύ κλίμα και παρά τη μυστική συνάντηση Γρίβα - Μακάριου στις 26 Μαρτίου 1972 στη Λευκωσία, για εκτόνωση της κρίσης, οι δύο άντρες δεν κατάφεραν να άρουν την καχυποψία που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο. 

Μετά από τρίμηνη αναμονή, ο Μακάριος τα βρίσκει με το δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, αποφασίζει να πατάξει την ΕΟΚΑ Β΄ και καλεί τον Παπαδόπουλο να καταδικάσει την ΕΟΚΑ Β΄. 

Ενισχύεται το Εφεδρικό και αρχίζει η καταδίωξη της ΕΟΚΑ Β΄ και ο σκληρός πόλεμος με τις αστυνομικές δυνάμεις. Ο Διγενής σκληραίνει τη στάση του μετά που ο Μακάριος αγνόησε την υπόδειξή του να μην υποβάλει υποψηφιότητα στις εκλογές του 1973 και να υποδείξει άλλον ως υποψήφιο Πρόεδρο. 

Η ενωτική παράταξη απέσυρε την υποψηφιότητα Ευδόκα, οπότε ο Μακάριος εκλέγεται χωρίς ανθυποψήφιο, ενώ άρχισαν τρομερά βασανιστήρια σε αστυνομικούς σταθμούς, όσων συλλαμβάνονταν ως μέλη της ΕΟΚΑ Β΄. Ο Διγενής κατάρτισε το σχέδιο «Ανταπόδοσις» που εφάρμοσε το Φεβρουάριο - Μάρτιο 1973 για ανατίναξη αστυνομικών σταθμών όπου εφαρμόζονταν βασανιστήρια. 

Τα πάθη είχαν πλέον φτάσει στο απροχώρητο, υπήρξαν μερικές εκτελέσεις αντιπάλων και από την ΕΟΚΑ Β΄ και από το μακαριακό παρακράτος. Ήταν μια ατυχής περίοδος για την Κύπρο. Η πιο κρίσιμη περίοδος ήταν το καλοκαίρι 1973 οπότε είχαν συλληφθεί οι περισσότεροι των μελών της ΕΟΚΑ Β΄, ενώ στο αρχείο του ο Διγενής αναφέρει ότι είχε πληροφορίες ότι ο Μακάριος έδωσε εντολή να εκτελέσουν και τον ίδιο!

πηγή

Πυρήνες συναγωνιστών στα εργοστάσια

 

Σιδηρά Νεολαία: Αυτόνομοι Άργους

link: Συνέντευξη με έναν Έλληνα Εθνικοσοσιαλιστή αγρότη (01/2010)

 

Η συλλογικότητα Ασπίς 731 στο μπλόκο της Νίκαιας

 

Κλιμάκιο του Ιερού Λόχου βρέθηκε στο πλάι των αγροτών στον αποκλεισμό του τελωνείου της Σκύδρας

 

Έφυγε από τη ζωή ο ριζοσπάστης εθνικιστής Jean-Gilles Malliarakis (του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου)

 

του Κωνσταντίνου Μποβιάτσου

Γεννημένος στις 22 Ιουνίου 1944 στο Παρίσι, έφυγε από τη ζωή σήμερα στις 7 Δεκεμβρίου 2025 σε ηλικία 81 ετών, ο Jean-Gilles Malliarakis. Ήταν μια εμβληματική μορφή του γαλλικού ριζοσπαστικού εθνικισμού, ένας τολμηρός και ακούραστος ακτιβιστής από τη δεκαετία του 1960. 

Γιος του Έλληνα ζωγράφου Antoine Malliarakis (με το παρατσούκλι «Mayo») και στενός φίλος του Jacques Prévert και του Albert Camus, μεγάλωσε σε ένα αριστερό πνευματικό και καλλιτεχνικό περιβάλλον. 

Όμως σε ηλικία 15 ετών, μια θεατρική παράσταση του Camus, εμπνευσμένη από τους Δαίμονες του Dostoïevski, τον μετέτρεψε σε έναν φανατικό αντικομμουνιστή, προσελκύοντας, τον σε ριζοσπαστικούς εθνικιστικούς κύκλους. 

Απόγονος ενός Έλληνα ναυάρχου, εξέφρασε εθνικιστικές απόψεις από την εφηβεία του, υποστηρίζοντας το κίνημα “Jeune Nation” ενώ ήταν ακόμα στο λύκειο.

Αργότερα, σαν φοιτητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών του Παρισιού, ο Malliarakis συμμετείχε στην “Action Française” και αγωνίστηκε για την Γαλλική Αλγερία κατά τη διάρκεια του Αλγερινού Πολέμου. 

Εντάχθηκε επίσης στους “Ανεξάρτητους Νέους” του Παρισιού, ένα παράρτημα του “Εθνικού Κέντρου Ανεξάρτητων και Αγροτών” (CNIP), όπου συνεργάστηκε με προσωπικότητες όπως ο Jean-Marie Le Pen. Το 1966, ίδρυσε τον “Cercle Capitaine Moreau,” μια αντισιωνιστική ομάδα. 

Την επόμενη χρονιά εντάχθηκε στο κίνημα “Jeunesses Patriotes et Sociales” του Roger Holeindre. Το 1969, ενώ δημιουργούσε το δικό του φοιτητικό κίνημα, “Positions Nouvelles”, το οποίο μετονομάστηκε σε “Action Nationaliste”, οργάνωσε μια εκδήλωση μνήμης στο Sciences Po, για την 50ή επέτειο των “Fasci Italiani di Combattimento”.

Στις 2 Μαΐου 1969, κατά τη διάρκεια βίαιων συγκρούσεων με ακροαριστερούς ακτιβιστές στο Lycée Louis-le-Grand (όπου ένας αριστερός μαθητής έχασε πολλά δάχτυλα σε μια έκρηξη), ο Malliarakis συνελήφθη, αναίσθητος στα επεισόδια και κρατήθηκε για τρεις εβδομάδες. 

Από το 1969 έως το 1972, ήταν μέλος της περίφημης οργάνωσης “Ordre Nouveau” και εντάχθηκε στο πολιτικό της γραφείο. 

Συνελήφθη επανειλημμένα για «βίαιη αναταραχή» και εξέτισε αρκετές σύντομες ποινές φυλάκισης. Μετά από ένα διάλειμμα από την πολιτική, ο Malliarakis επανεμφανίστηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1970, αγοράζοντας το βιβλιοπωλείο Librairie française του Henry Coston, έναν εμβληματικό και διάσημο χώρο του παρισινού εθνικισμού, ο οποίος έπεσε θύμα εννέα βομβιστικών επιθέσεων (η τελευταία το 1986). 

