Ελληνικό έθνος και «εκσυγχρονιστική» κοσμοαντίληψη ( μέρος Β` )

Η «πεφωτισμένη» ολιγαρχία της «εκσυγχρονιστικής ελίτ» ως όχημα πολιτιστικού ιμπεριαλισμού


Όπως είναι γνωστό , υπάρχει διάσταση ανάμεσα στην «πεφωτισμένη» πνευματική ελίτ του τόπου μας και στο λαϊκό αίσθημα. Υπάρχει μία συγκρουσιακή σχέση ανάμεσα σε ορισμένους κύκλους «διανοουμένων» που προσπαθούν να «μεταλαμπαδεύσουν» τις ιδέες του «εκσυγχρονισμού», ώστε να γίνουμε όλοι μας πολιτικά «ορθότεροι» και σε όλους όσους αντιστέκονται στη στο σημερινό πολιτιστικό ιμπεριαλισμό, τη σύγχρονη αποικιοκρατία και υπερασπίζονται το δικαίωμα στην εθνική μας αυτοδιάθεση σε όλα τα επίπεδα. Είναι στην πραγματικότητα μία σύγκρουση ανάμεσα σε μία ετερόφωτη ολιγαρχία κάποιων ΗΠΑλλήλων και στον ίδιο τον ελληνικό λαό.

Έτσι λοιπόν αναφορικά με τις αντιλήψεις και τις θεωρήσεις περί έθνους επιχειρείται , βάσει μίας αποικιακού τύπου λογικής , η εισαγωγή και επιβολή δυτικών προτύπων πολιτικής σκέψης και ιδεολογημάτων περί έθνους και κράτους , στα πλαίσια άλλοτε της «πολιτικής ορθότητας» και άλλοτε της «προοδευτικότητας». Σε κάθε περίπτωση(βάσει του αξιώματος της «ανωτερότητας» δυτικού πολιτισμού και της «υπεροχής» του δυτικού κόσμου, και δη του αγγλοσαξονικού, έναντι των άλλων) οι Έλληνες «οφείλουν» να υιοθετήσουν τις αξίες και να ενστερνιστούν τα θέσφατα της «εκσυγχρονιστικής» ιδεολογίας. Αρωγοί στην προσπάθεια αυτή υπάρχουν πολλοί : είτε κάποιοι που έχουν εγκολπωθεί τις ιδέες αυτές από νεαρή ηλικία λόγω προσλαμβανουσών παραστάσεων που είχαν από σχολείο ή από το πανεπιστήμιο, είτε κάποιοι άλλοι που διακατέχονται από συμπλέγματα κατωτερότητας , είτε ακόμη ορισμένοι που επενδύουν στην επαγγελματική και ακαδημαϊκή τους ανέλιξη. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί πρόθυμοι που επιχειρούν να διαδραματίσουν το ρόλο του μεταπράτη των νεοταξικών ιδεών και του πολεμίου της ιθαγενούς εθνικής ιδεολογίας.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών είναι ότι σκέπτονται και λειτουργούν με έναν τρόπο που προσιδιάζει περισσότερο σε ντόπιους συνεργάτες Ευρωπαίων αποικιοκρατών στην υποσαχάρια Αφρική της βικτωριανής εποχής, παρά ως επιστήμονες με ανοιχτό μυαλό και ελεύθερο πνεύμα [1] . Επιχειρούν να εφαρμόσουν ιδέες που γεννήθηκαν στη βόρεια και τη δυτική Ευρώπη, σε χώρες που επικρατούν εντελώς διαφορετικές κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες και που έχουν ακολουθηθεί εντελώς διαφορετικές ιστορικές διαδρομές. Κάνουν δηλαδή προβολή θεωριών της αγγλοσαξονικής -και όχι μόνο- πολιτικής σκέψης στην ελληνική πραγματικότητα, ωσάν αυτές να είχαν ένα διαχρονικό, οικουμενικό και πανανθρώπινο χαρακτήρα. Πρόκειται στην ουσία για μία απόπειρα πνευματικής και ιδεολογικής χειραγώγησης του λαού μας από ιμπεριαλιστικούς κύκλους. Όμως πιστεύουμε ότι η εποχή της αποικιοκρατίας έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Εμείς οι Έλληνες έχουμε τη δική μας ιδιοσυστασία, τη δική μας ιστορία, τη δική μας πολιτιστική κληρονομιά, το δικό μας τρόπο σκέψης και δεν είμαστε υποχρεωμένοι για κανένα λόγο να αναμασάμε ξένα θεωρητικά σχήματα και ιδεολογήματα, μη εφαρμόσιμα στην ελληνική πραγματικότητα [2].


Η ελληνική θεώρηση περί έθνους.


Το ελληνικό έθνος (όπως και τα άλλα έθνη της περιοχής μας) δεν αποτελεί προϊόν της ύπαρξης ενός κράτους. Δεν είναι μία ένωση πολιτών, βιολογικά πεπερασμένων, αλλά μία «κοινότητα παρελθόντος και παρόντος» [3]. Είναι κατά τον Καζαντζάκη «ένα μεγάλο σώμα, το περασμένο, το τωρινό, το μελλούμενο». Η συγκρότησή του δεν εδράστηκε σε δουλικές σχέσεις εξουσιαστών-εξουσιαζομένων, αλλά στο ηροδότειο «..όμαιμον τε καί ομόγλωσσον καί Θεών ιδρύματα κοινά καί θυσίαι ήθεά τε ομότροπα...»[4], δηλαδή στην κοινή καταγωγή και κυρίως στην κοινή πολιτισμική ταυτότητα. Είναι μία συσσωμάτωση ανθρώπων, των οποίων ο συνεκτικός δεσμός δεν είναι το κράτος και οι μηχανισμοί του, αλλά η ιδέα του «συνανήκειν» [5] : κοινή καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινοί αγώνες.

Το ελληνικό Γένος, ως συλλογικότητα, συγκροτείται από πρόσωπα, που έχουν όλα ή κάποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ζώντας ενίοτε ( ή ζούσαν ) κάτω από εντελώς διαφορετικές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Έτσι οι Έλληνες ανήκαν παλαιότερα στην επικράτεια διαφορετικών κρατικών οντοτήτων ( π.χ. Βενετίας, Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και αργότερα του μικρού βασιλείου της Ελλάδος) και όμως δεν δημιούργησαν διακριτή μεταξύ τους εθνική συνείδηση. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα, αφού δεν είναι όλοι οι Έλληνες το γένος πολίτες του κράτους που ονομάζεται « Ελληνική Δημοκρατία ».

Π.χ. οι Βορειοηπειρώτες, οι εναπομείναντες Κωνσταντινουπολίτες και οι Κύπριοι (όπως οι Επτανήσιοι, οι Σάμιοι και οι Κρητικοί που είχαν κατά το 19ο αιώνα δικά τους αυτόνομα κράτη) δεν είναι κάτοχοι ελληνικού διαβατηρίου και όμως έχουν ελληνική εθνική συνείδηση, κάτι που καταδεικνύει ότι η εθνική ταυτότητα δεν αποτελεί παράγωγο της ύπαρξης ενός συγκροτημένου εθνικού κράτους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο υπάρχουν εξάλλου και κάτοικοι του ελλαδικού χώρου που πληρώνουν φόρους και υπηρετούν στο ελληνικό στρατό ( π.χ. τουρκογενείς μουσουλμάνοι της Θράκης, βουλγαρίζοντες σλαβόφωνοι της Μακεδονίας, Εβραίοι) , οι οποίοι δεν αισθάνονται Έλληνες το γένος, αλλά απλώς πολίτες αυτού κράτους. Για τους Έλληνες λοιπόν δεν υπάρχει ταύτιση των εννοιών «έθνος» και «κράτος». Μπορεί αυτές να συνδέονται έως έναν βαθμό μεταξύ τους, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν είναι ταυτόσημες. Το κράτος απλώς «στεγάζει» το έθνος, δεν το «κατασκευάζει», είναι ένα «ρούχο» που καλύπτει το «σώμα» και τίποτε περισσότερο [6] . Βρίσκεται απλώς στην υπηρεσία του έθνους [7].


Η δυτική θεώρηση περί έθνους και η ελληνική παράδοση.


Η εισαγόμενη κρατοκεντρική αντίληψη περί έθνους είναι ένα μοντέλο που προήλθε από δεσποτικές κοινωνίες και είναι προορισμένο να εφαρμόζεται σε λαούς με ανάλογη παράδοση. Εμείς όμως οι Έλληνες δεν είχαμε ούτε φεουδαρχία, ούτε οικόσημα, ούτε δούκες και κόμητες, ούτε και «γαλαζοαίματους». Υπήρχαν μόνο ορισμένοι Φράγκοι και Ιταλοί φεουδάρχες που ήλθαν στην πατρίδα μας ως κατακτητές και κάποιοι εγχώριοι, κυρίως Επτανήσιοι, που απέκτησαν υπό την επίδρασή τους τίτλους ευγενείας. Στη βυζαντινή και μεταβυζαντινή μας παράδοση δεν υπάρχει η έννοια του κυρίου (lord) , που διαφεντεύει τη γη και τους χωρικούς που ζουν στην επικράτειά του. Ούτε υπάρχει κανείς άλλος νόμιμος φορέας εξουσίας πέραν του αυτοκράτορα (δηλ. του κράτους), εν αντιθέσει προς τη φεουδαλική Δύση, όπου δεν υπήρχε ισχυρή κεντρική εξουσία, αλλά ένας πολιτικός κατακερματισμός (υπήρχε πληθώρα ημιανεξάρτητων και ημιαυτόνομων κρατιδίων, των οποίων ο εκάστοτε βασιλιάς είχε απλώς την «ψηλή κυριότητα»).

Η ταυτότητα του λαού μας δεν αναγόταν σε αυτή των ευγενών-φεουδαρχών, όπως στην Δύση, γιατί απλούστατα αυτοί δεν υφίσταντο στην ελληνική παράδοση (υπήρχαν αριστοκράτες, αλλά δεν διέθεταν την εξουσία των Δυτικών δυναστών). Το ελληνικό κοινωνικό μοντέλο ήταν όχι δεσποτικό , αλλά ανθρωποκεντρικό [8]. Υπήρχαν βεβαίως πλούσιοι και φτωχοί, ωστόσο δεν υπήρχε καμία νομική διάκριση ανάμεσα σε ελεύθερους και σε μη ελεύθερους, ανάμεσα σε κυρίους και σε δουλοπαροίκους. Ακόμη και ο ίδιος ο αυτοκράτορας μπορούσε να κατάγεται από φτωχή και άσημη οικογένεια, ενώ η μοναρχία δεν είχε επίσημα κληρονομικό χαρακτήρα, αφού λαός και στρατός μπορούσαν να καθαιρέσουν ανά πάσα στιγμή οποιονδήποτε αυτοκράτορα δεν επιτελούσε σωστά τα καθήκοντά του, αντικαθιστώντας τον με άλλον [9]. Η εξουσία λοιπόν του ηγεμόνα υπόκειτο στο λαό και όχι το αντίστροφο.

Αντίθετα στη Δύση ο ηγεμόνας ήταν ο απόλυτος κύριος των υπηκόων του, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την πολιτική τους συνείδηση. Οι λαοί της Δύσης είχαν ως σημείο αναφοράς τους τον ηγεμόνα, στον οποίο ανήκαν. Έτσι η διαμόρφωση στη συνέχεια της εθνικής τους αυτοσυνειδησίας βρισκόταν σε συνάρτηση με το πολιτειακό καθεστώς κάτω από το οποίο ζούσαν. Ενδεικτική των δυτικών λογικών διακυβέρνησης είναι και η μεσαιωνική πρακτική της παραχώρησης μεγάλων εδαφικών εκτάσεων μίας χώρας σε ξένους ηγεμόνες ως προίκα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο ήταν δυνατό π.χ. για το βασιλιά της Αγγλίας να λάβει ως προίκα τη μισή σχεδόν Γαλλία ή και να διεκδικεί το γαλλικό θρόνο λόγω κάποιας επιγαμίας , φαινόμενο αδιανόητο για τα εδώ δεδομένα.

Οι διαφορετικές αυτές ιστορικές καταβολές Ελλήνων και Δυτικοευρωπαίων φαίνεται ότι σχετίζονται αναφορικά με τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και σήμερα οι δύο πλευρές την έννοια του πατριωτισμού. Έτσι στη δυτική και τη βόρεια Ευρώπη οι άνθρωποι είναι περισσότερο προσηλωμένοι στην ιδέα του κράτους σε σχέση μ’ εμάς, ενώ στον αντίποδα, για τους Έλληνες ο πατριωτισμός δεν συνδέεται απαραιτήτως με νομιμοφροσύνη προς την κρατική εξουσία [10]. Είναι λοιπόν προφανές ότι έχουμε να κάνουμε με δύο εντελώς διαφορετικές ως προς τη σύλληψη, προσεγγίσεις και θεωρήσεις περί έθνους και κράτους. Η επικράτηση ωστόσο στη χώρα μας του δυτικού-«κρατοκεντρικού» μοντέλου δεν αποτελεί απόρροια της λειτουργικότητάς του ή της υπεροχής του έναντι του ελληνικού-«κοινωνιοκεντρικού», αλλά είναι αποτέλεσμα της ισχύος των κρατούντων και της διάθεσής τους να επιβάλουν τις ιδέες τους στους ασθενέστερους λαούς. Γιατί δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι την ιστορία τη γράφουν οι ισχυροί της Γης και όχι οι αδύνατοι.


Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής αντίληψης περί έθνους.


Θα επιχειρήσουμε εδώ να αναφερθούμε επιγραμματικά στα σημαντικότερα και χαρακτηριστικότερα ίσως σημεία της ελληνικής αντίληψης περί έθνους:

– Οι έννοιες «έθνος» και «κράτος» συνδέονται μεταξύ τους, αλλά δεν είναι ταυτόσημες.

– Το έθνος είναι μία συσσωμάτωση ανθρώπων με κοινή κατά κανόνα καταγωγή, κοινή γλώσσα, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινούς αγώνες, που διαθέτουν μία κοινή συνείδηση του «συνανήκειν».

– Τα έθνη υπάρχουν από τότε που οι άνθρωποι άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι έχουν φυλετική, πολιτική και πολιτισμική εγγύτητα με κάποιους άλλους συνανθρώπους τους, θεωρώντας ότι συγκροτούν ένα ενιαίο σώμα. Δεν αποτελούν προϊόντα της νεωτερικότητας, απλώς έλαβαν τη σύγχρονη μορφή τους γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα.

– Υπάρχουν δύο ειδών έθνη : τα «ιστορικά» (π.χ. Άγγλοι , Γάλλοι , Γερμανοί , Ρώσοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Αρμένιοι, Πέρσες, Κινέζοι, Ιάπωνες) και τα «εδαφικά» ( π.χ. Αμερικανοί, Καναδοί, Αυστραλοί, Βραζιλιάνοι, Αργεντίνοι, Κουβανοί )[11].