Κινήθηκε έπειτα προς μια αντικαπιταλιστική πολιτική, υποστηρίζοντας έναν «Τρίτο Δρόμο» μεταξύ κομμουνισμού και φιλελευθερισμού.

Το 1977 εντάχθηκε στο “Groupe Action Jeunesse” (GAJ), όπου διηύθυνε την εφημερίδα “Jeune Nation Solidariste”. Το 1979 συγχώνευσε το GAJ με το “Groupes Nationalistes Révolutionnaires de Base” για να δημιουργήσει το “Mouvement Nationaliste Révolutionnaire” (MNR), του οποίου και ηγήθηκε. 

Το 1982 επιχείρησε να σχηματίσει συνασπισμό με το Œuvre française” του Pierre Sidos, το οποίο απέτυχε γρήγορα. Επίσης προσπάθησε και την προσέγγιση με την μεταπολιτική ομάδα GRECE (Nouvelle Droite). 

Το 1984 το MNR έγινε το “Troisième Voie”, (Τρίτος Δρόμος), ενσωματώνοντας πρώην μέλη του “Parti des Forces Nouvelles” και της “Jeune Garde” (μια νεανική πτέρυγα που δημιουργήθηκε το 1984). 

Ο Malliarakis έθεσε υποψηφιότητα στις βουλευτικές εκλογές του 1986, στην 12η εκλογική περιφέρεια του Παρισιού, λαμβάνοντας το 2,5% των ψήφων. Στη συνέχεια, παρουσίασε μια διμηνιαία εκπομπή στο Radio Courtoisie, μαζί με τον Serge de Beketch. 

Από τη δεκαετία του 1990 και μετά, εγκατέλειψε σταδιακά τον επαναστατικό εθνικισμό και εντάχθηκε στο Front National ενώ διηύθυνε τις εκδόσεις “Éditions du Trident” (με εξειδίκευση στις αντιμασονικές επανεκδόσεις). 

Υπερασπίστηκε τους μικρούς καταστηματάρχες και τους τεχνίτες και ασπάστηκε την χριστιανική ορθοδοξία. Μέχρι το τέλος της ζωής του παρέμεινε ενεργός ως δοκιμιογράφος (έργα για τη Γιάλτα, το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο, την Κόκκινη Τρομοκρατία κ.λπ.) και blogger στο L’Insolent.

Ένας ακούραστος ακτιβιστής και ιδεολόγος, που ήταν πάντα κοντά στην νεολαία του δρόμου αλλά ταυτόχρονα και πολύ διαβασμένος. 

Άφησε πίσω την ανάμνηση μιας αγωνιστικής καριέρας πλούσιας σε ιδεολογικές εξελίξεις, που κυμαίνονται από τον Επαναστατικό Εθνικισμό της δεκαετίας του 1970-1980 σε έναν εθνικισμό του πολιτικού αγών μέσα από το Εθνικό Μέτωπο.

πηγή

Για τον Έλληνα παραγωγό (https://athensautonomous.com/)

 

Τις τελευταίες μέρες, αγρότες και κτηνοτρόφοι, για ακόμη μία χρονιά, προχωρούν σε μαζικές κινητοποιήσεις, αποκλείοντας καίρια σημεία των εθνικών οδών και δηλώνοντας αποφασισμένοι να προχωρήσουν μέχρι και σε αποκλεισμούς λιμανιών και αεροδρομίων. 

Οι σημαντικές περικοπές στη Βασική Ενίσχυση, σε συνδυασμό με τα πρόσφατα σκάνδαλα στον ΟΠΕΚΕΠΕ, δυσχεραίνουν το ήδη τεταμένο κλίμα. 

Παράλληλα, η ασυνήθιστη έκταση των κρουσμάτων ευλογιάς των αιγοπροβάτων που οδήγησαν στη θανάτωση χιλιάδων ζώων προκαλούν έντονη αβεβαιότητα και αμηχανία, καθώς πολλοί παραγωγοί υποστηρίζουν πως πρόκειται για μεθοδεύσεις για την κάλυψη περιπτώσεων υπερδήλωσης

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...

Αυτόνομοι Αθηνών: βόρεια προάστια

Daniel Wretström

 

Reconquista Cy

 

Με τεταμένη την δεξιά: Σπύρος Σταθόπουλος, ΠΑΡΩΝ!

 

του Σταύρου Λιμποβίση

Την 4^η Δεκεμβρίου του 2012 τελέστηκε στο Αγρίνιο παρουσία συγγενών και συναγωνιστών, η εξόδιος ακολουθία και  ταφή του Σπύρου Σταθόπουλου, παλαίμαχου ακτιβιστή εθνικοσοσιαλιστή, κοινωνιολόγου και εγκληματολόγου, ιδρυτή της οργανώσεως «Εθνικός Σύνδεσμος Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας» - Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.», πανεπιστημιακού καθηγητή, διδάκτορα πολιτικών επιστημών του πανεπιστημίου της Νάπολης στην Ιταλία και μορφής του Ελληνικού αλλά και του Ευρωπαϊκού εθνικισμού. 

Καταγόταν από ευκατάστατη μεσοαστική οικογένεια της Ακαρνανίας με σημαντική προσφορά σε εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες, τα γράμματα, τις τέχνες και τον αθλητισμό, και στο Αγρίνιο η οικογένεια του έχει συνδέσει το όνομα της με την ποδοσφαιρικό τμήμα της ομάδας «Παναιτωλικός Γυμναστικός Σύλλογος». 

Ως μαθητής του εξαταξίου Γυμνασίου στο Αγρίνιο πρωτοστάτησε και συμμετείχε στις εκδηλώσεις και τις μαζικές διαδηλώσεις για το Κυπριακό ζήτημα και συμπαραστάθηκε στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα της αντάρτικης Ε.Ο.Κ.Α. υπό την ηγεσία του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα. 

Εγκαταστάθηκε στη Ρώμη το φθινόπωρο του 1958 και παρακολούθησε μαθήματα Ιταλικής γλώσσας, ενώ το ακαδημαϊκό έτος 1959 - 60 μετακόμισε στο Παλέρμο της Σικελίας, και γράφτηκε στη μαθηματική σχολή του πολυτεχνείου, όπου παρακολούθησε μαθήματα για τρία χρόνια. 

Το φθινόπωρο του 1963 εγκατέλειψε τη μαθηματική σχολή του Παλέρμο και εγκαταστάθηκε στη Νάπολη της Καμπανίας στη Νότια Ιταλία, όπου σπούδασε στη νομική σχολή του πανεπιστημίου και αποφοίτησε το καλοκαίρι του 1968 ως πτυχιούχος του τμήματος πολιτικών επιστημών. 

Παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα, υπέβαλε διδακτορική διατριβή και το 1970 ανακηρύχθηκε διδάκτορας, στην έδρα των πολιτικών επιστημών της νομικής σχολής του πανεπιστημίου της Νάπολης. 

Στην Ιταλία εξέδωσε και κυκλοφόρησε την εφημερίδα «Αναγέννησις». Το 1974 αμέσως μετά την απόλυση του από τον Ελληνικό Στρατό, δημοσίευσε εργασίες, μελέτες και άρθρα σε εφημερίδες, όπως ο «Ελεύθερος Κόσμος», η «Ακρόπολις», ο «Ελληνικός Κόσμος», αλλά και Ιταλικές όπως στην «Secolo d' Italia». 

Τον Οκτώβριο του 1976 μαζί με ομάδα φίλων και συναγωνιστών από τα χρόνια της Ιταλίας προχώρησε στην έκδοση του πολιτικού ιδεολογικού περιοδικού «Αντισοφιστικά - Νέα Ενιαία Δεξιά», το οποίο χρηματοδότησε εκποιώντας σημαντικό μέρος του μεριδίου του από την πατρική περιουσία. 

Ήταν η πρώτη οργανωμένη μεταπολιτευτική προσπάθεια που απευθύνθηκε στον εθνικιστικό χώρο, ο οποίος προσπαθούσε να βρει τον πολιτικό του βηματισμό, μουδιασμένος από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα και τις ραδιουργίες του Καραμανλικού παρακράτους, που ήταν σε απόλυτη σύμπλευση και αρμονική συνεργασία με την αριστερά.

Υπήρξε στέλεχος του νεοφασιστικού «Movimento Sociale Italiano», αλλά και στο θρυλικό  F.U.A.N., (Πανεπιστημιακό Μέτωπο Εθνικιστικής Δράσης), το τμήμα της σπουδάζουσας νεολαίας του κινήματος, έγινε το 1962 ο πρώτος μη Ιταλός που εκλέχθηκε με τους συνδυασμούς της στα Ιταλικά πανεπιστήμια. 

Συνέχισε τη δράση του μέσα από τις γραμμές της «Alleanza Nazionale», της οποίας υπήρξε στέλεχος, ήταν στενός συνεργάτης του Giorgio Almirante, αν και ιδεολογικά ανήκε στην εθνικοεπαναστατική τάση με την ομάδα της «Ordine Nuovo» του λεγόμενου «Μαύρου Γκράμσι» του διανοητή Pino Rauti. 

Ο Σταθόπουλος εκλέχθηκε πρόεδρος του συνδέσμου της «LEGA - Ε.Σ.Ε.Σ.Ι.» του Εθνικού Συνδέσμου Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Ιταλίας και Δυτικής Ευρώπης, στις τάξεις του οποίου συντάχθηκαν περίπου 15.000 μέλη. 

Πολλά από τα μέλη της ηγεσίας αλλά και απλά μέλη του Συνδέσμου που δήλωναν Εθνικοσοσιαλιστές και Φασίστες οι λεγόμενοι Έλληνες «Μισίνι» στερήθηκαν - στη διάρκεια του Στρατιωτικού Καθεστώτος της 21ης Απριλίου στην Ελλάδα - της δυνατότητας να δέχονται εμβάσματα σε συνάλλαγμα, είτε τα διαβατήρια τους, καθώς και ταλαιπωρήθηκαν με προσαγωγές, ανακρίσεις, παρακολουθήσεις και απειλές της ασφάλειας μεταξύ τους ο ίδιος ο Σταθόπουλος, όλα αυτά με ευθύνη του Απριλιανού καθεστώτος.

Ο σύνδεσμος είχε εξαπλωθεί σ' ολόκληρη την Δυτική Ευρώπη και για το λόγο αυτό, στο Α' Πανευρωπαϊκό Συνέδριο το 1968, μετετράπη σε «Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών και Νέων Επιστημόνων Δυτικής Ευρώπης». 

Στο βιβλίο του Θεοδώρου Καραμπέτσου «Οι Αντιδραστικοί» υπάρχει αναφορά στον Εθνικό Σύνδεσμο Ελλήνων Σπουδαστών Ιταλίας (ΕΣΕΣΙ) ενώ το βιβλίο «Πού πήγαν κείνα τα παιδιά» του Αλέξανδρου Κουτούζου που αποτελεί το δεύτερο βήμα φωτίζει πολλές άγνωστες πτυχές του κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών που την εποχή εκείνη έδιναν την δική τους σκληρή μάχη στους πανεπιστημιακούς χώρους της γειτονικής Ιταλίας. 

Ο Κουτούζος περιγράφει κυρίως την ιστορία της Εθνικοσοσιαλιστικής τάσης του ΕΣΕΣΙ η οποία υπήρξε αντικείμενο δίωξης και καταστολής από τις αρχές της «χούντας», αφού οι συναγωνιστές φοιτητές είχαν καταλάβει ότι η 21^η Απριλίου δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια «παρένθεση» του στρατού πριν την καταστροφική επαναφορά του σάπιου παλαιού πολιτικού κόσμου!

Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα του βιβλίου είναι το παρακάτω: 

«Λέγεται ότι μέσα στο 1969, δώδεκα χιλιάδες φοιτητές ήταν γραμμένοι στον ΕΣΕΣΙ, οργανωμένοι σε τριάντα τέσσερις τοπικές επιτροπές που αντιστοιχούσαν σε ισάριθμες Ιταλικές πόλεις. 

Δύο πολιτικά ρεύματα αναμετρούνταν μεταξύ τους στο εσωτερικό του συνδέσμου με στόχο να ηγεμονεύσουν στον ιδεολογικό προσανατολισμό: 

από τη μία ήταν το ρεύμα των Εθνικοσοσιαλιστών, με ηγετικό εκπρόσωπο τον Βεντούρη και από την άλλη το ρεύμα των Απριλιανών, των φοιτητών δηλαδή που επιδίωκαν στενή σχέση με την ελληνική χούντα. 

Οι τελευταίοι απολάμβαναν την πολιτική και υλική στήριξη του ελληνικού καθεστώτος.