– Δεν διαθέτουν όλα τα έθνη κράτος, αφού άλλα βρίσκονται υπό ξένη κυριαρχία (π.χ. Σκωτσέζοι, Βάσκοι), άλλα είναι κατακερματισμένα σε διάφορα κρατίδια (μεσαιωνικοί Γερμανοί και Ιταλοί, αρχαίοι Έλληνες) και άλλα είναι διηρεμένα σε δύο κράτη (π.χ. Βόρεια και Νότια Κορέα, Ρουμανία και Μολδαβία, Ελλάδα και Κύπρος, παλαιότερα Ανατολική και Δυτική Γερμανία).

– Το εθνικό κράτος αποτελεί «καταφύγιο» του έθνους, αφού του εξασφαλίζει τις προϋποθέσεις για ελευθερία και αυτοδιάθεση, λειτουργώντας αποτρεπτικά έναντι πιθανής απειλής από γείτονες με επεκτατικές διαθέσεις, που επιβουλεύονται την ανεξαρτησία του. Βρίσκεται απλώς στην υπηρεσία του έθνους. Δεν αποτελεί τη γενεσιουργό του αιτία.

– Υπάρχει «διαταξικότητα». Δεν υπάρχει κάποια κοινωνική ομάδα που να έχει προνομιακή σχέση με την έννοια του έθνους. Σύμφωνα με το Μακρυγιάννη «...τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί, και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι…»[12].

Στην ελληνική παράδοση υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί , άρχοντες και απλοί χωρικοί, ωστόσο δεν υπάρχουν βαρόνοι , λόρδοι , γαλαζοαίματοι κτλ. Δεν υπάρχουν ελεύθεροι και μη ελεύθεροι , κύριοι και δουλοπάροικοι. Όλοι είναι ίσοι και θεωρητικά μπορούν να αναρρηθούν στα ύπατα αξιώματα. Μάλιστα ήδη από τα πρώτα συντάγματα του επαναστατημένου έθνους δεν αναγνωρίζεται η έννοια του ευγενούς, ούτε τίτλοι ευγενείας. Είναι ενδεικτικό ότι εδώ καθιερώθηκε εξ αρχής η καθολική ψηφοφορία, τη στιγμή που π.χ. στην Αγγλία δικαίωμα συμμετοχής στα κοινά είχαν μόνον οι έχοντες και οι κατέχοντες (πλουτοκρατικό σύστημα).

– Η ελληνική ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει κοσμικό χαρακτήρα. Aποτελεί ενοποιητικό στοιχείο και παράγοντα συσπείρωσης του Ελληνισμού, ιδίως της διασποράς, και συνάμα καθορισμού της εθνικής του ταυτότητας. Έτσι κατά την Τουρκοκρατία μόνον οι Ελληνορθόδοξοι (Ρωμιοί) έκαναν αναγωγή της υπάρξεώς τους στη βυζαντινή παράδοση, αποτελώντας το «μαγιά» για την εθνική αναγέννηση του 1821. Αντιθέτως, όσοι ασπάζονταν το Ισλάμ, έθεταν εαυτόν εκτός λαϊκής κοινότητος και εντάσσονταν σε αυτή των Τούρκων, ακόμη και αν εξακολουθούσαν να ομιλούν την ελληνική γλώσσα.

Τα παραπάνω δεδομένα παρασιωπούνται εσκεμμένως από τους θιασώτες της «μεταμοντέρνας» ιστοριογραφίας, οι οποίοι και αρνούνται συνειδητά και πεισματικά ν’ αποδεχτούν τα προφανή και τ’ αυταπόδειχτα, στο όνομα της «πολιτικής ορθότητας» ή και της «προοδευτικότητας». Υπάρχει βεβαίως μία γενικότερη τάση αποδόμησης της ιστορικής ταυτότητας των λαών, μέσα από τη σκόπιμη αποσιώπηση ή και διαστρέβλωση των «μη αρεστών» στους ιμπεριαλιστικούς κύκλους γεγονότων, δεδομένου ότι τους χαλάει την εξιδανικευμένη εικόνα που θέλουν να δώσουν αναφορικά με ορισμένα «πολιτικώς ορθά» έθνη ( π.χ. Αμερικάνους, Άγγλους, Τούρκους, Ισραηλίτες ) [13].

Γίνεται λοιπόν επιλεκτική χρήση της ιστορίας με σκοπό την άμβλυνση της εθνικής συνείδησης των λαών που αντιστέκονται στον ιμπεριαλισμό και την παγκοσμιοποίηση, αλλά και της καλλιέργειας του προτύπου του σωστού καταναλωτή, που δεν θα σκέφτεται, ούτε θ’ αγωνίζεται για κάποια ιδανικά, απλά θα εργάζεται, θα παράγει και θα καταναλώνει.

Η ιστορική λήθη προάγει λοιπόν τους πλανητικούς σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε οι εδώ κρατούντες, ως εντολοδόχοι της Νέας Τάξης, προσπαθούν με κάθε τρόπο να εφαρμόσουν απαρεγκλίτως τις ντιρεκτίβες των πατρώνων τους, που κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε να κερδίσουν την εύνοιά τους και να διατηρηθούν λίγο περισσότερο στην εξουσία. Έτσι φθάνουν στο σημείο να εκποιούν την ίδια τους την πατρίδα στο βωμό των ιδιοτελών τους σκοπιμοτήτων. Έχουν επιδοθεί λοιπόν σε έναν αγώνα αποδόμησης στης ιστορίας μας και συνεπακολούθως της εθνικής μας ταυτότητας, με σκοπό τη δημιουργία ενός νέου τύπου ανθρώπου που δεν θα ονομάζεται πλέον «Έλληνας», αλλά απλώς «κάτοικος του Ελλαδιστάν». Το κράτος μπορεί να μην κατασκευάζει το έθνος, όπως θέλει η λιάκεια αντίληψη, ωστόσο μπορεί να το αποδομήσει, δεδομένου ότι διαθέτει την ισχύ και τους κατάλληλους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς για να το πράξει [14].

Γι’ αυτό το λόγο στο στόχαστρό του βρίσκεται η παιδεία και αυτό δεν είναι τυχαίο. Εξάλλου κάτι παρόμοιο έχει επαναληφθεί στην ιστορία, όταν στις αρχές του 20ου αιώνα οι Βούλγαροι κατά την εισβολή τους σε χωριά της Μακεδονίας έσφαζαν τον Έλληνα παπά και τον Έλληνα δάσκαλο , αντικαθιστώντας τους με Βούλγαρο παπά και με Βούλγαρο δάσκαλο. Ο «πόλεμος» λοιπόν που διεξάγεται σήμερα είναι κατ’ εξοχήν ιδεολογικός και γι’ αυτό εμπλέκεται σε αυτόν ο πνευματικός κόσμος του τόπου. Έτσι και σήμερα χρειάζεται να βρεθεί ένας νέος Παύλος Μελάς , που θα εκδιώξει από την πατρίδα μας, όχι πλέον τους Βουλγάρους , αλλά τους ελληνόφωνους γενιτσάρους. Η ιστορία μας έχει αποδείξει ότι έχει ο καιρός γυρίσματα. Αυτό θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν μας, όταν αγωνιζόμαστε, διατηρώντας τη βεβαιότητα ότι τελικά θα δικαιωθούμε.


[1] Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι δήλωση της κ. Άννας Διαμαντοπούλου, που ζητούσε να γίνουν τα αγγλικά επίσημη γλώσσα του ελληνικού κράτους ! Αυτό μας παραπέμπει σε χώρες όπως η Ζιμπάμπουε , το Λεσότο , η Μποτσουάνα , η Σουαζιλάνδη και άλλες πρώην αποικίες της βρετανικής αυτοκρατορίας.

[2] Γιώργος Κοντογιώργης, Έθνος και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα, Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006, σ. 160.

[3] Ηλίας Ηλιόπουλος, «Αποδόμηση – Εθνομηδενισμός, Νέα Τάξη», Άρδην 64 (Απρίλιος-Μάιος 2007), σ. 51.

[4] Ηρόδοτος, Ιστορίης Αποδέξεως, (8ο βιβλίο, Ουρανία, 144, στίχοι 14-16).

[5] Γιώργος Κοντογιώργης, Έθνος και εκσυγχρονιστική νεοτερικότητα, σ. 24.

[6] Ο Ίων Δραγούμης παρομοιάζει το έθνος με το ανθρώπινο σώμα και το κράτος με τα ρούχα. Η πουκάμισο (δηλ. το κράτος) απλώς καλύπτει το γυμνό ανθρώπινο χέρι (δηλ. το έθνος). Το κράτος δεν υπερκαθορίζει την ιδεολογική ταυτότητα του έθνους και τη φυσιογνωμία του. Γι’ αυτό το λόγο παροτρύνει τους Έλληνες να μην δέχονται αδιαμαρτύρητα την καθεστηκυία τάξη, αλλά να αγωνίζονται για τα εθνικά τους ιδεώδη, ανεξαρτήτως των βουλών των κρατούντων που διοικούν το ελληνικό κράτος. Βλέπε Ίων Δραγούμης, Ελληνικός πολιτισμός, Αθήνα, Νέα Θέσις, 1991, σ. 30, 37-40.

[7] Κώστας Χατζηαντωνίου, «Παγκοσμιοποίηση και εθνικό κράτος», Ελλοπία 51 (Φθινόπωρο 2000), σ. 50-53.

[8] Μίκης Θεοδωράκης, «Το πρόβλημα της ελληνικότητας», Ελληνικότητα και διανόηση, Θεσσαλονίκη, Ιανός, 2007, σ. 63-64.

[9] Ιωάννης Καραγιαννόπουλος, Το βυζαντινό κράτος, Θεσσαλονίκη, Εκδόσεις Βάνιας, 1996, σ. 292-301.

[10] Επί παραδείγματι οι Άγγλοι, όταν πολεμούν για την πατρίδα τους, επικαλούνται το όνομα του βασιλιά τους (“For the King and Country”), πράγμα ξένο προς το λαό μας. Οι Έλληνες ουδέποτε αγωνίστηκαν στην πραγματικότητα, ούτε θυσιάστηκαν για κάποιον ηγεμόνα ή για το κράτος τους, αλλά για την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, για τις οικογένειές τους, «υπέρ βωμών και εστιών».

[11] Ίων Δραγούμης, Ελληνικός πολιτισμός, σ. 37.

[12] Απομνημονεύματα του στρατηγού Ιωάννου Μακρυγιάννη, τόμ . Β’, Αθήνα, Εκδόσεις Γιοβάνη, 1968, σ. 223-224.

[13] Επί παραδείγματι, στα νέα (αποσυρθέντα πλέον) σχολικά εγχειρίδια έχουν υποβαθμιστεί τα γεγονότα που σχετίζονται με τη μικρασιατική καταστροφή, ενώ έχουν αποσιωποιηθεί οι γενοκτονίες των Ποντίων, των Αρμενίων και των Ασσυρίων στο όνομα της «συναδέλφωσης των λαών», προφανώς επειδή οι Τούρκοι είναι οι ΝΑΤΟϊκοί «σύμμαχοί» μας και επειδή το κεμαλικό καθεστώς αποτελεί «υπόδειγμα» κράτους για το μουσουλμανικό κόσμο. Κάτι τέτοιο θα ήταν βεβαίως αδιανόητο για την περίπτωση του «Ολοκαυτώματος των Εβραίων» από τους Γερμανούς, αφού εδώ δεν ισχύει η αρχή της «συναδέλφωσης των λαών», δεδομένου ότι χρησιμοποιείται συχνά ως άλλοθι για τον εξανδραποδισμό και για την εκδίωξη του παλαιστινιακού λαού από τα πατρογονικά του εδάφη. Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι αποσιωπάται και το γεγονός της θυσίας 20 περίπου εκατομμυρίων Σοβιετικών κατά το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο, 1941-1945 (πολλοί από τους οποίους βρήκαν το θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης), προφανώς λόγω του ότι ήταν Σλάβοι και κομμουνιστές. Το ίδιο ισχύει και για τις εκατοντάδες χιλιάδες ορθόδοξων Σέρβων που σφαγιάστηκαν από τους Κροάτες φιλοναζί Ουστάσι κατά την ίδια περίοδο. Δύο μέτρα λοιπόν και δύο σταθμά.

[14] Κωνσταντίνος Ρωμανός, «Κράτος κατά έθνους και η επιβίωση του υπαρκτού Ελληνισμού», Ρεσάλτο τ. 19 (Ιούλιος 2007), σ. 41-42. Είναι γνωστό επίσης ότι υπάρχει η τάση δημιουργίας διακριτής εθνικής συνείδησης σε τμήματα λαών που βρίσκονται αποκομμένα από τους ομοεθνείς τους του κυρίου εθνικού κράτους, ζώντας σε ξεχωριστό-ανεξάρτητο κράτος. Κατ’ αυτόν τον τρόπο καλλιεργήθηκε τεχνηέντως στην Κύπρο μία «νεοκυπριακή» συνείδηση σε ορισμένους πολίτες με την απλόχερη φυσικά βρετανική αρωγή, μολονότι πριν από 50 χρόνια το αίτημα της Ένωσης με την Ελλάδα το υποστήριζε σχεδόν το 96% του κυπριακού λαού. Ανάλογες περιπτώσεις τάσης δημιουργίας νέας εθνικής συνείδησης, λόγω της ένταξης του τμήματος ενός έθνους σε διακριτό και ανεξάρτητο από το εθνικό κέντρο κράτος, έχουμε σε περιοχές της ανατολικής κυρίως Ευρώπης. Π.χ.: Σέρβοι-Μαυροβούνιοι, Βούλγαροι-Σκοπιανοί, Ρουμάνοι-Μολδαβοί, Ρώσοι-Λευκορώσοι, Γερμανοί-Αυστριακοί.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί ότι μέσα από την εκπαιδευτική διαδικασία το «ελληνικό» κράτος κατόρθωσε να εκτουρκίσει σημαντικό μέρος των Πομάκων της Θράκης, «βαπτίζοντάς» τους το 1954 «Τούρκους» και εισάγοντας το 1973 την υποχρεωτική διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας, αντί της Πομακικής , προφανώς λόγω της συγγένειας της τελευταίας προς τη βουλγαρική, στα πλαίσια της «καταπολέμησης του κομμουνισμού».


Δημοσιεύτηκε στο εικοστό δεύτερο τεύχος του περιοδικού Ρεσάλτο τον Νοέμβριο του 2007.

Ιρανική Επανάσταση - Αγιατολάχ Χομεϊνί 'Α μέρος.

Μετά τα αφιερώματα του Μαύρου Κρίνου στον IRA και τον Bobby Sands , το PKK και την Ελευθερία Φουρτουλάκη , την Χεζμπολάχ και τον Χασάν Νασράλα το Βασκικό Εθνικοεπαναστατικό κίνημα και την Εθνικιστική Αριστερά συνεχίζουμε τις αναφορές μας σε σημαντικά πρόσωπα και κινήματα που έπαιξαν κύριο ρόλο στον αγώνα ενάντια στον Καπιταλισμό και την νέα τάξη πραγμάτων.

Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί είναι άγνωστος στους περισσότερους Έλληνες και αυτό δεν είναι τυχαίο. Η δυναμική φυσιογνωμία του παραμένει σύμβολο για τους Εθνικοεπαναστάτες 18 χρόνια μετά τον θάνατο του.