 Δεν ήταν λίγες, μάλιστα, οι φορές που στρατιωτικά κλιμάκια της Χούντας παρευρέθηκαν σε συνέδρια του ΕΣΕΣΙ. 

Σε ένα από αυτά, που έγινε στη Φεράρα τον Δεκέμβρη του 1969, ο Βεντούρης ενώπιον Ελληνικού και Ιταλικού ακροατηρίου αλλά και διπλωματικής αποστολής από την Ελλάδα θα εκφωνήσει τον παρακάτω λόγο. 

Η νεοφασιστική εφημερίδα του MSI ονόματι Secolo θα τον αναδημοσιεύσει: 

«Είμαστε εθνικοσοσιαλιστές. 

Αυτό ποτέ δεν το αποκρύψαμε γιατί μέσα στο θαύμα της γερμανικής επανάστασης του 1933 είδαμε τη δύναμη εκείνη που θα λυτρώσει την ανθρωπότητα από την εβραϊκή σαπίλα.

 Είδαμε τη δύναμη που θα μας οδηγήσει σε μια νέα ευρωπαϊκή αναγέννηση.

Είδαμε τη φυγή από τον εφιαλτικό βιομηχανικό μαζάνθρωπο σε έναν νέο τύπου ανθρώπου, τον άνθρωπο της φιλοσοφίας και του πολέμου, τον άνθρωπο της γης και του αίματος, τον αγνό, αφελή και βίαιο άνθρωπο του μύθου και των ενστίκτων». 

Η διαφωνία ήταν πλέον δεδομένη με τις πολιτικές επιλογές των Απριλιανών οι οποίοι έδειχναν σημάδια απέραντης καλοσύνης απέναντι στους κύριους καταστροφείς του τόπου ...

«Εκδρομή στην Αθήνα» ονομάστηκε η ιστορική άφιξη 52 νεοφασιστών μια πρωτοβουλία μερίδας των ανωτέρων στελεχών της 21^ης Απριλίου, που ήθελαν την «φασιστικοποίηση» του εγχειρήματος σχέδιο στο οποίο αντέδρασε σφόδρα η ηγετική τριανδρία του καθεστώτος. 

Για να καλυφτεί η πραγματική σκοπιμότητα του ταξιδιού, η «εκδρομή» παρουσιάστηκε ως εορταστική προσφορά του καθεστώτος προς τους φοιτητές της Ιταλίας. Την οργάνωση είχε αναλάβει ο Pino Rauti. 

Γνωστός δημοσιογράφος δημοκρατικών απόψεων με πόνο ψυχής ... αναφέρει χαρακτηριστικά: 

«Θυμάμαι ότι μόλις έφτασαν στην Ηγουμενίτσα από το Μπρίντιζι οι νεοφασίστες άνοιξαν αμέσως τις σημαίες τους με τα Φασιστικά σήματα και τις Σβάστικες και επιβιβάστηκαν σε δύο πούλμαν». 

Η πρωτοβουλία αυτή δεν κατέληξε κάπου λόγω αντίδρασης των ΗΠΑ που καθοδηγούσαν έμμεσα την ηγεσία του καθεστώτος και δεν ήθελαν σε καμιά περίπτωση η δικτατορία να εξελιχθεί σε κάτι διαφορετικό και ίσως επικίνδυνο για τα συμφέροντα τους, πλην μιας μελλοντικής αφετηρίας για τη αναζωογόνηση της εξουσιαστικής κλίκας που διαφεντεύει μέχρι και σήμερα τον τόπο. 

Ο ίδιος ο Σταθόπουλος σε μια συνέντευξη του αναφέρει: 

«Την 21η Απριλίου την πιστέψαμε (…) σαν μια πραγματική εθνικιστική Επανάσταση, που πυροδότησε την επαναστατικότητα μας και γιγάντωσε τον εθνικιστικό μας αγώνα, με αποτέλεσμα την συγκρότηση του ΕΣΕΣΙ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπήρξε κάποια στήριξη στον αγώνα μας από Ελλάδα. 

Αντίθετα μάλιστα, με την γιγάντωση του κινήματος μας, αντιμετωπίσαμε βρώμικο και ανοιχτό πόλεμο από την πρεσβεία μας και τα προξενεία!». 

Μεγάλης κυκλοφορίας ευρωπαϊκά περιοδικά της εποχής, μεταξύ τους τα «Espresso», «Panorama», «Europeo» αλλά και το Μαρξιστικό «Manifesto», συμπεριλαμβάνουν τον Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. μεταξύ των τριών μεγαλυτέρων επαναστατικών κινημάτων της εξεγέρσεως του 1968, ώστε η εθνικίστρια δημοσιογράφος Gianna Preda να γράφει και να προτείνει να γίνει η Ελλάδα η «Κούβα» του Εθνικισμού. 

Ο Σταθόπουλος κατηγορήθηκε μαζί με άλλα εκατό περίπου στελέχη του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. για τη σφαγή της Τράπεζας Εργασίας στο Μιλάνο, μια βομβιστική τρομοκρατική επίθεση, στην οποία υπήρξαν ογδόντα νεκροί και έκτοτε παραμένει δικαστικά ανεξιχνίαστη, ότι ενήργησε δήθεν στα πλαίσιο ενός «...σχεδίου αποσταθεροποιήσεως της Ιταλικής Δημοκρατίας για την επιβολή δικτατορίας». 

Με τη δημιουργία και τη δράση του Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. και χάρη στους δεσμούς που είχε αναπτύξει με το νεοφασιστικό M.S.I. κατάφερε να δημιουργήσει στην Ιταλία μια φιλελληνική πολιτική παράταξη, τόσο με το M.S.I. όσο και με τις μετέπειτα ριζοσπαστικές διασπάσεις του, με θέσεις σχεδόν ταυτόσημες με τις ελληνικές. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι την εποχή της Τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974, δεκάδες μέλη της εθνικιστικής εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης Ordine Nuovo, ζήτησαν να καταταγούν ως εθελοντές στον Ελληνικό Στρατό για να πολεμήσουν στο μέτωπο της Κύπρου ή όπου υπήρχε ανάλογη ανάγκη. 

Η «Αυριανή» αφιέρωσε ολόκληρη σελίδα και πολύ κολακευτικά λόγια για τους πρωταγωνιστές του φοιτητικού Ε.Σ.Ε.Σ.Ι. εντυπωσιασμένοι από την ριζοσπαστική σκέψη και δράση των εθνικοεπαναστατών. 