Η Ισλαμική Επανάσταση υπήρξε πολύ σημαντικό γεγονός στο αντιμπεριαλιστικό αγώνα και ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά σχετικά με αυτή την περίοδο της ιστορίας. Οι πρωτεργάτες της Ισλαμικής Επανάστασης υπήρξαν φανατικοί εχθροί των Σιωνιστών και των Ιμπεριαλιστών Αμερικανών και αρωγοί βοήθειας σε Ισλαμικά αλλά και Ευρωπαϊκά αντιστασιακά κινήματα και οργανώσεις. Το σημερινό Ιράν συνεχίζει να αντιστέκεται στον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό παρόλο τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και εμείς δεν έχουμε παρά να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα οι μόνοι που εκφράζουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους με πορείες και εκδηλώσεις στην κυβέρνηση Αχμαντινεζάντ είναι οι Σοσιαλιστές Εθνικιστές ( NPD Γερμανία , NVU Ολλανδία ) και οι Αυτόνομοι Αντικαπιταλιστές.



Ο Αγιατολάχ Χομεϊνί - Ayatullah Sayid Ruhullah Musawi Khomeini - ( 21 Σεπτεμβρίου 1902 - 3 Ιουνίου 1989 ) ήταν ανώτερος μουσουλμανικός κληρικός Ισλαμιστής φιλόσοφος και ο πολιτικός ηγέτης της Ιρανικής επανάστασης του 1979 που επιδίωκε την συντριβή του Mohammad Reza Pahlavi , του τελευταίου Σάχη του Ιράν. Μετά από την επανάσταση , ο Χομεϊνί έγινε στην χώρα η ανώτατη αρχή ο ηγέτης και κυρίαρχος πολιτικός της νέας Ισλαμικής Δημοκρατίας μέχρι το θάνατό του.



Οι γονείς του ονομάζονταν Ayatullah Sayid Mustafa Musawi και Hajiyah Aga Khanam , γεννήθηκε στην κωμόπολη Khomein , περίπου 300 χιλιόμετρα (180 μίλια) νότια της Τεχεράνης , του Ιράν , στις 21 Σεπτεμβρίου , 1902. Ήταν από μια θρησκευτική οικογένεια που είναι απόγονοι του Muhammad , μέσω του έβδομου ιμάμη , του ιμάμη Muwsa Kaazim του παππού του, Sayid Ahmad Musawi Hindi από την πόλη Nishabur , στην επαρχία Khorasan του Ιράν. Ο πατέρας του Khomeini δολοφονήθηκε όταν ήταν πέντε μηνών. Πολλοί ιστορικοί θεωρούν σήμερα ότι ο πατέρας του μπορεί να ήταν το θύμα μιας τοπικής διαφωνίας. Μεγάλωσε από τη μητέρα του και με μια από τις θείες του. Αργότερα, όταν ήταν 15 ετών , η μητέρα και η θεία του πέθαναν την ίδια χρονιά. Στην ηλικία των έξι άρχισε να μελετά το Koran , ιερό βιβλίο του Ισλάμ , και έλαβε την πρόωρη εκπαίδευσή του στο σπίτι και στο τοπικό σχολείο , υπό την επίβλεψη του Mullah Abdul Qaasim και Shaykh Jaafar , και ήταν κάτω από την κηδεμονία του παλαιότερου αδελφού του, Ayatullah Pasandideh , έως ότου ήταν 18 ετών. Δίδαξε την ισλαμική νομοθεσία ( Sharia ), την ισλαμική φιλοσοφία και το μυστικισμό ( Irfan ) για πολλά έτη και έγραψε πολυάριθμα βιβλία σε αυτά τα θέματα.

Ως δάσκαλος ήταν ομιλητής στους σχολές Najaf και Qum για δεκαετίες προτού να γίνει γνωστός στην πολιτική σκηνή. Έγινε σύντομα μελετητής και δίδαξε πολιτική φιλοσοφία , την Ισλαμική ιστορία και την ηθική. Αρκετοί από τους σπουδαστές του ( π.χ. Morteza Motahari) αργότερα έγιναν κορυφαίοι ισλαμικοί φιλόσοφοι. Σαν μελετητής και δάσκαλος , ο Χομεϊνί έγραψε πολυάριθμες μελέτες στην Ισλαμική φιλοσοφία. Η διδασκαλία του εστίασε συχνά στη σημασία της θρησκείας στα πρακτικά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της ημέρας.


Κράτησε μια μέτρια στάση έναντι της Ελληνικής φιλοσοφίας. Θεώρησε τον Αριστοτέλη ως ιδρυτή της λογικής και τον τίμησε για τις υπηρεσίες του στη φιλοσοφία. Επηρεάστηκε επίσης από τη φιλοσοφία του Πλάτωνα. Ο Khomeini ενδιαφέρθηκε επίσης για τη λογοτεχνία και την ποίηση. Η συλλογή ποίησης του εκδόθηκε μετά από το θάνατό του.


Τον Ιανουάριο του 1963 , ο Σάχης ανήγγειλε τη " άσπρη επανάσταση ", ένα πρόγραμμα έξι - σημείων που απαιτεί τη μεταρρύθμιση του εδάφους , την ιδιωτικοποίηση των δασών, την πώληση των κρατικών επιχειρήσεων στα ιδιωτικά συμφέροντα , τη διανομή κέρδους στους βιομηχάνους.


Όλες αυτές οι πρωτοβουλίες θεωρήθηκαν επικίνδυνες τάσεις από το ανώτατο ιερατείο. Στις 22 Ιανουαρίου του 1963 ο Χομεϊνί εξέδωσε μια έντονα διατυπωμένη δήλωση καταγγέλλοντας τον Σάχη και τα σχέδιά του. Ο Χομεϊνί συνέχισε την καταγγελία των προγραμμάτων του Σάχη , εκδίδοντας ένα μανιφέστο που είχε τις υπογραφές οκτώ άλλων ανώτερων Ιρανών θρησκευτικών ηγετών. Σε αυτό απαρίθμησε τους διάφορους τρόπους με τους οποίους ο Σάχης είχε παραβιάσει σύμφωνα με τους ισχυρισμούς το σύνταγμα , καταδίκασε τη διάδοση της ηθικής δωροδοκίας στη χώρα , και κατηγόρησε τον Σάχη για την υποταγή στην Αμερική και το Ισραήλ. Στις 5 Ιουνίου 1963 , δύο ημέρες μετά από αυτήν την δημόσια καταγγελία του Shah Mohammad Reza Pahlavi , ο Χομεϊνί συνελήφθη. Αυτό το γεγονός προκάλεσε τρεις ημέρες σημαντικών ταραχών σε όλο το Ιράν και οδήγησε στο θάνατο περίπου 400 άτομα.Ο Khomeini κρατήθηκε υπό τον κατ'οίκον περιορισμό για 8 μήνες και απελευθερώθηκε το 1964.



Κατήγγειλε τον Σάχη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτή τη φορά σε απάντηση στις "συνθηκολογήσεις" ή στην διπλωματική ασυλία που χορηγήθηκε από τον Σάχη στο αμερικανικό στρατιωτικό προσωπικό στο Ιράν. Εστάλη εξόριστος στην Τουρκία. Και πέρασε πάνω από 14 έτη στην εξορία , στην ιερή Σιιτική πόλη Najaf , στο Ιράκ. Αρχικά εστάλη στην Τουρκία στις 4 Νοεμβρίου 1964 όπου έμεινε στην πόλη Bursa για λιγότερο από ένα έτος. Έμεινε μέχρι να φύγει το 1978 και μετά πήγε στη Γαλλία επιδιώκοντας το πολιτικό άσυλο, όπου έμεινε για τέσσερις μήνες. Στις αρχές του 1970 ο Χομεϊνί έδωσε μια σειρά διαλέξεων που δημοσιεύθηκε αργότερα και οριοθέτησε τις ιδέες του σχετικά με τη διακυβέρνηση (εκείνη την περίοδο) : Ότι οι νόμοι της κοινωνίας πρέπει να αποτελούνται μόνο από τους νόμους του Θεού (Sharia), οι οποίοι καλύπτουν "όλες τις ανθρώπινες υποθέσεις".


Αντίγραφα κασετών των διαλέξεών του που καταγγέλλουν σκληρά τον Σάχη όπως (παραδείγματος χάριν) "... ο εβραϊκός πράκτορας , το αμερικανικό φίδι το του οποίου κεφάλι πρέπει να συνθλιφτεί με μια πέτρα ", έγιναν γνωστά στο Ιράν.Αν και χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Ιράν στο Παρίσι, ο Χομεϊνί έθεσε την πορεία της επανάστασης , που ώθησε τους Ιρανούς να μην συμβιβαστούν και διέταζε τις στάσεις εργασίας ενάντια στο καθεστώς. Ο Χομεϊνί είχε αρνηθεί να επιστρέψει στο Ιράν έως ότου φύγει ο Σάχης. Στα μέσα του 1977 αρκετοί άνθρωποι δολοφονήθηκαν όταν η αστυνομία διέλυσε βίαια διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά του Σάχη. Η χρονιά τελείωσε με μεγάλες φοιτητικές διαδηλώσεις και το κλείσιμο πολλών πανεπιστημίων. Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε με συγκρούσεις στην πόλη του Κομ , που άφησαν δεκάδες νεκρούς, και συνεχίστηκε με ένα κύμα όλο και περισσότερο βίαιων διαδηλώσεων, γενικών απεργιών και αστάθειας.



Στις 10 Δεκεμβρίου 1978, ένα πλήθος περίπου 8 εκατ. Ιρανών σε όλο το Ιράν διαδήλωσε κατά του Σάχη. Η πολιτική της δυναστείας των σάχηδων της δυναστείας Παχλεβί προκαλούσε όλο και περισσότερο τη δυσαρέσκεια όλων των τμημάτων της ιρανικής κοινωνίας , ακόμη και μεταξύ των μεσαίων τάξεων που ήταν παραδοσιακά οι ισχυροί υποστηρικτές του καθεστώτος. Τον Αύγουστο του 1977 , 50.000 φτωχοί που έμεναν σε τρώγλες αντιστάθηκαν επιτυχώς στην αναγκαστική τους μετακίνηση από τα μέρη όπου έμεναν από την αστυνομία, ενώ αργότερα, τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου, η αστυνομία κατέσφαξε 40 θρησκευτικούς διαδηλωτές και η απλή δυσαρέσκεια μετατράπηκε πλέον σε ανοικτό θυμό. Οι απεργίες και τα σαμποτάζ αυξήθηκαν όταν οι μισθοί μειώθηκαν εξαιτίας μιας οικονομικής κρίσης. Ο σάχης επέβαλε το στρατιωτικό νόμο τη λεγόμενη «Μαύρη Παρασκευή», στις 8 Σεπτεμβρίου 1978, όταν ο στρατός άνοιξε πυρ σε χιλιάδες διαδηλωτές. Οι εξαγριωμένοι εργαζόμενοι απάντησαν με ένα απεργιακό κύμα που επεκτάθηκε γρήγορα σε ολόκληρη τη χώρα σαν πυρκαγιά. Οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία πετρελαίου απείργησαν για 33 ημέρες συνεχώς, απονεκρώνοντας την οικονομία, παρά τις άκαρπες προσπάθειες του καθεστώτος να στείλει στρατεύματα στις πετρελαιοφόρες περιοχές.



Στα μέσα Φεβρουαρίου, άρχισε μια εξέγερση , όταν οι μαθητές της στρατιωτικής σχολής της Πολεμικής Αεροπορίας ενώθηκαν με τις δυνάμεις των ανταρτών – δηλαδή την αριστερή οργάνωση Fedai του Ιρανικού Λαού , ή Fedayeen ( φενταγίν ) καθώς και την εθνικιστική οργάνωση Mujahedeen – και καταλήφθηκαν η στρατιωτική ακαδημία , στρατιωτικές βάσεις , το κοινοβούλιο , εργοστάσια, οπλοστάσια και ο τηλεοπτικός σταθμός. Το καθεστώς των Παχλεβί κατέρρευσε.Στις 16 Ιανουαρίου 1979, ο Σάχης άφησε τη χώρα φαινομενικά για διακοπές. Δύο εβδομάδες έπειτα την Πέμπτη 1 Φεβρουαρίου 1979 ο Χομεϊνί που επέστρεψε στο Ιράν καλωσορίστηκε από ένα πλήθος που υπολογίστηκε τουλάχιστον σε έξι εκατομμύρια. Αφού σύντριψε τις στρατιωτικές δυνάμεις που δεν παραδόθηκαν στις 30 Μαρτίου του 1979 υπήρξε ένα δημοψήφισμα για να αντικαταστήσει τη μοναρχία με μια Ισλαμική Δημοκρατία.

Τον Νοέμβριο του 1979 το νέο σύνταγμα της ισλαμικής Δημοκρατίας επικυρώθηκε με δημοψήφισμα. Ο Χομεϊνί καθιερώθηκε ως ο ανώτατος ηγέτης και ως " ηγέτης της επανάστασης." Στις 4 Φεβρουαρίου του 1980 ο Abolhassan Banisadr εκλέχτηκε ως πρώτος Πρόεδρος του Ιράν. Φοιτητές σε αντίδραση για την παροχή ιατρικής βοήθειας στον Σάχη από αμερικανικά νοσοκομεία κατέλαβαν την αμερικανική πρεσβεία στην Τεχεράνη , και πήραν 63 αμερικανούς πολίτες ως ομήρους. Οι υποστηρικτές του Χομεϊνί ονόμασαν την πρεσβεία ως ένα " κρησφύγετο της κατασκοπείας ", και κοινοποίησαν τα όπλα, τις ηλεκτρονικές συσκευές παρακολούθησης , άλλο εξοπλισμό και πολλούς όγκους των επίσημων και μυστικών ταξινομημένων εγγράφων που βρήκαν εκεί. Παρά την αφοσίωση του στο Ισλάμ ο Χομεϊνί υπογράμμισε επίσης την διεθνή επαναστατική αλληλεγγύη του εκφράζοντας την υποστήριξη του στην Παλαιστινιακή αντίσταση και την PLO , τον IRA , και την Κούβα.



Λαμβάνονται ορισμένες πρώτες κοινές αποφάσεις : κρατικοποίηση πετρελαιοβιομηχανίας και τραπεζών , αντιμετώπιση της φτώχειας , εφαρμογή αγροτικής μεταρρύθμισης, συνεργασία με το Κίνημα των Αδεσμεύτων. Ο Σαντάμ Χουσείν τον Σεπτέμβριο του 1980 εισβάλλει στην χώρα προσπαθώντας να εκμεταλλευτεί την τεταμένη κατάσταση αλλά οι Ιρανοί καταφέρνουν να επανακτήσουν τα χαμένα εδάφη. Η εισβολή συσπείρωσε τους Ιρανούς πίσω από το νέο καθεστώς, ενίσχυσε το κύρος του Khomeini και επέτρεψε σε αυτόν να παγιώσει και να σταθεροποιήσει την ηγεσία του. Αρνήθηκε ο Χομεϊνί την ανακωχή και ζήτησε την ανατροπή του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία. Ο πόλεμος συνεχίστηκε για άλλα έξι έτη , με 450.000 έως 950.000 θύματα στην ιρανική πλευρά και με κόστος $300 δις.