Το 1968 στη Νάπολη, κατά την διάρκεια του πρώτου πανευρωπαϊκού συνεδρίου του συνδέσμου, ο Σπύρος Σταθόπουλος έπεσε θύμα δολοφονικής απόπειρας και νοσηλεύτηκε για μεγάλο χρονικό διάστημα στο νοσοκομείο. 

Τον Ιανουάριο του 1976 ο Σύλλογος Ελλήνων Σπουδαστών Νάπολης, πραγματοποίησε πολυήμερη Γενική Συνέλευση, τη «Γενική Συνέλευση Αποχουντοποίησης» όπως ονομάστηκε, η οποία προχώρησε στη δημοσιοποίηση των ονομάτων των «νεοφασιστών» και τη διαγραφή τους από τα μητρώα του, μεταξύ τους και ο Σπύρος Σταθόπουλος. 

Το 1975 ίδρυσε μαζί με συναγωνιστές τον Πατριωτικό Σύνδεσμο Αθηνών «Ιωάννης Καποδίστριας», ενώ το 1977 συντάχθηκε με το κόμμα «Εθνική Παράταξις» και ήταν ένας από τους οργανωτές του στο Αγρίνιο. 

Στην κίνηση της νεολαίας του κόμματος ακολούθησε την ομάδα του Θόδωρου Περρωτή και αποχώρησε από την Εθνική Παράταξη, ενώ στη συνέχεια συνεργάστηκε με την ομάδα «Κίνημα» και πήρε μέρος στην ίδρυση του ΕΝ.Ε.Κ., καθώς και μετέπειτα διαφόρων εθνικιστικών πολιτικών σχηματισμών χωρίς ποτέ να φοβηθεί να διαφωνήσει με τις λάθος επιλογές προσώπων που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο.

Μετά τη συνταξιοδότηση του ο Σταθόπουλος έζησε για αρκετά χρόνια στην Αθήνα και συνέχισε να προσφέρει το σύνολο των πνευματικών και σωματικών του δυνάμεων στην υπόθεση του Εθνικισμού. 

Συνεργαζόταν με τις εκδόσεις «Λόγχη» δημοσιεύοντας πολιτικά και ιδεολογικά άρθρα στην εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος» καθώς και με το διαδικτυακό ραδιόφωνο της εφημερίδας, τότε «Axis Radio». 

Παράλληλα συμμετείχε σε εκδηλώσεις των εκδόσεων, με ομιλίες και παρουσιάσεις βιβλίων, όπως για τον Μάρτυρα Μίκη Μάντακα και τον Ιταλό φιλόσοφο Ιούλιο Έβολα. 

Για τον Μίκη Μάντακα έγραψε το ’87: 

«Δώδεκα χρόνια από τον αγωνιστικά και θυσιαστικά ζηλεμένο θάνατο του Παλληκαριού. 

Δώδεκα χρόνια κι είναι χθες για μας τους συναγωνιστές και φίλους του. 

Χθες και πλάι μας, όπως συχνά - πυκνά συνέβαινε τα χρόνια κείνα τα μαχητικά. 

Όπως μπορούσε να ‘ταν οποιοσδήποτε από μας, αφού συχνά - πυκνά και παντού, τότε, στη φλεγόμενη Ιταλία, από την κτηνωδία κι άγρια για αίμα δίψα των "Ερυθρών Ταξιαρχιών", των "Ένοπλων Προλεταριακών Πυρήνων", των "ΑλβανοΜαοικών" και των … δικών μας" αντιστασιακών" στη Νάπολη, στη Ρώμη, στη Μοντένα, στην Πίζα και παντού.

Περνώντας από φωτιά και σίδερο γεμίζαμε, παιδιά της ελληνικής "LEGAS", (Φοιτητικών Εθνικιστικών Συνδέσμων) νοσοκομεία, κλούβες και φυλακές, προσφέροντας έτσι την συμμετοχή και τον φόρο αίματος στην Ιδέα και στον Αγώνα του Ευρωπαϊκού Εθνικισμού». 

Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 2012, αργά το απόγευμα, περπατώντας στους δρόμους της γενέθλιας πόλης, από ανακοπή καρδιάς που προήλθε από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.

A noi!

«Şeytan asker»

 

B.D. Foxmoor - Μιχάλης Μυτακίδης: αλήθειες από έναν αντίπαλο μας

 

Μετά την αγροτιά τα νεοφιλελεύθερα τσακάλια σκοτώνουν και την ελληνική κτηνοτροφία: σε μια σκηνή που σπαράζει καρδιές, η οικογένεια του κτηνοτρόφου Κωνσταντίνου Θεολόγου από το Μικρό Μοναστήρι Θεσσαλονίκης αποχαιρετά με λυγμούς τα τελευταία 450 πρόβατα της ντόπιας ιστορικής φυλής Ρουμλουκίου που εκτρέφει εδώ και δεκαετίες.

This man fights for

 

Κυκλοφορεί: Ανάκτηση #13

Για να το προμηθευτείτε εδώ ...

 

Κυρία Κίμπερλι, ιδού ο στρατός σας

Ernst von Salomon: Der Fragebogen (μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος)

 

«Το χάος είναι πιο ευνοϊκό στο γίγνεσθαι παρά στην τάξη. Η παραίτηση είναι ο εχθρός κάθε κινήματος. Σώζοντας την πατρίδα από το χάος κλείσαμε την πόρτα στο γίγνεσθαι και ανοίξαμε τον δρόμο προς την παραίτηση»

Ernst von Salomon

Μετάφραση: Κωνσταντίνος Μποβιάτσος

Το παρακάτω απόσπασμα, είναι από το βιβλίο του Ernst von  Salomon με τίτλο "Der Fragebogen" (Το ερωτηματολόγιο).

Ήταν ένας τίτλος προερχόμενος από τις 131 ερωτήσεις που αναπτύχθηκαν και συλλέχθηκαν με αυτό το όνομα από τις Συμμαχικές αρχές κατοχής το 1945 στην Γερμανία.

Ο στόχος τους ήταν η σύνταξη μιας «ακτινογραφίας του Εθνικοσοσιαλισμού» κατόπιν θα εφαρμοζόταν στον Γερμανικό λαό, ένα είδος μαζικής εξέτασης - ανάκρισης στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» ...

Η ιδέα να χρησιμοποιήσει αυτή την αφήγηση για να πει τη δική του ιστορία και να καταγγείλει την ανόητη μυωπία των νικητών, για να εκθέσει τις αδικίες και την κακομεταχείριση που επιβλήθηκαν στους Γερμανούς, ήταν έξυπνη και αντίθετη προς το ρεύμα, ερχόμενη σε ρήξη με κάθε συμβατική σοφία.