Σε μια ομιλία που δόθηκε σε ένα τεράστιο πλήθος μετά την επιστροφή στο Ιράν ο Χομεϊνί έκανε σημαντικές αναφορές για το ερχόμενο ισλαμικό καθεστώς του : ΄΄ Μια γενικά εκλεγμένη κυβέρνηση που θα αντιπροσώπευε τους πληθυσμούς του Ιράν Υποσχέθηκε ότι " κανένας δεν πρέπει να παραμείνει άστεγος σε αυτήν την χώρα "και ότι Ιρανοί θα είχαν το τηλέφωνο , τη θέρμανση , την ηλεκτρική ενέργεια , τις υπηρεσίες λεωφορείων και το ελεύθερο πετρέλαιο΄΄.




Μετά από 11 μέρες στο νοσοκομείο στις 3 Ιουνίου του 1989 πεθαίνει σε ηλικία 86 ετών λόγω καρδιακών προβλημάτων . Το πλήθος σε κατάσταση απερίγραπτης λύπης στην πρώτη επίσημη ταφή στην προσπάθεια του να ακουμπήσει το νεκρό σώμα καταστρέφει μέρος του φέρετρου και η δεύτερη κηδεία διεξάγεται με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.





Εκδήλωση Ολλανδών συντρόφων του NVU κατά του πολέμου στο Ιράν :

http://www.youtube.com/watch?v=ZMJ7PUtl-Kk

Βίντεο προς τιμή της Ιρανικής Επανάστασης και του Χομεϊνί :

http://www.youtube.com/watch?v=e7oqoJ2vhfU&feature=related

Βίντεο προς τιμή του Χομεϊνί :

http://www.youtube.com/watch?v=nq_bKmPSIQQ&feature=related

Η κηδεία του Χομεϊνί :

http://www.youtube.com/watch?v=SV8NWPtguPg

Όχι στις «εθνικόφρονες» απάτες !

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Αναμενόμενες υπήρξαν οι εξελίξεις για το θέμα των Σκοπίων. Δεν εκπλαγήκαμε καθόλου. Μα ας καθίσουμε Σύντροφοι να αναλογιστούμε.. αξίζουν πραγματικά οι νεοέλληνες της Βόρειας Ελλάδας να φέρουν τον τίτλο του Μακεδόνα ; Μόνο και μόνο επειδή κάποιοι πρόγονοι μας πριν από έναν αιώνα έχυσαν το αίμα τους για αυτό το όνομα ; Αυτοί ναι ήταν άξιοι Μακεδόνες , αυτοί κέρδισαν το όνομα αυτό με το αίμα τους και όχι με ξεδιάντροπες διαπραγματεύσεις με καπιταλιστικά αφεντικά.

Εμείς πνιγμένοι από αγανάκτηση , βροντοφωνάζουμε ΟΧΙ δεν ξεπούλησαν όλα αυτά τα χρόνια οι πολιτικοί την Μακεδονία αλλά ο άθλιος και προσκυνημένος Νεοελληνικός λαός της που είναι έρμαιο του καταναλωτισμού και της γκλαμουράτης ζωής ! Χωρίς να αποπροσανατολιζόμαστε από τους διάφορους γνωστούς γελοίους και κάλπικους «εθνικοφρονικούς» αλαλαγμούς των καιρών - χαρακτηριστικά της παρακμιακής εποχής μας - συνεχίζουμε την Αυτόνομη πορεία μας με νέες ομάδες δράσης σε ολόκληρη την Ελλάδα , με περισσότερους συντρόφους και συντρόφισσες στο πλευρό μας. Η Μακεδονία και σήμερα είναι υπό κατοχή ας μην το ξεχνάμε. Ο Καπιταλιστικός ζυγός είναι παντού ο ίδιος σε όλες τις Ευρωπαϊκές πατρίδες η μόνη διαφορά είναι η προέλευση του δυνάστη , και η διαφορετική γλώσσα στα μενού των Mc Donald’s των Starbucks και της Nokia. Τίποτε άλλο δεν έχει διαφορά στις χώρες που κατέχει ο Καπιταλισμός.

Παραφράζοντας τον Ρίχαρντ Βάγκνερ :

« Η στοχαστική ευγενής Ελληνική ψυχή ανατριχιάζει , όταν βλέπει εκείνες τις γελοίες εορταστικές συγκεντρώσεις , τις θεατρινίστικες παράτες τις ανόητες ομιλίες και τα πομπώδη , κενά τραγούδια , που εξωθούν την Ελληνική φυλή στο να φαντάζεται ότι δήθεν είναι ήδη κάτι το εξαιρετικό , άρα δεν χρειάζεται να προσπαθήσει να γίνει στα αλήθεια κάτι το εξαιρετικό »



Σύντροφοι ας μην γελιόμαστε αυτή η ευγενής ψυχή υπάρχει σε πολύ λίγους ανθρώπους σε αυτή την χώρα. Σίγουρα δεν υπάρχει σε αυτούς που μπροστά στα τεράστια κοινωνικά προβλήματα της χώρας της Ευρώπης και του πλανήτη όπως είναι η ανεργία , η μόλυνση του περιβάλλοντος , η υποδούλωση και η καθημερινή ανηλεής δίωξη του εργάτη , του αγρότη , του φοιτητή , ο εργασιακός μεσαίωνας , η πλήρης και συνεχής παρακολούθηση της κοινωνίας με κάμερες , η υποδούλωση της σκέψης και του πνεύματος αλλά και τα νέα Γκουαντάναμο που στήνονται μέσα και έξω από την χώρα , οι λευκές πτήσεις της CIA , οι ακτιβιστές που δολοφονούνται ΚΑΠΟΙΟΙ έχουν το θράσος να ονειρεύονται και να κραυγάζουν υστερικά για την μελλοντική επέλαση αρμάτων μάχης του «Ελληνικού» (;) Στρατού στην Πόλη και στο Μοναστήρι ( μην ξεχάσετε να πάρετε μαζί σας τους αρχιπαπάδες σας και τους πράκτορες τους , τους αρχιστράτηγους σας με τα κόκκινα στρινγκ , και τους αστράτευτους και στρατευμένους βουλευτές σας ) του ίδιου στρατού του αμερικανοκίνητου ΝΑΤΟ της Ε.Ε. και για να μην ξεχνάμε τα πιο βασικά ΚΑΙ της σημερινής κατοχικής δύναμης του λαού του Αφγανιστάν… ( έξω τώρα από το Αφγανιστάν ! )



Πρωτοπόροι σε αυτή την νέα προσπάθεια αποπροσανατολισμού στην δημιουργία αναχωμάτων σε επαναστατικές εκφράσεις και στην προβολή ψεύτικων εντυπώσεων και κινδύνων δεν είναι άλλοι από τους θιασώτες της αστικής ακροδεξιάς ( οι εθνικόφρονες της κακιάς ώρας ) και της νεοταξικής "αριστεράς" ( γνωστοί υπάλληλοι εφημερίδων και πρεσβειών ) οι οποίοι συνεχίζουν να λασπολογούν όλους όσους αντιστέκονται στα σχέδια τους και δεν ανέχονται να προσκυνήσουν την βρώμικη παρουσία και έκφραση τους σε έντυπα , κανάλια και ιστοσελίδες.

Η ίδια ακροδεξιά της πινέζας , του τρίκυκλου , που λατρεύει την χούντα (!!!) , το πουλί (!!) , τον βασιλικό θεσμό , τα άρματα μάχης , που αναπολεί τις μάχες του εμφυλίου 60 χρόνια μετά … αλλά σιωπά για όλα τα καυτά σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που καθορίζουν το αύριο όλων μας..




Όπως γράφει και ένας σύντροφος :

”Το ήθος των ακροδεξιών είναι γνωστό , μια ζωή μαζί με το κράτος φανατικοί υποστηρικτές των δυνάμεων καταστολής , εν κατακλείδι ότι πιο χυδαίο και αντιδραστικό έβγαλε αυτός ο τόπος. Οι εκπρόσωποι μιας μικροαστικής " πληβειακής " ξενοφοβίας , μιας αρρωστημένης θρησκοληψίας , στρατο-μπατσολαγνείας , μιας κάλπικης εθνικοφροσύνης και μιας αισχρής πατριδοκαπηλίας , που πάντοτε χαρακτηρίζονταν από έλλειμμα Ήθους Λόγου και Αισθητικής. Η Ελλάδα είναι μία χώρα με τους περισσότερους ( και ίσως τους πιο διαφθαρμένους) μπάτσους , δικαστές , παπάδες και καραβανάδες , μία «αυστηρή» κοινωνία όπου τα λαμόγια του καπιταλισμού θα μείνουν ως έχουν αρκεί όμως για κάποιους να παραμείνουν οι ... παρελάσεις.



Θα βγαίνουν πύρινοι λόγοι για τους εχθρούς του Ελληνισμού όμως η χώρα θα είναι πάντοτε προσδεδεμένη στο άρμα της Ατλαντικής Συμμαχίας ενώ εσείς θα ζείτε με την ψευδαίσθηση ότι σε λίγο θα εισβάλετε στην Πόλη , στο Μοναστήρι και ίσως και στο Νέο Δελχί….”



Και οι νεοταξίτες «αριστεροί» δεν διαφέρουν σε κάτι.. Ίδια πολιτική , ίδια σχέδια , ίδια ρητορική…τρέχουν να συναντήσουν τους «εθνικόφρονες» σκοπιανούς πρωθυπουργούς και υπουργούς του τεχνητού κράτους του καπιταλιστή Σόρος οι οποίοι είναι υπάλληλοι του Μπους , να δώσουν τα σέβη τους στον πλανητάρχη και να κλείσουν τα μάτια και τα αυτιά υιοθετώντας φιλοκαπιταλιστικές θέσεις σε όλα τα ζητήματα.




Και επειδή κάποια πράγματα είναι προκλητικά μέχρι εκεί που δεν πάει το να ζητάς χρήματα με βιτρίνα την Ελλάδα και την Μακεδονία για κάποιον σκοπό έχει ουσία όταν αυτό το ποσό θα δοθεί όχι για αντιγραφές διαφημίσεων πολυεθνικών κινητής τηλεφωνίας αλλά σε άμεσες κινήσεις αλληλεγγύης σε ανθρώπους που παλεύουν για την επιβίωση ενάντια στο καπιταλιστικό τέρας.. Το να εκθέτεις όμως και αυτούς που δίνουν χρήματα είναι σωστό να ερευνηθεί διεξοδικά για να βγουν κάποια σημαντικά συμπεράσματα..

Είμαστε ενάντια σε όλους αυτούς που αποπροσανατολίζουν τις επαναστατικές φωνές και σκέψεις και δεν ανεχόμαστε από κανέναν να μας λασπολογεί και να μας συκοφαντεί. Το εθνικόφρονο παραλήρημα τους σύντομα θα λάβει τέλος και θα καταλήξει εκεί που στέλνουμε και τις βρωμοφυλλάδες των σημερινών ψεύτικων «μακεδονομάχων» μελλοντικών αρματιστών … και ευκαιριακών «πατριωτών» ( πατριώτες όσο διαρκούν οι εκλογές ) που αλλού από τα σκουπίδια…



Για επικοινωνία με την συντακτική ομάδα του Μαύρου Κρίνου :

mavros_krinos@yahoo.gr

Πίσω Ρουφιάνοι – Εμπρός Σύντροφοι !

Σύντροφοι κάθε φωνή από όπου και αν προέρχεται ενοχλεί το παγκόσμιο κτήνος του καπιταλισμού. Ας δυναμώσουμε λοιπόν αυτή την φωνή με περισσότερα πολιτικά κείμενα , με περισσότερα αφιερώματα σε ανθρώπους που είναι πραγματικά πρότυπα για εμάς σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς , με νέες ηλεκτρονικές επιθέσεις ενάντια στον λόγο της παρακμής και της ηττοπάθειας , με νέα ιστολόγια και πάνω από όλα με πολιτική δράση μέσα στην κοινωνία.


Υπενθυμίζουμε με αυτό το μήνυμα ότι το ιστολόγιο μας αποτελεί ένα ελεύθερο βήμα έκφρασης Εθνικοσοσιαλιστών , Αυτόνομων Εθνικοεπαναστατών , Ριζοσπαστών Αντικαπιταλιστών .

Μην διστάσετε να μας στείλετε τις σκέψεις σας , τις απόψεις σας , τα κείμενα σας όσο «αιρετικά» και αν νομίζετε η νομίζουν κάποιοι άλλοι ότι είναι , μην πιστεύετε στους ιεροεξεταστές του διαδικτύου μην βάζετε στεγανά στην σκέψη σας και στην καρδιά σας εδώ εμείς δεν έχουμε αρχισυντάκτες και κομματάρχες να υπακούμε σε εντολές και συμβιβασμούς «ανεβάζουμε» στις σελίδες μας όλα όσα βοηθούν τον σκοπό μας.


Περιμένουμε τα νέα σας , τους συνδέσμους στο διαδίκτυο που θέλετε να προβληθούν , και γιατί όχι τις βιβλιοκριτικές σας , τα άρθρα σας , την ποίηση σας , την δράση σας , οτιδήποτε νομίζετε ότι θέλετε να προβάλλετε σε χιλιάδες άλλους στο διαδίκτυο μέσα από τον Μαύρο Κρίνο.

Σε καμιά περίπτωση μην διστάσετε να αναδημοσιεύσετετα κείμενα μας σε έντυπα η ιστολόγια που διατηρείτε …

Εναντίον όλων !

Πίσω Ρουφιάνοι – Εμπρός Σύντροφοι !

Τραβάμε Κόκκινη Γραμμή με την σάπια ακροδεξιά και την νεοταξική αριστερά !

Μισίμα - Ο Ιάπωνας Φαέθων.

του Παναγιώτη Λιάκου

"Βλέπουμε την Ιαπωνία να γλεντοκοπά βυθισμένη σε ευμάρεια και να κολυμπάει στο χρήμα και στην πνευματική της κενότητα. Είναι δυνατόν να δίνεις αξία στη ζωή , μέσα σε μια πλάση που το πνεύμα έχει πεθάνει; Ζήτω ο αυτοκράτορας ! Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν..."


Τα τελευταία λόγια του Γιούκιο Μισίμα. 25 Νοεμβρίου 1970.



25 Νοεμβρίου του 1970. Αυγή. Ο Ιάπωνας συγγραφέας Γιούκιο Μισίμα , το λαμπρότερο μεταπολεμικό αστέρι της Ιαπωνικής λογοτεχνίας , γράφει την τελευταία λέξη στο χειρόγραφο του μυθιστορήματος " Ο Εκπεσών Άγγελος ", το 4ο μέρος της σειράς που είχε γενικό τίτλο "Η θάλασσα της γονιμότητας". Μια ακόμη σίγουρη επιτυχία για τον χαρισματικό άνθρωπο που είχε προταθεί για Νόμπελ. Θα ήταν όμως η τελευταία. Άφησε το χειρόγραφο επάνω στο γραφείο του για να το βρει ο εκδότης του. Βγήκε από το σπίτι. Κατευθύνθηκε, μαζί με την ομάδα τους, τους «Τατενοκάι - Η Εταιρεία της Ασπίδας» προς το Υπουργείο Εθνικής Αυτοάμυνας της Ιαπωνίας στην Ιτσιγκάγια. Αυτός και οι ακόλουθοί του, οι Ασιάτες « Ιππότες της Στρογγυλής Τράπεζάς » του , υποτίθεται ότι είχαν κανονίσει συνάντηση με τον στρατηγό Κανετόσι Μασίτα. Η συνάντηση εξελίχθηκε σε ομηρία του στρατηγού από τον Μισίμα και την ομάδα του.