 Ενισχυμένη από ένα κατηγορητήριο που δεν λυπόταν τους Αμερικανούς και τους Συμμάχους τους αλλά και ταυτόχρονα επέκρινε σφόδρα τον Εθνικοσοσιαλισμό στα διάφορα λάθη και τις συμπεριφορές του.

Όλα αυτά θα έκαναν το "Der Fragebogen" το πρώτο πραγματικά αμφιλεγόμενο βιβλίο της μεταπολεμικής Γερμανίας και μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες. 

Ernst Salomon "Der Fragebogen", απόσπασμα του έργου:

Έτσι καθίσαμε στη μεγάλη πολυτελή αίθουσα: η γυναίκα μου η Ille σε ζωηρή συζήτηση με την Eva Braun - την οποία ακόμα δεν γνώριζα ότι ήταν αυτή - και ο Wolf που  ήταν με τη σύζυγο του καθηγητή, η οποία φαινόταν εξαιρετικά χαρούμενη και αστειευόταν ζωηρά με τον Wölfchen, ο οποίος με την σειρά του γελούσε τόσο χαρούμενα, που ανησυχούσα σοβαρά για τις προθέσεις του. 

Εγώ κοίταξα γύρω μου στην αίθουσα και ο καθηγητής συγκινήθηκε βαθιά όταν εξέφρασα τον θαυμασμό μου για το καλλιτεχνικό του γούστο και τα ακριβά έργα τέχνης. 

Η γλώσσα του βαραίνει λίγο και μου λέει, ότι ακόμα δεν ήξερε ποιος ήμουν, αλλά εμένα με συγκρατεί  κάτι όταν θέλω να του το πω. 

Το θεώρησε εντελώς περιττό. Αυτός από την άλλη, κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν ο συμπαθητικός και όλοι οι συμπαθητικοί άνθρωποι μπορούσαν πάντα να τον επισκέπτονται.

Έπειτα πήγε κάτω στο υπόγειο και οι δύο κυρίες του σπιτιού, που ήθελαν να προμηθευτούν «ταξιδιωτικά εφόδια» για τον Wölfchen που θα έφευγε, έτρεξαν μαζί του. Επιτέλους η Ille μας είπε ότι η κυρία αυτή ήταν η Eva Braun. 

Ο Wölfchen δήλωσε απλώς: «Ενώ έχουμε στο σπίτι μας μόνο μια μικρή λευκή κατσίκα εδώ βλέπω πολυτέλεια ...». 

Αποφάσισα να την κοιτάξω πολύ προσεκτικά. Αλλά δεν βρήκα την κατάλληλη ευκαιρία, επειδή είχε έρθει η ώρα να φύγει ο Wölfchen.  

Οι κυρίες του έδωσαν ένα γιγάντιο καλάθι, από το οποίο προεξείχαν κεφαλές μπουκαλιών και το οποίο, αφού το εξέτασα πιο προσεκτικά, περιείχε πράγματα που χάρηκα που είδα στα χέρια του Wölfchen: ψωμάκια με ζαμπόν, στήθη χήνας και πουτίγκα από συκώτι χήνας. 

Δέχτηκε το δώρο με ανησυχία στη σκέψη ότι ίσως το καλάθι δεν θα χωρούσε στη στενή καμπίνα του μαχητικού αεροπλάνου του. 

Ευχαρίστησε ευγενικά και είπε: «Το βράδυ, στις σκηνές μας, ακούμε ακόμα το Lili Marlen και μετά δεν υπάρχει πια ηλεκτρικό ρεύμα. Αλλά οι άντρες δεν μπορούν να κοιμηθούν αμέσως, και πρέπει να τους πω κάτι. 

Απόψε θα ανοίξω το καλάθι και θα πω: Δεν ήξερα ότι κάποιος θα μπορούσε να νιώθει τόσο άνετα και πλούσια στο σπίτι των αξιωματούχων!»

Μια παρατήρηση που προκάλεσε γενική ευθυμία αλλά και προβληματισμό ...

Το αυτοκίνητο του καθηγητή μας πήγε στο Schleissheim  και μετά πήγε εμένα και την Ille στο ξενοδοχείο. 

Λόγω της παρουσίας φυσικά του οδηγού, δεν μπορέσαμε να επιδοθούμε αμέσως στη συνήθεια μας να κάνουμε διάφορα σχόλια, αλλά μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο, η Ille δεν άντεξε άλλο και άρχισε να μιλά.  

Αναγκάστηκα να τη διακόψω αρκετές φορές, ρωτώντας την επίμονα αν έλεγε ανοησίες, αλλά εκείνη έλεγε: «Όχι, όχι», είπε, «είδες το ντύσιμο της; Εκλεπτυσμένο! Λίγο υπερβολικά περίτεχνο στην κορυφή, αλλά κατά τα άλλα, εξαιρετικά απλό στο σχεδιασμό!

Ύφασμα κορυφαίας ποιότητας και μόνο ένα κόσμημα, αλλά και αυτό ... ακριβό! Είδες το βραχιόλι; 

Τέλος πάντων, τώρα ξέρω τι να πω αν κάποιος με προσβάλει ξανά στο τραμ εξαιτίας των κόκκινων χειλιών μου! 

Τότε θα του πω: Εσύ, εσύ πρόσεχε! Ο Φύρερ μου το λατρεύει αυτό το χρώμα!».

link: Ernst von Salomon, το αριστοκρατικό μέλος των Freikorps: ο εξόριστος, ο απαγορευμένος καταστροφέας των πάντων, o εχθρός του σύγχρονου πολιτισμού

ΣΑΜΟΥΡΑΪ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ #2 Αφιέρωμα στους Boiling Blood με τον Κωνσταντίνο Μποβιάτσο

 

«Αμαζόνες»: με τεταμένη την δεξιά!

 

Γεράνεια Όρη: Ελεύθερα Βουνά Χωρίς Αιολικά!