Αμέσως μετά, ο «στασιαστής» Μισίμα απαίτησε από τους στρατιώτες στη βάση να συγκεντρωθούν για να ακούσουν το λόγο του. Απαίτησε να επικρατήσει «απόλυτη σιγή» καθ' όσον θα τους μιλούσε. Αυτό επετεύχθη λίγο πριν το μεσημέρι. Ο ενσαρκωμένος σαμουράι ξεπρόβαλλε από το γραφείο του Στρατηγού Μασίτα , στο μπαλκόνι. Μπροστά του, το συγκεντρωμένο πλήθος που φορούσε στρατιωτικά αλλά, δυστυχώς, δεν ήταν στρατιώτες - ένοπλοι δημόσιοι υπάλληλοι και φουκαράδες. Δεξιά του , αριστερά, μπροστά αλλά ακόμα κι από τα ουράνια κίνηση και χαλασμός. Ελικόπτερα υπερίπταντο του χώρου. Οι φωτογράφοι φώναζαν, τα κλικ των μηχανών τους ακούγονταν σαν πυροβολισμοί. Οι στρατιώτες φώναζαν κι αυτοί, αλλά έκαναν και κάτι χειρότερο. Χλεύαζαν, βαριούνταν, αντιπροσώπευαν κι εκπροσωπούσαν ό,τι κατακεραύνωνε ο πολεμιστής –ποιητής - λογοτέχνης Γιούκιο Μισίμα.

Την ανία , την ασχήμια, το μηδέν της Ιαπωνίας ως ψυχή που ανέτειλε μέσα από τα μανιτάρια των πυρηνικών βομβών που έληξαν ανήθικα τον πόλεμο. Μια λήξη που ανάγκασε τον αυτοκράτορα να παραδεχθεί ότι είναι θνητός! Τότε δηλαδή που ο θάνατος σύρθηκε μέσα στα μηλίγγια της ψυχής αυτού του λαού και μέχρι σήμερα τον κατατρώγει. Ο Μισίμα μιλούσε, και μιλούσε, και φώναζε, και τράνταζε την ψυχή του με κεραυνούς που ξαμολούσε το είναι το και βρόνταγε ο νους του. Από κάτω, οι ζωντανοί νεκροί, αυτοί οι στρατιώτες που παράδωσαν το «κάστρο» της Ιαπωνικής κοινωνίας στον «πολιτισμό του πάντα και περισσότερα» ( civilisation de toujours plus) όπως εύστοχα τον έχει χαρακτηρίσει ο Bertrand de Jouvenelle, χλεύαζαν.

Ο Μισίμα κατάλαβε το τέλος. Το τέλος το δικό του αλλά και του σπουδαίου Ιαπωνικού πολιτισμού που έσκυβε το κεφάλι στο χρυσό , τα αργύρια, τις οικιακές συσκευές, το Χόλιγουντ, τα Μακντόναλντς και το ... απωανατολίτικο Rock n’ Roll. Η αυτοκρατορία ως καρικατούρα δεν μπορούσε να γίνει αντιληπτή από το ποιητικό μέγεθος που λεγόταν Μισίμα, ούτε καν σαν εφιάλτης - μόνο σαν βλάσφημο κενό. Ολοκλήρωσε τον μνημειώδη λόγο του (Φιλιππικός συνάμα και Διθύραμβος στην αντίσταση), με έναν χαιρετισμό στον Αυτοκράτορα, και σύμφωνα με τα λόγια των εταίρων του, ψιθύρισε και το περίφημο «Νομίζω ότι ούτε καν με προσέχουν...»

Έβγαλε την στολή της «Εταιρείας της Ασπίδας» , και έμεινε με το παραδοσιακό ρούχο που καλύπτει τη μέση και τα γεννητικά όργανα των σαμουράι. Πήρε ένα ξιφίδιο 25 εκατοστών με καλοακονισμένη λεπίδα και πραγματοποίησε την τελετουργική αυτοκτονία που στολίζει την παράδοση του λαού του από την αυγή της ιστορίας του. Σεπούκου! Ένας από τους ακόλουθους του Μισίμα, ολοκλήρωσε την τελετουργική αυτοκτονία κόβοντας το κεφάλι του δασκάλου του με ένα αρχαίο κατάνα ( ιαπωνικό ξίφος - σύνηθες μήκος 110 εκατοστά ), και ένας άλλος μαθητής του, ο Μασακάτσου Μορίτα , συντρόφεψε τον Μισίμα στον θάνατο με την ίδια ακριβώς μέθοδο. Τι ήταν τελικά ο Μισίμα; Εθνικιστής , αλαζόνας , ταλαντούχος , ονειροπόλος , αντιφατικός , με ομοφυλοφιλικές τάσεις , ασυμβίβαστος , επαναστάτης. Σχιστομάτης Φαέθοντας που έζεψε το άρμα του ήλιου κι έκαψε την γη με την πένα και το λόγο του. Η ίδια η ενσάρκωση της παράδοσης , που δεν είναι συντήρηση, αλλά διαχρονική αλήθεια.

Σύμβολο προς μίμηση και αποφυγή. Όλα τα παραπάνω μαζί και πολλά περισσότερα. Αυτός είναι ο Γιούκιο Μισίμα , κατά κόσμον Χιραόκα Κιμιτάκι που άφησε τον κόσμο που λάτρεψε και μίσησε πιότερο κι από τον ίδιο του τον εαυτό, στις 25 Νοεμβρίου του 1970. Ευτυχώς έφυγε νωρίς , και δεν πρόλαβε να αντικρίσει την πιθηκοειδή απόπειρα εκδυτικισμού μιας σπουδαίας πατρίδας. Δεν πρόλαβε να δει παίκτες «εθνική» Ιαπωνικής ομάδας με βαμμένα καροτί μαλλιά. Δεν πρόλαβε να δει τις ταπεινώσεις των χοίρων στους αετούς , την ατίμωση που επιβάλλει ο αντικατοπτρισμός στην αληθινή εικόνα. Ευτυχώς για εμάς, άφησε πολλά έργα του για να ακούμε και να διαβάζουμε και να βλέπουμε.


ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΙΜΑ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

Δίψα για έρωτα (εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Η ηθική των Σαμουράι στη σύγχρονη Ιαπωνία (εκδ. ΕΡΑΤΩ)
Η θάλασσα της γονιμότητας Ι (Ανοιξιάτικο χιόνι - εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Η θάλασσα της γονιμότητας ΙΙ (Αφηνιασμένα άλογα - εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Η θάλασσα της γονιμότητας ΙΙI (Ο ναός της αυγής - εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Η θάλασσα της γονιμότητας IV (Ο εκπεσών άγγελος - εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Η κυρία Αόι (θεατρικό) (εκδ. ΑΠΟΣΤΡΟΦΟΣ)
Μετά το συμπόσιο (εκδ. ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗΣ)
Ο ήχος των κυμάτων (εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Ο ναός του χρυσού περιπτέρου (εκδ. ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ)
Ο ναυτικός που αρνήθηκε τη θάλασσα (εκδ. ΑΦΟΙ ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΙ)
Πέντε σύγχρονα έργα Νο (θεατρικά, εκδ. ΔΩΔΩΝΗ)

ΔΕΙΤΕ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Πατριωτισμός , 1965 (το σενάριο δικό του και πρωταγωνιστεί ο ίδιος. Βασίζεται στην αισθητική και τα πρότυπα του αριστοκρατικού Ιαπωνικού θεάτρου Νο).

Μισίμα , 1985 ( ενδιαφέρουσα ταινία του Πολ Σρέιντερ για την ζωή του Μισίμα ).


Βίντεο με τα τελευταία λεπτά από την ταινία '' Μισίμα '' :

http://www.youtube.com/watch?v=pLw3_jyjvy4

Βίντεο αφιερωμένο στον Μισίμα :

http://www.youtube.com/watch?v=TnZPoC2H-Hc&feature=related

Σπάνια συνέντευξη του Μισίμα στα αγγλικά ( 1969 ) :

http://www.youtube.com/watch?v=IasOkulcDQk

Το όνομα μου είναι Ρέιτσελ Κόρι.

Στο θέατρο «Φούρνος» (Μαυρομιχάλη 168, τηλ: 2106460748) παρουσιάζεται από 19 Οχτώβρη και για 60 παραστάσεις η θεατρική παράσταση «Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι».

Το κείμενο βασίζεται σε αποσπάσματα από το ημερολόγιο της 23χρονης Ρέιτσελ Κόρι που δολοφονήθηκε από μπουλντόζα τη στιγμή που προσπαθούσε –σαν μέλος ασπίδας προστασίας – να σώσει το σπίτι ενός Παλαιστίνιου από ισραηλινή επιχείριση κατεδάφισης στη Λωρίδα της Γάζας στις 16 Μάρτη του 2003.



Η παράσταση συμπληρώνεται με mail που έστελνε στους γονείς και τους φίλους της, κομμάτια που αναφέρονται στους γονείς της από το ντοκιμαντέρ της Σάντρα Τζόρνταν «Killing Zone» και τη μαρτυρία του θανάτου της από έναν αυτόπτη μάρτυρα.

Η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία στη Μ. Βρετανία όπου ανέβηκε πριν από δύο χρόνια από τον Άγγλο ηθοποιό Αλαν Ρίκμαν σε συνεργασία με τη δημοσιογράφο του «Γκάρντιαν» Κάθριν Βίνερ. Έπειτα από περιπέτειες παρουσιάστηκε και στην Αμερική, ύστερα από μεσολάβηση του Χάρολντ Πίντερ.

Την ελληνική παράσταση σκηνοθετεί ο Θοδωρής Τσαπακίδης σε μετάφραση της Μαρίας Πασχαλίδου. Στο ρόλο της Ρέιτσελ Κόρι η Δέσποινα Σαραφείδου.

«Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι».

του Γιώργου Πισσαλίδη κριτικού κινηματογράφου

Η αγαπημένη περυσινή ταινία των Ελλήνων Εθνικιστών κυκλοφόρησε επιτέλους σε DVD ( διανομή Audio Visual ). Πρόκειται για το «Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» του Κεν Λόατς που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο περυσινό φεστιβάλ των Καννών και αναφέρεται στον Ιρλανδικό Αγώνα για ανεξαρτησία της περιόδου 1919-1921 και τον εμφύλιο που τον ακολούθησε την δημιουργία του Ελεύθερου Ιρλανδικού Κράτους.

Το The Wind Shakes the Barley (όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος) πήρε το όνομα του από την ομώνυμη πατριωτική «φολκ» μπαλάντα του 19ον αιώνα που γράφηκε από τον ποιητή Ρόμπερτ Ντούϊτ Τζόϋς και υιοθετήθηκε από τους αντάρτες του IRA στην διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα. Ενώ το σενάριο βασίσθηκε σε κλασσικά απομνημονεύματα ηρώων του IRA της περιόδου 1916-1923.



Λίγα λόγια σχετικά με τον Αγώνα της Ιρλανδικής Ανεξαρτησίας για την καλύτερη κατανόηση της ταινίας. Τον Δεκέμβριο του 1918 το Σιν Φέϊν, το κυρίαρχο εθνικιστικό κόμμα είχε κερδίσει την πλειοψηφία στην βρετανική βουλή του Δουβλίνου και ίδρυσε την Ιρλανδική Εθνοσυνέλευση, την Ντέϊλ Έϊρε. Η Ντέϊλ κήρυξε ανεξάρτητη Ιρλανδική Δημοκρατία με πρόεδρο τον Ήμον ντε Βαλέρα και αντιπρόεδρο τον Άρθουρ Γκρίφιθ που είχαν συλληφθεί στην διάρκεια της αποτυχημένης Εξέγερσης του Πάσχα του 1916 και διέταξε τον Μάϊκλ Κόλλινς να οργανώσει την απελευθέρωση τους.

Η αποσκίρτηση της Ιρλανδίας προκάλεσε την επέμβαση του αγγλικού στρατού και τον Ιανουάριο του 1919 , ο IRA , ο στρατιωτικός βραχίονας του Σιν Φέϊν, ξεκίνησε τον Αγώνα για Ανεξαρτησία βασισμένο στον ανταρτοπόλεμο και τοπικές ομάδες κρούσης αποτελούμενες από νεαρούς μαχητές. Αυτό έφερε την αγγλική κυβέρνηση σε δύσκολη θέση και την υποχρέωσε να υπογράψει μία συνθήκη ειρήνης με την Ιρλανδία στις 6 Δεκεμβρίου 1921 που επικυρώθηκε τον Ιανουάριο του 1922.

«Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι» ξεκινά με τον Ντάμιεν Ο’ Ντόνοβαν ( Κίλιαν Μέρφυ) έναν ταλαντούχο γιατρό που ζει στο δυτικό Κορκ (η περιοχή όπου έζησε και έδρασε ο Μάϊκλ Κόλλινς) να επισκέπτεται μια γειτόνισσα, την Πέγκυ, και την οικογένεια της πριν φύγει για μετεκπαίδευση στο Λονδίνο.

Όταν οι μισθοφόροι των Black & Tans βασανίσουν τον γιο της Πέγκυ μέχρι θανάτου μετά από εξακρίβωση στοιχείων, ο Ντάμιαν θα εγκαταλείψει τα όνειρα για μια πετυχημένη καριέρα στην ιατρική και θα αφιερώσει την ζωή του στην απελευθέρωση της πατρίδας του. Θα μπει στην τοπική ομάδα του IRA μαζί με τον αδελφό του και θα ξεκινήσει την βασική εκπαίδευση στα βουνά του Δυτικού Κορκ (η περιοχή που έζησε και έδρασε ο Μάϊκλ Κόλλινς) υπό τις οδηγίες του ιστορικού ηγέτη Ρόρυ Ο’ Κόννορ, που μετά πήρε μέρος στην ανατίναξη των Δικαστηρίων του Δουβλίνου το 1922.

Από εκεί και πέρα το πρώτο μισό της ταινίας θυμίζει μέρες της Ε.Ο.Κ.Α. , μιας και εκεί είχαμε ανταρτοπόλεμο ενάντια στην αγγλική βαρβαρότητα και την συμμετοχή των μαθητών στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Ενώ για πρώτη φορά δείχνεται και η συμμετοχή των γυναικών στο αντάρτικο του IRA ή τις υπηρεσίες της Ντέϊλ Έϊρε. Ανάμεσα τους και η Σίνεντ (Όρλα Φιτζέραλντ) , η κοπέλα του Ντέμιαν.



Μετά από μια από τις ενέδρες τους οι αντάρτες θα συλληφθούν και ο Ντέμιαν θα βασανισθεί από τους Εγγλέζους. Αυτή η σύλληψη είναι σημαντική για πολλούς λόγους.