Νυρεμβέργη: ταινιοκριτική (του Γιώργου Μάστορα)

 

Ταινιοκριτική του Γιώργου Μάστορα για το ιστολόγιο της συντακτικής μας ομάδας

Η διαφήμιση για την ταινία "Νυρεμβέργη" είχε αρχίσει εδώ και πολύ καιρό. Η μέχρι ενός σημείου αμφιβολία μου για το αν θα πήγαινα τελικά να παρακολουθήσω το εν λόγω κινηματογραφικό έργο, έφυγε όταν είδα τον γνωστό συμπλεγματικό (κάποτε κομμουνιστή, σήμερα νεοφιλελεύθερο, σταθερά όμως "αντιναζιστή") κριτικό κινηματογράφου Δημήτρη Δανίκα να γράφει αρνητικά σχόλια εναντίον της, υποστηρίζοντας ότι "άνθρωποποιεί τους ναζί".

Η ταινία επικεντρώνεται κυρίως στο πρόσωπο του Χέρμαν Γκαίρινγκ, τον οποίο ενσαρκώνει με επιτυχία ο Ράσελ Κρόου. Καθόλη σχεδόν την διάρκεια του έργου, ο Γερμανός Στρατάρχης παρουσιάζεται όχι ως ένας "αιμοδιψής κακούργος", αλλά ως ένας κανονικός άνθρωπος, που έχει την αγωνία της ζωής και του θανάτου, νοιάζεται για την τύχη της οικογένειας του και είναι ψύχραιμος και ετοιμόλογος απέναντι στον οποιονδήποτε συνομιλητή του.

Ακόμη και ο ψυχίατρος που τον παρακολουθεί και καταγράφει τις συζητήσεις τους, γοητεύεται έμμεσα από την προσωπικότητα του και δείχνει να νοιάζεται με ειλικρίνεια για την τύχη της οικογένειας του (γυναίκα και κόρη), ενώ μάλιστα εξοργίζεται όταν διαπιστώνει την κακομεταχείριση τους από τις Συμμαχικές Δυνάμεις Κατοχής.

Υπάρχουν κάποιες σκηνές, κατά την διάρκεια της ταινίας, που ξαφνιάζουν ευχάριστα και προβληματίζουν ανάλογα με το περιεχόμενο τους. Όπως, για παράδειγμα, η συνομιλία του Δικαστή Τζάκσον με την σύζυγο του για το κατά πόσο οι Σύμμαχοι μπορούν να πάνε σε δίκη τους Γερμανούς με κατηγορητήριο που πρώτοι οι ίδιοι οι σύμμαχοι έχουν διαπράξει τα ανάλογα αδικήματα ,τον διάλογο μεταξύ του Γκαίρινγκ με τον ψυχίατρο, όπου ο Γερμανός Στρατάρχης ουσιαστικά "στριμώχνει" τον συνομιλητή του, λέγοντας ότι βρίσκεται ως κατηγορούμενος μόνο και μόνο επειδή η χώρα του έχασε τον πόλεμο, ενώ οι Σύμμαχοι έκαναν πολύ χειρότερα εγκλήματα, και βεβαίως η "μονομαχία" στο δικαστήριο μεταξύ Γκαίρινγκ και Τζάκσον που λήγει με συντριπτική νίκη του πρώτου, μέχρι την "επέμβαση" του Βρετανού δικαστή.

Ας μην έχουμε την απαίτηση για ένα "αριστούργημα", καθώς πρόκειται απλώς για μια ταινία που κρατεί μια σχετική ιστορική αντικειμενικότητα στην ροή της υπόθεσης και γι' αυτό ακριβώς τον λόγο παρακολουθείται με ενδιαφέρον.

Έχει ενδιαφέρον το γεγονός πως στην σχεδόν κατάμεστη αίθουσα που παρακολούθησα την ταινία, οι αντιδράσεις όλων όσων την παρακολούθησαν με εξέπληξαν ευχάριστα, θα έλεγα, χωρίς να περιμένω κάτι τέτοιο πριν την προβολή της ...

Ο Αγώνας των Αγροτών και των Κτηνοτρόφων είναι Αγώνας Εθνικός (του Γιώργου Μάστορα)

γράφει ο Γιώργος Μάστορας

Ο Νοέμβριος αποτελεί εποχή σποράς για τους Αγρότες, αλλά και εποχή για την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να θερίσει ότι καταστροφή έσπειρε όλο το προηγούμενο διάστημα με τις επιλογές της.

Η κατάσταση στον Αγροτοκτηνοτροφικό τομέα βρίσκεται πλέον σε οριακό σημείο. Ο συγχρονισμός συσσωρευμένων προβλημάτων οδηγεί μεγάλο κομμάτι παραγωγών σε μια βίαιη έξοδο από τον κλάδο, με τεράστιες κοινωνικές και παραγωγικές συνέπειες. Αυτή είναι και η αιτία που η δυσαρέσκεια έχει μετατραπεί σε διευρυμένη οργή απέναντι στα αδιέξοδα που οδηγείται ο πρωτογενής τομέας.

Επιγραμματικά, οι τιμές βασικών προϊόντων (σιτάρι, καλαμπόκι, ηλίανθος, βαμβάκι, κ. α.) είναι κάτω του κόστους παραγωγής, κάνοντας ασύμφορη ή αδύνατη την καλλιέργεια. Το κόστος παραγωγής (ενέργεια, καύσιμα, λιπάσματα κ.α.) αυξάνεται. 

Στα λιπάσματα, μάλιστα, αναμένονται νέες αυξήσεις το 2026 με την ενεργοποίηση του φόρου άνθρακα και των νέων δασμών της ΕΕ στις εισαγωγές από Ρωσία και Λευκορωσία. Την ίδια στιγμή, τα καρτέλ της βιομηχανίας, της μεταποίησης και των μεσαζόντων καλά κρατούν, με την ψαλίδα τιμών από το χωράφι στο ράφι να διευρύνεται. Οι εισαγωγές και οι αθρόες "ελληνοποιήσεις" συμπιέζουν περαιτέρω τις τιμές παραγωγού.

Παράλληλα, ο κλάδος δοκιμάζεται από τις κλιματικές συνθήκες που αυξάνουν την επισφάλεια και συρρικνώνουν το αγροτικό εισόδημα. Παρατεταμένες ξηρασίες και λειψυδρία, καταστροφικές πλημμύρες, μείωση παραγωγών από παγετούς και ζημιές από χαλαζοπτώσεις. Οι όποιες αποζημιώσεις φτάνουν πολύ καθυστερημένα και καλύπτουν μόνο ένα μικρό μέρος του χαμένου εισοδήματος (εκτός κι αν έχεις τις κατάλληλες κυβερνητικές γνωριμίες...).