Πρώτον, ο Ντέμιαν που είναι Σοσιαλιστής , θα συναντήσει στην φυλακή τον Νταν έναν βετεράνο της απεργίας του 1913 και οπαδό του σοσιαλιστή ηγέτη Τζέημς Κόννολυ, που συμμετείχε στην αποτυχημένη Εξέγερση του Πάσχα του 1916 με δικό του στρατό. Ο Νταν θα γίνει ο βασικός φορέας του αριστερού αναθεωρητισμού του Λόατς που πιστεύει ότι το σοσιαλιστικό υπόβαθρο του απελευθερωτικού αγώνα και του Εμφυλίου θάφτηκε από την επίσημη ιστορία των νικητών.

Δεύτερον , δείχνει ότι ο Λόατς δεν δαιμονοποιεί τους Εγγλέζους στρατιώτες καθότι είναι ένας στρατιώτης με αγγλοϊρλανδική καταγωγή που τους απελευθερώνει και συμμετέχει μαζί τους στο αντάρτικο.

Τρίτον θα δείξει ότι η βαρβαρότητα ήταν επίσης γνώρισμα των Ιρλανδών ανταρτών. Όταν ο Τέντυ θα αναγκασθεί να σκοτώσει τον φίλο του Κρις, επειδή τον πρόδωσε, θα δικαιολογήσει την πράξη του λέγοντας ότι έχουμε πόλεμο και ελπίζει ότι η Ιρλανδία για την οποία πολεμά να το αξίζει αυτό.

Η αγαπημένη σκηνή των Εθνικιστών είναι η στιγμή που οι Εγγλέζοι καίνε το σπίτι της Σίνεντ και την κουρεύουν με την μηχανή κουρέματος του γρασιδιού. Ενώ η Σίνεντ θα ζητήσει από τον Ντέμιαν να φύγουν σε άλλη περιοχή για να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, η μητέρα της, Πέγκυ, θα δηλώσει ότι επέζησε του Μεγάλου Λιμού και «μόνο αν την πάνε τέσσερεις σηκωτή» θα εγκαταλείψει το σπίτι της. Έτσι η Πέγκυ γίνεται η προσωποποίηση της Ιρλανδίας, που παρά την σκλαβιά, την πείνα και τους εξευτελισμούς παραμένει αγέρωχη και αρνείται να υποκύψει.

Όμως ενώ ο Αγώνας της Ανεξαρτησίας έγινε για μια ενιαία και ανεξάρτητη Ιρλανδία, η Συνθήκη Ειρήνης δημιούργησε από τις 26 νότιες επαρχίες ένα Ελεύθερο Κράτος με καθεστώς κτήσης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας με τον Βρετανό μονάρχη ως αρχηγό του Κράτους, στον οποίο οι βουλευτές έπρεπε να δίνουν όρκο πίστης και υποταγής. Ενώ οι 6 επαρχίες της Βορείου Ιρλανδίας παρέμειναν (και παραμένουν) τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου.

Όταν ο Ντέμιαν βλέπει στα επίκαιρα της εποχής την υπογραφή συνθήκης από τους Κόλλινς και Γκρίφιθ θα πει ότι εκβιάσθηκαν (πράγμα που ήταν αλήθεια) και ότι δεν θα φτύσει στους τάφων των μαρτύρων δίνοντας όρκο στον βασιλιά. Όπως πάρα πολλοί εθνικιστές του IRA, έτσι και αυτός θα καταταγεί στους «Ατάκτους» του Ήμον ντε Βαλέρα που ξεκίνησε τον εμφύλιο, παρ’ όλο που έχασε στις εκλογές της 16ης Ιουνίου 1922, όταν η πλειοψηφία των Ιρλανδών υπερψήφισε την Συνθήκη. Αντίθετα ο Τέντυ θα καταταγεί στον εθνικό στρατό περιμένοντας μια καλύτερη ευκαιρία για ενιαία Ιρλανδία. Θα ξεκινήσει έτσι ένας εμφύλιος σπαραγμός που θα αποκορυφωθεί με τον τουφεκισμό του Ντέμιαν από ένα εκτελεστικό απόσπασμα υπό τις διαταγές του αδελφού του.



Διαφωνούμε με τον αριστερό αναθεωρητισμό του Λόατς ή την παρουσίαση την παρουσίαση του Ελεύθερου Κράτους ως κυβέρνηση συνεργατών του στρατού κατοχής. Θεωρούμε ότι οι Ιρλανδοί πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας και όχι για τα Σοβιέτ. Ακόμα και το «Σιν Φέϊν» είναι στην ουσία ένα εθνικιστικό κόμμα που θέλει απλώς να προστατέψει τον Ιρλανδικό λαό από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Παρ’ όλα αυτά πιστεύουμε ότι η ταινία άξια κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα. Ενώ είναι μια ακόμα απόδειξη ότι από την εποχή του Μπάιρον και των Φουτουριστών ο Εθνικισμός βρίσκεται πάντα στην πρωτοπορία της Τέχνης.


Βίντεο με την διαφήμιση της ταινίας :

http://www.youtube.com/watch?v=Hc61Cjmmbkg

Βίντεο με απόσπασμα της ταινίας :

http://www.youtube.com/watch?v=v9x6fG3QrBE

Χόρστ Μάλλερ : Ο Αριστερός Εθνικιστής

Ο Χόρστ Μάλλερ είναι γνωστός Γερμανός δικηγόρος και πολύ διάσημος από τις πολύκροτες δίκες που έχει λάβει μέρος στο παρελθόν. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της ακτιβιστικής οργάνωσης RAF στην δεκαετία του ’70. Συμμετείχε σε πορείες και επεισόδια όπου και συγκρούστηκε με την αστυνομία και συνελήφθη από τις διωκτικές αρχές. Για την υπόθεση της RAF καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλακή. Υπερασπίστηκε στο παρελθόν τους Andreas Baader , Gudrun Ensslin , and Rudi Dutschke.

Το 2000 εντάχθηκε στις τάξεις του Γερμανικού Εθνικιστικού κόμματος NPD και εκπροσώπησε το κόμμα στο δικαστήριο την εποχή των μεγαλύτερων διώξεων από το κράτος . Λόγω των πολιτικών του απόψεων απαγορεύεται να εξασκεί το επάγγελμα του στην Γερμανία. Υπέστη διώξεις από την Γερμανική ( ; ) κυβέρνηση για απόψεις που εξέφρασε λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση στο WTC , σε συνέντευξή του προς κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο :

« Επιτέλους , τούς χτύπησαν , μήπως ξυπνήσουν και δουν τα εγκλήματα που κάνουν στον κόσμο. Τους χτύπησαν στην καρδιά τους και αυτό θα τους κάνει να σκεφτούν. Δόξα τω Θεώ ».

Το 2003 αποχωρεί από το NPD λόγω διαφωνιών με την ηγεσία του κόμματος.

Σχετική αναφορά στο Ελληνικό Altermedia :

http://gr.altermedia.info/?p=102

Το 2006 το Γερμανικό κράτος του αρνείται την βίζα ώστε να συμμετάσχει σε αναθεωρητική διάσκεψη στην Τεχεράνη.

Επίσημη ιστοσελίδα του Χόρστ Μάλλερ :

http://www.deutsches-kolleg.org/hm/




Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο τρίτο τεύχος του Εθνικοεπαναστατικού περιοδικού « Ο Έλληνας Εργάτης » τον Ιούλιο του 2000.


Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στη γερμανική εφη­μερίδα Soddeutsche Zeitung , ο Χορστ Μάλλερ ­πρώην μέλος της ακροαριστερής «τρομοκρατικής οργάνωσης» ΡΑΦ ( RAF - Φράξια Κόκκινος Στρατός ) προκάλεσε την κοινή γνώμη υποστηρίζοντας ότι «στην Γερμανία υπάρχουν σήμερα περισσότεροι πολιτικοί κρατούμενοι από όσους υπήρ­χαν στην Ανατολική Γερμανία πριν την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Αυτοί οι « εγκληματίες της σκέψης » που έχουν κατα­δικαστεί για υπόθαλψη φυλετικού μίσους , αναθεωρητισμό ή συμμετοχή σε εκτός νόμου οργανώσεις , δεν αναγνωρίζονται ως πολιτικοί κρατούμενοι. Αποκαλούνται «νεο - Ναζιστές» και αποκλείονται από την πολιτική ζωή. Έτσι , για την πλειοψηφία των νέων, γίνονται μάρτυρες στον αγώνα για εθνική αναγέννη­ση. Αυτή η αναγέννηση συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας , αλλά εμείς αρνούμαστε να τη δούμε». Αυτές οι απόψεις έκαναν το γνωστό περιοδικό Spiegel να μιλήσει για « διανοητική σύγχυ­ση του πρώην αριστερού τρομοκράτη Χορστ Μάλλερ ».



Αυτός ο άνθρωπος - που αποκαλείται « Εθνικιστής της αριστε­ράς » - επιμένει στις «πολιτικά ανορθόδοξες» απόψεις του στην παρακάτω συνέντευξή του στο περιοδικό Focus.

Η συνέντευ­ξη έχει ως εξής :


Focus : Έχετε δηλώσει ότι «το δικαίωμα να έχει κάποιος πατρί­δα είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα». Μήπως αυτή είναι μια “ακροδεξιά” Εθνικιστική θέση ;

Χόρστ Μάλλερ : Το αντίθετο !! Αυτή είναι μια βασική ιδέα της αριστεράς: το να αγωνίζεσαι για τα δικαιώματα των άλλων λαών , όπως και για τα δικαιώματα του δικού σου λαού. Το να υπερασπίζεται ένας λαός την πατρίδα του και να απορρίπτει τις ξένες επιδράσεις δεν είναι κάτι το «απάνθρωπο» , αλλά αντίθετα είναι κάτι το πολύ υγιές. Αν κάποιος θεωρεί ότι αυτό είναι εξτρεμιστικό , θα τον ρωτήσω γιατί οι Εθνικοσοσιαλιστές είχαν τέτοια επιτυχία ! Ακριβώς επειδή οι ιδέες τους άγγιξαν την ψυχή των ψηφοφόρων. Δεν μπορεί κανείς να θέτει εκτός νόμου αξίες και ιδανικά μόνο και μόνο επειδή τα χρησιμοποίησε ο Χίτλερ.

Focus : Σήμερα η « αριστερά » σας θεωρεί προδότη και αποστάτη.

Χόρστ Μάλλερ : Η εθνική ιδέα πάντα αποτελούσε μέρος των ιδεών της αριστεράς. Τη δεκαετία του ‘60 υποστηρίξαμε το απελευθερωτικό κίνημα του Βιετνάμ και κατεβήκαμε στους δρόμους για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα ενός λαού να διαφεντεύει τον τόπο του. Ο διεθνισμό ς περιελάμβανε και τον αγώνα για τα δίκαια των εθνών. Θέλαμε να απαλλάξουμε τη Γερμανία από την κυριαρχία και των Αμερικάνων και των Σοβιε­τικών. Μήπως πρέπει να αισθανόμαστε τύψεις για την ιστορία μας και να πούμε σε όλους τους λαούς της Γης «ελάτε να ζήσετε στη χώρα μας και αν θέλετε πάρτε τη θέση μας» ; Όχι , εμείς πιστεύουμε ότι έχουμε το δικαίωμα να οργανώσουμε τη ζωή μας στον τόπο μας όπως θεωρούμε σωστό.

Focus : Αυτή δεν είναι μια ξενοφοβική άποψη ;

Χόρστ Μάλλερ : Ο ξένος είναι όπως το αλάτι στη σούπα. Ποιος θέλει τη σούπα του πολύ αλμυρή ; Όταν σε μερικά σχο­λεία βλέπουμε το 80 με 90 τοις εκατό των ξένων μαθητών να μην μπορούν να μιλήσουν Γερμανικά , είναι λογικό οι Γερμανοί γονείς να βάζουν τα παιδιά τους σε άλλα σχολεία για να τους δώσουν καλύτερη μόρφωση.

Focus : Σε πολλές περιπτώσεις οι «πολιτικώς μη ορθές» από­ψεις προκαλούν ποινικές κυρώσεις. Τι έχετε να πείτε για την καταπίεση που υφίστανται οι « αναθεωρητές » ;

Χόρστ Μάλλερ : Είναι κάτι το απαράδεκτο. Φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν ακόμα και ανθρώπους που δεν καταδι­κάζουν ανοιχτά αυτές τις απόψεις. Ακόμα κι αν κάποιες από αυτές τις απόψεις φαίνονται υπερβολικές , υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που τις πιστεύουν. Το να ποινικοποιούνται λοιπόν επειδή τις πιστεύουν αντιβαίνει κάθε έννοια διανοητικής ελευ­θερίας. Οι αναθεωρητές αρνούνται το « Ολοκαύτωμα» γιατί αυτή η σκέψη τους προκαλεί φρίκη. Δεν δέχονται ότι οι Γερμα­νοί έκαναν ένα τέτοιο έγκλημα και συνεπώς δείχνουν ότι έχουν ανεπτυγμένη ηθική υπόσταση. Με το να θεωρούν τους εαυ­τούς τους ως θύματα μιας ιστορικής αδικίας , υιοθετούν τις απόψεις των πατριωτών και συνεπώς αντιμετωπίζουν τον κίνδυ­νο της φυλάκισης.



Focus : Για εσάς πρόκειται για πολιτικές καταδίκες...

Χόρστ Μάλλερ : Για μένα οι πολιτικοί κρατούμενοι είναι πολί­τες. Δεν έχει σημασία αν είναι «ακροδεξιοί» ή «αριστεριστές» από τη στιγμή που ασχολούνται με τα κοινά. Έχω μια τάση να συμπαθώ αυτούς που διώκονται για τη γνώμη τους ... και επα­ναλαμβάνω ότι απορρίπτω κάθε γκετοποίηση. Ποιος είναι αυτός που θα αποφασίσει τι πρέπει να συζητάμε ή με ποιον θα συζητάμε ; Εγώ είμαι έτοιμος να συζητήσω με έναν έφηβο που τον έχουν στιγματίσει ως Φασίστα ή Ναζιστή.

Focus : Το Κίνημα Εθνικής Ενότητας που δημιουργήσατε είναι ανοιχτό σε όλους ;

Χόρστ Μάλλερ : Πρόκειται για κίνημα και όχι για κόμμα. Πρέ­πει να είναι ανοιχτό σε όλους. Ο πιο άμεσος στόχος μας είναι ο περιορισμός της μετανάστευσης και η ακύρωση του νέου νόμου περί ιθαγένειας. Όλοι όσοι θέλουν να εμποδίσουν τη διαδικασία της διπλής ιθαγένειας μπορούν να ενωθούν μαζί μας. Μόνο ο λαός έχει το δικαίωμα να αποφασίζει το ποιος είναι Γερμανός και όχι τα μεγάλα κόμματα ή το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο.

Θα κλείσουμε αυτό το άρθρο τονίζοντας ότι η περίπτωση του Μάλλερ δεν είναι μεμονωμένη. Πολλοί αριστεριστές των δεκαετιών του ‘60 και του ‘70 έχουν ενταχθεί σήμερα στον Εθνικιστικό χώρο. Πρόκειται για ένα σημαντικό φαινόμενο , στ οποίο έχει αφιερώσει ένα , βιβλίο του ο συγγραφέας Klauw Wolshlag :
«Οι αντάρ­τες της αριστεράς».