Σε όλα τα παραπάνω ήρθαν να προστεθούν τα προβλήματα και οι καθυστερήσεις στις πληρωμές των επιδοτήσεων, που θα έδιναν κάποια μικρή ανάσα ρευστότητας στους παραγωγούς. Οι επιδοτήσεις, βεβαίως, βαίνουν μειούμενες, και, από ότι φαίνεται λόγω των νέων απαιτητικών αλλά και προβληματικών ελέγχων, πολλοί παραγωγοί βρέθηκαν εκτός των προκαταβολών που πριν λίγες ημέρες δόθηκαν. 

"Ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι" λέει η γνωστή λαϊκή ρήση και ταιριάζει, καθώς την ίδια στιγμή έχουμε συνεχώς νέα επεισόδια στο σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ και στο "πάρτι" που γινόταν με τα χρήματα των Αγροτών,  με την συμμετοχή πολιτικών, εταιριών που παρασιτούν τον οργανισμό και κάθε είδους αδίστακτων αρπακτικών (φραπέδες, χασάπηδες, Ferrari, τυχερά παιχνίδια κ.α.)

Το άλλο τεράστιο πρόβλημα συνδέεται με την Κτηνοτροφία και την επιταχυνόμενη κατάρρευση της. Εδώ η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο, όχι μόνο επειδή λόγω ευλογιάς έχουν σφαγιαστεί 500.000 αιγοπρόβατα (περίπου το 10% του σχετικού ζωικού κεφαλαίου), αλλά επειδή έτσι οδηγούνται σε "ξαφνικό θάνατο" χιλιάδες κτηνοτρόφοι. 

Οι αποζημιώσεις  - που καθυστερημένα δίνονται - δεν καλύπτουν την πραγματική απώλεια εισοδήματος και το κόστος ανασύστασης του ζωικού κεφαλαίου, ενώ ανατρέπεται δραματικά σε μια μέρα το βιός των Κτηνοτρόφων, οι οποίοι εγκαταλείπονται χωρίς καμία προοπτική. Συστηματικά, βεβαίως, αποκρύπτονται οι καθοριστικές ευθύνες του κράτους και του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων: ανύπαρκτος έλεγχος στην εισαγωγή και διακίνηση ζώων, διάλυση των κτηνιατρικών υπηρεσιών, παλινωδίες με το "σήριαλ" του εμβολίου, εγκληματικές καθυστερήσεις και αποφάσεις του Υπουργείου, αδιαφανώς διορισμένες Επιτροπές.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή για τον Αγροτικό και Κτηνοτροφικό τομέα της Χώρας, με χιλιάδες Γεωργούς και Κτηνοτρόφους να οδηγούνται στην εγκατάλειψη. Το κόστος αυτής της πορείας είναι τεράστιο και σαφώς δύσκολα αναστρέψιμο. Αφορά στην επιβίωση Αγροτικών πληθυσμών που δεν έχουν άλλα εισοδήματα, αφορά στην πλήρη αποθάρρυνση των λίγων νέων ανθρώπων που επιμένουν να ασχολούνται ακόμη με την γη και τα ζώα, αφορά στην ερήμωση της υπαίθρου και της περιφέρειας της Χώρας, αφορά στην προσπάθεια εμποδίων στην παραγωγική δυνατότητα της Ελλάδος να παράγει ποιοτικά τρόφιμα έναντι των προωθούμενων βιομηχανοποιημένων υποκατάστατων (με βάση έντομα ή προϊόντα εργαστηρίου).

Η ανάγκη να παράγει η Χώρα και οι χιλιάδες άνθρωποι της υπαίθρου, να έχει η Ελλάδα διατροφική κυριαρχία και αυτοδυναμία, συγκρούεται με τις αντεθνικές προτεραιότητες του εγχώριου πολιτικού συστήματος για μια αποικία υπηρεσιών, μεταπρατισμού και ενεργειακού κόμβου. Το πρόβλημα με τις αμερικανικές τσίχλες είναι ότι μόνο τις μασάς και δεν μπορείς να τις φας.

Ο Αγώνας των Αγροτών και των Κτηνοτρόφων φέρνει με μοναδικό τρόπο στο επίκεντρο το υπαρξιακό πρόβλημα του Τόπου, αναδεικνύοντας όλες τις βασικές του πλευρές: την εξάρτηση και το μεταπρατικό παραγωγικό μοντέλο, την αποπαραγωγικοποίηση και τις περιφερειακές ανισότητες, την μετατροπή της Χώρας σε χώρο και του Ομοιογενούς Λαού της σε ετερογενή πληθυσμό, το δημογραφικό και τις σύγχρονες μορφές υπεξαίρεσης της γης και της τροφής, το μοντέλο διακυβέρνησης και τις εγκληματικές ευθύνες του ελληνόφωνου πολιτικού συστήματος για το σχέδιο διάλυσης.

Αυτός ο Αγώνας είναι μέρος εκείνων των Εθνικών Αγώνων που τρομάζει όχι μόνο τους  νεοφιλελεύθερους νυν κυβερνώντες, αλλά και όσους άλλους ανθέλληνες επωφελούνται από την παράδοση της Πατρίδας και του Λαού στα αρπαχτικά  συμφέροντα. Γι' αυτό και ο Αγώνας των Αγροτών και των Κτηνοτρόφων είναι κι αυτός Αγώνας Εθνικός!

«Η Εθνικιστική Επανάσταση», του Ernst Jünger (https://samuraithsdyshs.wordpress.com/)

 

 Συνεχίζω με κείμενα του αγαπημένου συγγραφέα, στοχαστή και φιλόσοφου του ιστολογίου, τον μεγάλο αυτό Γερμανό, που με τα έργα του, μέσα σε σχεδόν 100 χρόνια ανέλυσε με τον μοναδικό του τρόπο την νίκη της παρακμής, ενάντια στην παράδοση. 

Μας ενημέρωσε, προειδοποίησε και φιλοσόφησε για την ωμή νεωτερικότητα, με έναν τρόπο μη ορθολογικό, που εναντιωνόταν στο «πολιτικό ορθό» καθεστώς που μας κυβερνά. 

Θα συνεχίσω να φέρνω στα ελληνικά, τον πλούτο των κειμένων του αλλά και σε χαρτί, με βιβλία, που ήδη κυκλοφορούν από τις εκδόσεις «Λόγχη», ενώ αναμένεται ακόμη ένα τις επόμενες μέρες. 

Καλή συνέχεια.

“Η Εθνικιστική Επανάσταση”, του Ernst Jünger, στην εφημερίδα «Standarte», 20 Μαΐου 1926

για να διαβάσετε ολόκληρο το άρθρο εδώ ...