Ίδρυση Αυτόνομων Ομάδων Δράσης – Μαύρος Κρίνος

Η Εθνικιστική αριστερά δεν είναι κάτι το καινούργιο. Ανέκαθεν υπήρχε σε κάθε Εθνικοεπαναστατικό Κίνημα. Τα μέλη της διακατέχονται από έναν φλογερό αντικαπιταλισμό , ένα βαθύ μίσος απέναντι στο σύστημα , αναθεώρηση παλαιοτέρων ιδεολογικών αρχών , όπως στα θέματα συγκρότησης κόμματος , πειθαρχίας , αρχηγού και πολλά άλλα.

Είμαστε θαυμαστές του Νάσερ , του Γκεβάρα , του Περόν , της Ιρανικής Ισλαμικής Επανάστασης , του Μισίμα , υποστηρικτές της Σοσιαλιστικής Επανάστασης και ηθικοί συμπαραστάτες των επαναστατικών κινημάτων της Νοτίου Αμερικής απέναντι στην Καπιταλιστική εκμετάλλευση. Για εμάς τους αριστερούς Εθνικιστές ο Εθνικισμός πάνω από όλα είναι μια κοινωνική επανάσταση. Είμαστε κατά της Ε.Ε. , κατά του ΝΑΤΟ και των υπερδυνάμεων , υπέρ της Οικολογίας κατά του Καπιταλισμού και των υποπροϊόντων του. Είμαστε κατά του Διεθνούς Σιωνισμού και του Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού και υπέρ της Παλαιστινιακής και Αραβικής αντίστασης.

Τονίζουμε ότι δεν είμαστε θιασώτες των στολών , των βαθμών , και των παρελάσεων δεν έχουμε καμιά σχέση με «εθνικοφρονικές» λογικές και καθεστώτα της άκρας δεξιάς. Για εμάς ο Λαϊκός Επαναστατικός Εθνικισμός βιώνεται εκεί όπου ο λαός στενάζει από την εκμετάλλευση της ολιγαρχίας του πλούτου , εκεί όπου ο εργαζόμενος απολύεται από την δουλειά του , εκεί όπου ο άνθρωπος παθαίνει ασθένειες από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Είμαστε κατά των πολυεθνικών και των αφεντικών των καναλιών.

Η δεξιά και η άκρα δεξιά κάθε μορφής και προέλευσης για εμάς είναι ένα καρκίνωμα που πρέπει να συντριβεί. Οι δεξιοί ( Ν.Δ. ) και οι ακροδεξιοί ( Καρατζαφέρης και λοιποί.... ) ξεφτιλίζουν τα οράματα για εθνική ανεξαρτησία βεβηλώνουν τα σύμβολα του λαού μας και της ιδεολογίας μας και αποτελούν την ουρά του σάπιου συστήματος. Καταγγείλαμε στο παρελθόν και θα το κάνουμε και στο μέλλον τα σχέδια της άκρας δεξιάς και της δεξιάς. Απέναντι μας έχουμε και την γνωστή νεοταξική κλίκα ( ροζ αριστερά ) τους παρακρατικούς κύκλους της «αντίφα» , τους «ιούς» και κάθε άλλο απόβρασμα που χρηματοδοτείται και καθοδηγείτε από τους γνωστούς κύκλους.

Επιλέξαμε όλοι μαζί μετά από ώριμη σκέψη την Αυτόνομη πορεία και την ανεξάρτητη πολιτική δράση πέρα από τις υπάρχουσες και σε όλους γνωστές εκφράσεις , ομάδες και προτάσεις του Ελληνικού Εθνικοεπαναστατικού «χώρου» για δικούς μας λόγους που δεν θα αναφέρουμε. Ο "Μαύρος Κρίνος" κάνει για πρώτη φορά την εμφάνιση του την 1η Απριλίου του 2007. Μια συμβολική μέρα για τους Εθνικοεπαναστάτες. Ξεκίνησε στην αρχή σαν μια προσπάθεια ενημέρωσης πάνω σε ιδεολογικά ζητήματα όμως στην πορεία είδαμε να εξελίσσεται σε κάτι πραγματικά θετικό και ελπιδοφόρο.

Σε αυτούς τους 8 μήνες καταφέραμε να έρθουμε σε συχνή επικοινωνία με συντρόφους και συντρόφισσες από ολόκληρη την Ελλάδα και την Κύπρο καθώς και από το εξωτερικό. Τα ιδεολογικά μας άρθρα , τις προτάσεις και τις ξεκάθαρες θέσεις μας ανέγνωσαν σε αυτούς τους 8 μήνες περισσότεροι από 17.000 φίλοι και σύντροφοι ακόμα και ιδεολογικοί αντίπαλοι. Πάρα πολλοί συμφωνούν μαζί μας και ενστερνίζονται την δική μας άποψη σε διάφορα πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα. Δεκάδες Ελληνικά και ξένα ιστολόγια μας τιμούν - και τους ευχαριστούμε - με την προσθήκη του Μαύρου Κρίνου στους συνδέσμους τους. Προχωράμε λοιπόν σήμερα ένα ακόμα βήμα παραπέρα στην αυτοοργάνωση μας με την επίτευξη ενός στόχου που προαναγγείλαμε πριν λίγο καιρό.



Την ίδρυση Αυτόνομων Ομάδων Δράσης σε ολόκληρη την χώρα. Είμαστε αλληλέγγυοι και σύμμαχοι με όλους όσους έχουν κοινά οράματα με εμάς για ένα καλύτερο μέλλον. Κάποιοι από αυτούς μπορεί να ανήκουν σε διαφορετικό ιδεολογικό στρατόπεδο όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να συμμαχήσουμε μαζί τους απέναντι στην μεγαλύτερη απειλή των ημερών μας που λέγεται νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Το σύστημα φοβάται όσο τίποτε άλλο την συνεργασία και συσπείρωση επαναστατικών ομάδων και ατόμων.




Είμαστε εδώ επιλέγοντας την δική μας ΑΥΤΟΝΟΜΗ πολιτική πορεία πέρα από καταστάσεις του παρελθόντος που οδηγούν σε πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα , είμαστε εδώ πιο δυνατοί από ποτέ και αποφασισμένοι να συνεχίσουμε ακόμα πιο δυναμικά με νέα έντυπα , δράση και ενημέρωση. Χαιρετίζουμε κάθε σύντροφο και συντρόφισσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό τους ευχαριστούμε για την έως τώρα βοήθεια τους σε κάθε επίπεδο και τους αφιερώνουμε τις παρακάτω φωτογραφίες ως ένα μικρό δείγμα της δράσης μας σε ολόκληρη την Ελλάδα.




Καλούμε κάθε σύντροφο να μας στείλει τις απόψεις του , την πολιτική δράση στην περιοχή του και πάνω από όλα τον καλούμε να αναπτύξει πρωτοβουλίες για μια ευέλικτη και πολυποίκιλη ιδεολογική παρουσία με στόχο την νίκη απέναντι στον καπιταλισμό.


Ζήτω ο Σοσιαλισμός !

Ζήτω η Πατρίδα !

Λευτεριά στους αγωνιστές που βρίσκονται στις φυλακές !

Κανένας σύντροφος όμηρος στα χέρια του κράτους !

Καλό Ταξίδι Γκαμπριέλε - R.I.P.

Σκέψου Παγκόσμια Δράσε Τοπικά.

Ένα μικρό δείγμα από την δράση σε σχολεία , πανεπιστήμια , χώρους εργασίας της αυτόνομης ομάδας «Cornelius Zelea Codreanu» του ΜΑΥΡΟΥ ΚΡΙΝΟΥ.

Λευτεριά στους αγωνιστές που βρίσκονται στις φυλακές !

Ενάντια στον Καπιταλισμό – Ενάντια στον Σιωνισμό !

Ποίηση.

του Γιώργου Κόκκινου


ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΥ


Ο λόγος μου βρίσκεται κρυμμένος
πίσω από τα σύννεφα.
Σύννεφα, είναι για μένα
τα προϊόντα της πλουτοκρατίας.

Δε με αφήνουν να μιλήσω
δε με αφήνουν να σκεφθώ.

Άφησα την πραμάτεια μου
στο ασυνείδητο του νου.
Εκεί, στο πίσω μέρος του εγκεφάλου
δεν είναι επικίνδυνη.

Αν με αφήσουν να εκφραστώ
ελλοχεύει κίνδυνος
να καταστρέψω τον ‘όμορφο’ κόσμο τους.

Μου έκλεισαν το στόμα, για ν’ ακούω.
Θέλουν μόνο να αφουγκράζομαι
τα γύφτικα τραγούδια τους
τα λαοπλάνα λόγια τους.

Μου έκλεισαν το στόμα, για να βλέπω.
Θέλουν μόνο να παρατηρώ
τα ‘υπέρλαμπρα’ στολίδια τους
τα πλούσια σκουπίδια τους.

Μα τα στολίδια αυτά
μοιάζουν φτηνά και τιποτένια
μπροστά στον έναστρο ουρανό.

Ο λόγος μου βρίσκεται θαμμένος
βαθιά στο υποσυνείδητο και αναπτύσσεται.
Σαν παιδί, σιγά σιγά, εξελίσσεται.

Κάποια στιγμή, θα έρθει η ώρα
να τους πολεμήσει.


Από την ποιητική συλλογή « Να σ’ αγαπώ, να μ’ αγαπάς »

http://www.geocities.com/gkok2000/

http://porfyrada.blogspot.com/

Αλληλεγγύη στους Πομάκους αδερφούς μας !

του Αλεξόπουλου Στέλιου

Οι Πομάκοι είναι μια μεσογειακή φυλή κοινής καταγωγής με τους υπόλοιπους Έλληνες , η οποία , όμως , κάτω από συνθήκες λιγότερο ή περισσότερο γνωστές , εξεσλαβίσθηκε γλωσσικά και εκμωαμεθανίστηκε θρησκευτικά , χωρίς να έχει καμιά σημασία αν αυτό έγινε με ή χωρίς βία. Η φυλή τούτη , που έμεινε, και εξακολουθεί να μένει , ξεχασμένη και ίσως για πολλούς άγνωστη, είναι εντυπωσιακά δεμένη με τα πατροπαράδοτα ήθη και έθιμα κι έχει όλα τα σωματοσκοπικά και ανθρωπολογικά γνωρίσματα των Ελλήνων. Αν σταθεί κανείς μπροστά σ' ένα χάρτη της Ελλάδας και αφήσει το μάτι του να κινηθεί στις βόρειες ορεινές περιοχές , περισσότερο του νομού Ξάνθης και λιγότερο της Κομοτηνής , της Αλεξανδρούπολης και της Δράμας , θα έχει περίπου καθορίσει το γεωγραφικό χώρο στον οποίο ζει μια ξανθιά , Ελληνική φυλή.



Απόγονοι των Αγριάνων , οι Πομάκοι ζουν σ' ένα δικό τους κόσμο που τον συνθέτουν σκληρή δουλειά στο καπνοχώραφο ή στο δάσος , προσευχή στο τζαμί και αγώνας καθημερινός για την επιβίωση.Το 1954 η Ελληνική Κυβέρνηση … ( Σ.Σ. επειδή εμείς δεν ξεχνάμε και δεν μασάμε τα λόγια μας κύριοι υπεύθυνοι είναι οι γνωστοί γραφικοί «εθνικόφρονες» της εποχής ) υποχρέωσε όλα τα Μουσουλμανικά σχολεία να ονομάζονται Τουρκικά για να πετύχει διάκριση από τα αντίστοιχα Μουσουλμανικά της Βουλγαρίας…

Το 1955 δόθηκε εντολή στον επιθεωρητή Μουσουλμανικών σχολείων να οργανώσει συνέδρια Πομάκων δασκάλων για την εισαγωγή του λατινικού αλφαβήτου , δηλαδή της τουρκικής γλώσσας αφού οι Νεότουρκοι έχουν υιοθετήσει το λατινικό αλφάβητο. Η εισαγωγή του λατινικού αλφάβητου και της τουρκικής γλώσσας στα σχολεία των Πομάκων ολοκληρώθηκε το 1973. ( Σ.Σ. συνεχίστηκε το σχέδιο εκτουρκισμού και την εποχή της «επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου.. )

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να χαρίσουμε ολόκληρη τη Μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης με τη φυλετική , γλωσσική και τη θρησκευτική της ανομοιογένεια στους πράκτορες της ΜΙΤ και στον Τουρκικό επεκτατισμό. Είναι γεγονός ότι ο κύριος υπεύθυνος για όλη αυτή την απαράδεκτη κατάσταση που υπάρχει στην Θράκη είναι το Ελληνικό Κράτος. Το 1954 το Ελληνικό Κράτος ήταν αυτό που κατέβασε τις πινακίδες “Μειονοτικά Σχολεία” και τα ονόμασε “Τουρκικά Σχολεία”. Ποτέ το Ελληνικό Κράτος δεν έδωσε την κατάλληλη προσοχή και την αναγκαία στήριξη σε αυτούς τους ανθρώπους, ώστε να νιώθουν υπερήφανοι που είναι Έλληνες και όχι να αναγκάζονται να δηλώνουν Τούρκοι για να επιβιώσουν.

Ο κ. Σεμπαϊδίμ Καραχότζα, δημοσιογράφος της μηνιαίας Πομακικής εφημερίδας «Ναπ - πρες» και δραστήριο μέλος του νεοϊδρυθέντος “Πολιτιστικού Συλλόγου Πομάκων Ξάνθης” δίνει έναν πραγματικό αγώνα καθημερινά. Εκδίδουν την μηνιαία εφημερίδα ‘’Ναπ - Πρες’’ και καλούμε όλους τους συντρόφους που μας στηρίζουν και όσους μας διαβάζουν να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια με την εγγραφή τους ως συνδρομητές στην εφημερίδα η με την έμπρακτη αλληλεγγύη τους με κάθε μέσο στους Έλληνες Πομάκους. Στην προσπάθεια τους για την διατήρηση της ταυτότητας τους είμαστε έτοιμοι να τους βοηθήσουμε και τώρα και στο μέλλον.


Την σημερινή εποχή που ο Αμερικανικός ιμπεριαλισμός εφευρίσκει νέες ανύπαρκτες μειονότητες στην Ελλάδα και η νεοταξική «αριστερά» σε συνεργασία με την φιλελεύθερη λαίλαπα αγνοούν και πολεμούν τους Πομάκους είναι καθήκον μας ως Σοσιαλιστές Εθνικιστές και Αριστεροί Εθνικοεπαναστάτες να τους υποστηρίξουμε ολόψυχα.


Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας !


Τα αδέρφια μας στην Θράκη χρειάζονται την βοήθεια μας.
Θα τους αφήσουμε μόνους ;;




Για επικοινωνία με την φωνή των Πομάκων :

Σεμπαϊδίμ Καραχότζα

Υπεύθυνος ύλης NATPRESH

Τηλ : Α 6949153001
Τηλ : Β 6947125675

Ελληνικό έθνος και «εκσυγχρονιστική» κοσμοαντίληψη (μέρος Α`)

Το έθνος στο στόχαστρο του «εκσυγχρονισμού».
Η πολεμική κατά των εθνικών κρατών.


Η ύπαρξη εθνικών κρατών είναι αναγκαία για τη διασφάλιση αφενός της εθνικής ανεξαρτησίας των λαών και αφετέρου της κοινωνικής τάξης. Τα κράτη -τουλάχιστον της περιοχής μας- αποτελούν προϊόντα της ανάγκης των λαών για εθνική αυτοδιάθεση και για αποτροπή πιθανών επίβουλων ενεργειών από την πλευρά γειτονικών ή ιμπεριαλιστικών χωρών. Έτσι λοιπόν και το ελληνικό κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη των Ελλήνων για απελευθέρωσή τους από τον επαχθή τουρκικό ζυγό και για την εξασφάλιση εν συνεχεία της κυριαρχίας τους επί των ιστορικά και πληθυσμιακά δικών τους εδαφών και προάσπισής τους έναντι των αδηφάγων ορέξεων ορισμένων γειτόνων τους. Κάτι παρόμοιο ισχύει και για άλλους λαούς της Βαλκανικής, που επαναστάτησαν και αυτοί εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενός δεσποτικού πολυεθνικού κράτους, με στόχο την εθνική τους χειραφέτηση.

Αυτό ακριβώς το ρόλο του εθνικού κράτους έρχεται σήμερα να πλήξει η μεταμοντέρνα ιστοριογραφία. Ως γνήσιο νεοταξικό προϊόν[1] η μεταμοντέρνα προσέγγιση αφενός καταργεί στην πράξη κάθε έννοια επιστημονικότητας (σχετικοποιούνται τα πάντα, δεν υπάρχει επιστημονική αλήθεια, ούτε καν στις θετικές επιστήμες) και αφετέρου επιχειρεί να υπονομεύσει κάθε μορφή εθνικής αυτοσυνειδησίας και εν τέλει τα ίδια τα εθνικά κράτη, με απώτερο στόχο τη δημιουργία πολυφυλετικών κρατικών μορφωμάτων τύπου ΗΠΑ και ΕΕ, που θα κατοικούνται όχι από ενεργούς πολίτες, αλλά από απάτριδες καταναλωτές. Στο στόχαστρο όμως των ΗΠΑ και των απανταχού υπαλλήλων τους βρίσκονται πρωτίστως λαοί που για λόγους ιδεολογικούς και γεωπολιτικούς δεν είναι αρεστοί προς την Ουάσινγκτον. Έτσι π.χ. μετά την πτώση του Μιλόσεβιτς άλλαξαν τα σχολικά βιβλία στη Σερβία επί το αμερικανοπρεπέστερον, φαινόμενο που είχε παρατηρηθεί και σε άλλες ανατολικές χώρες μετά την κατάρρευσή της Σοβιετικής Ένωσης, για λόγους προφανείς.

Στην Ελλάδα δεν έγινε κάποιου είδους έξωθεν χρηματοδοτούμενη «επανάσταση», όπως στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ωστόσο οι εδώ θεραπαινίδες της Νέας Τάξης, ευνοούμενες από τις γεωπολιτικές ανακατατάξεις και τις πολιτικές συγκυρίες της εποχής, κατόρθωσαν να αποκτήσουν υπογείως τον έλεγχο όλων σχεδόν των πανεπιστημίων και των ΜΜΕ, δημιουργώντας παράλληλα «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις»[2] με σκοπό την προαγωγή των ιδεωδών της «Δημοκρατίας» (π.χ. ελεύθερη αγορά, κατάργηση των συνόρων, καταπολέμηση του «εθνικισμού», του «ρατσισμού» και του «αντισημιτισμού»). Από το 1990 λοιπόν και ύστερα η χώρα μας άρχισε να εισέρχεται στην τροχιά του «εκσυγχρονισμού».

Έκτοτε πολιτικοί φιλοατλαντικού προσανατολισμού, μεγαλοεπιχειρηματίες με οικονομικά συμφέροντα στην αγορά της Τουρκίας, «αριστεροί» διανοούμενοι με φιλοδοξίες για ακαδημαϊκή ανέλιξη, «έγκριτοι» δημοσιογράφοι, καθώς και η μεγάλη μάζα των «χρησίμων ηλιθίων», προερχόμενη κυρίως από το χώρο των αναρχικών, των αντιεξουσιαστών και των αριστεριστών, βάλλουν από κοινού κατά του εθνικού κράτους και προσπαθούν να αποδομήσουν την ελληνική εθνική ταυτότητα. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι η πολεμική τους εναντίον της ιδέας του έθνους, η απέχθειά τους προς τη θρησκεία και τη λαϊκή μας παράδοση και πρωτίστως η αμφισβήτηση του δικαιώματός του λαού μας για εθνική αυτοδιάθεση. Ο ετερόκλητος αυτός συρφετός αρνείται το νόμιμο δικαίωμά μας για αποτίναξη της αμερικανικής επικυριαρχίας ή για τη διατήρηση του ελληνικού χαρακτήρα της κοινωνίας μας, διατεινόμενος ότι στην πραγματικότητα αυτή η γη δεν μας ανήκει. Κατ’ αυτούς λοιπόν δεν θα πρέπει να προβάλουμε αντίσταση στους νεοταξικούς σχεδιασμούς, αλλ’ αντιθέτως θα πρέπει αφενός να εκθειάζουμε τη μετατροπή της πατρίδας μας σε μία πολυπολιτισμική «χαβούζα», όπου θα βασιλεύει ο ατομισμός, ο ανταγωνισμός, η εργοδοτική αυθαιρεσία και η φτώχεια και αφετέρου να δεχτούμε αδιαμαρτύρητα έναν πιθανό εδαφικό ακρωτηριασμό της χώρας μας[3] προς όφελος της Τουρκίας, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

Η εθνική αυτοσυνειδησία του λαού μας (και του κάθε λαού) αποτελεί εμπόδιο για την χωρίς αντιστάσεις υλοποίηση των γεωπολιτικών σχεδιασμών και επιδιώξεων των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και γι’ αυτό τίθεται στο στόχαστρο του σημερινού υποτελούς σε αυτές πολιτικού, οικονομικού και πνευματικού κατεστημένου του τόπου μας. Μέσα από τη διαστρέβλωση και παραχάραξη της ιστορίας μας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης γίνεται απόπειρα αφαίρεσης του ιστορικού βάθους του Ελληνισμού (το ελληνικό έθνος παρουσιάζεται ως «κατασκευή» του ελληνικού κράτους το 19ο αιώνα ή στην καλύτερη των περιπτώσεων προϊόν του Γαλλικού Διαφωτισμού), κάτι που έχει ως στόχο την ιδεολογική υπονόμευση του δικαιώματος του λαού μας για εθνική κυριαρχία και αυτοδιάθεση. Εφόσον οι Έλληνες είναι ένας λαός μπαστάρδων, με ιστορία δύο περίπου αιώνων, από πού αυτοί αντλούν το δικαίωμα να αξιώνουν την εθνική τους ανεξαρτησία, εις βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Τουρκίας; Πως είναι δυνατόν οι Έλληνες να επικαλούνται κυριαρχικά δικαιώματα επί της γης τους, αντιστεκόμενοι έτσι στον εξοβελισμό τους από την ίδια τους την πατρίδα από τα αλλεπάλληλα κύματα λαθρομεταναστών; Κάτι παρόμοιο ισχύει και για πολλούς άλλους λαούς και ιδίως για όσους δεν πολιτεύονται με «ορθό» τρόπο (π.χ. Ρώσοι, Σέρβοι).

Η καταπολέμηση ωστόσο του εθνικισμού και του «ρατσισμού» μέσα από τα σχολικά βιβλία και τα πανεπιστημιακά συγγράμματα είναι επιλεκτική, αφού αυτή προορίζεται κυρίως για τους λαούς που αγωνίζονται για την εθνική τους αυτοδιάθεση, ενώ αντιθέτως, ο επιθετικός εθνικισμός των κατ’ εξοχήν ιμπεριαλιστικών χωρών (ΗΠΑ, Βρετανίας, Ισραήλ) και των τοποτηρητών τους στην περιοχή μας[4] βρίσκεται πάντοτε στο απυρόβλητο. Τυχαία άραγε; Τα παραπάνω ασφαλώς και γεννούν πολλά ερωτηματικά αναφορικά με τις σκοπιμότητες που υποκρύπτονται γύρω από την πολεμική «κατά του εθνικισμού» στη χώρα μας.


Η διαστρέβλωση της ελληνικής εθνικής ταυτότητας από τους «εκσυγχρονιστές»


Σήμερα στα πανεπιστήμια και στα σχολεία της χώρας μας έχει στηθεί ένας τεράστιος μηχανισμός προπαγάνδας[5], χρηματοδοτούμενος από την ΕΕ και συνεπικουρούμενος από φιλοαμερικανικού προσανατολισμού ΜΚΟ και ΜΜΕ, με σκοπό τη δημιουργία μίας νέας γενιάς αφελληνισμένων Ελλήνων, που δεν θα γνωρίζουν το παρελθόν τους και που θα είναι ανίκανοι να αντιμετωπίσουν το μέλλον τους, οι οποίοι και θα σκέπτονται «πολιτικά ορθά», διαπνεόμενοι από τις «αξίες» της «ανοιχτής κοινωνίας», της «δημοκρατίας», του «αντιρατσισμού», του ατομικισμού, της «ελεύθερης αγοράς» κτλ. Αυτή βεβαίως η αποικιακού τύπου διαδικασία άκριτου μιμητισμού και αυτούσιας μεταφοράς και υιοθέτησης ξένων προτύπων και αντιλήψεων δεν αποτελεί αποκλειστικά σημερινό φαινόμενο, αφού ήδη από το 19ο αιώνα, εκπρόσωποι του πνευματικού κόσμου της χώρας μας προσπαθούσαν να απαρνηθούν την εθνική μας ταυτότητα (ιδίως τη βυζαντινή), ώστε να γίνουν δήθεν πιο «Ευρωπαίοι»[6]. Ωστόσο στις ημέρες μας το φαινόμενο αυτό έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, αφού οι οπαδοί της μεταμοντέρνας ιστοριογραφίας επιδοτούνται με παχυλή χρηματοδότηση από εξωεθνικά κέντρα (π.χ. ταμεία της ΕΕ και ορισμένες ΜΚΟ), εξασφαλίζοντας παράλληλα την ταχύτατη ακαδημαϊκή τους ανέλιξη, ενώ όσοι δεν συμμερίζονται τις «εκσυγχρονιστικές» τους αντιλήψεις εξοβελίζονται, στηλιτευόμενοι ως συντηρητικοί», «σκοταδιστές» ή «εθνικιστές», ενώ επιχειρείται η τρομοκράτηση και η φίμωσή τους, με σκοπό τη διατήρηση του μονοπωλίου της μίας και μοναδικής «πολιτικά ορθής» (“politically correct”) άποψης, όπως αυτή εκφράζεται από το «ιερατείο» της «εκσυγχρονιστικής» ελίτ.

Η «εκσυγχρονιστική σχολή» με τις διάφορες παραλλαγές της έχει υιοθετήσει ορισμένα θεμελιώδη αξιώματα, τα οποία και επέχουν τη θέση δόγματος. Αυτά συνοψίζονται στα εξής:

α) Το έθνος αποτελεί προϊόν της νεωτερικότητας. Δεν υπάρχουν έθνη στην Ευρώπη πριν από τη Γαλλική Επανάσταση (1789).

β) Το έθνος είναι δημιούργημα του κράτους. Οι κάτοικοι μίας χώρας αισθάνονται ότι ανήκουν σ’ ένα έθνος, λόγω της άνωθεν καλλιέργειας της ιδέας του εθνικισμού από τους κρατικούς μηχανισμούς (π.χ. εκπαίδευση, στρατός).

γ) Το έθνος αποτελεί απλώς μία ένωση πολιτών και τίποτε περισσότερο.

δ) Το έθνος είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κράτος, αποτελώντας μία ενιαία και αδιαίρετη ολότητα, που ονομάζεται «έθνος-κράτος». Δε νοείται έθνος χωρίς κράτος.

ε) Η ανάπτυξη της εθνικής ταυτότητας όλων των λαών σχετίζεται με την άνοδο της εγχώριας αστικής τάξης και με την κατάργηση της φεουδαρχίας.

στ) Η άνθιση του εθνικισμού αποτελεί αποκλειστικό προϊόν του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Η Εκκλησία αποτελεί αξιωματικά αντιδραστικό παράγοντα.

ζ) Ο δυτικός πολιτισμός είναι υπέρτερος έναντι των άλλων και διατηρεί το μονοπώλιο της αλήθειας. Συνεπώς πρέπει να εφαρμοστεί ως μοντέλο και εργαλείο σκέψης καθολικά, σε παγκόσμια κλίμακα. Οι υπόλοιποι, οι μη δυτικοευρωπαϊκοί λαοί είναι πνευματικά καθυστερημένοι και οφείλουν να υιοθετήσουν τις δυτικές αρχές, αντιλήψεις και αξίες, ώστε να θεωρούνται προοδευμένοι.

η) Ο πατριωτισμός και ο εθνικισμός αποτελούν μάστιγα (υπάρχουν όμως και κάποιες εξαιρέσεις). Θεωρούνται ξεπερασμένες έννοιες, αφού ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Δεν είναι εξάλλου μακριά ο καιρός που θα επέλθει το «τέλος της ιστορίας».

Σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις κάποιοι ακραίοι μεταμοντέρνοι «εκσυγχρονιστές», οπαδοί της «αποδόμησης» αρνούνται την εγκυρότητα και την αξιοπιστία των ίδιων των ιστορικών πηγών, δεδομένου ότι αυτές επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις. Υπάρχει επίσης μία τάση κατάργησης στην πράξη της ιστορίας και αντικατάστασής της από την κοινωνική ανθρωπολογία. Έτσι οι έρευνες στα πανεπιστήμια δε στοχεύουν στην εξακρίβωση -στο μέτρο του δυνατού- της ιστορικής αλήθειας, αλλά αναλώνονται σε επουσιώδεις «αφηγήσεις» στα πλαίσια της «μικροϊστορίας»: π.χ. στην «πρόσληψη του Εμφυλίου μετά τον Εμφύλιο», στο φόβο του «Άλλου», στην ιστορία των γυναικών, των μειονοτήτων και των περιθωριακών ομάδων (Εβραίων, μαγισσών, τρελλών, λεπρών, επιληπτικών, ομοφυλοφίλων κτλ).

Υπάρχει λοιπόν μία γενικότερη άκριτη κι αυτούσια μεταφορά και ένα αναμάσημα δυτικών και δη αγγλοσαξωνικών αντιλήψεων περί έθνους και κράτους, γεγονός ενδεικτικό της πηγής προέλευσής τους, ενώ αγνοείται παντελώς και εξοβελίζεται η ελληνική κοσμοαντίληψη.



[1] Οι πρόδρομοι της σημερινής «μεταμοντέρνας» ιστοριογραφίας εμφανίστηκαν κυρίως κατά τη δεκαετία του ‘60, ωστόσο η κυριαρχία των «εκσυγχρονιστών» ιστορικών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας μας, αλλά και της Ευρώπης, έλαβε χώρα κυρίως κατά τη δεκαετία του ‘90, περίοδο απόλυτης κυριαρχίας των ΗΠΑ στη διεθνή πολιτική σκηνή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι τη «σχολή» αυτή απαρτίζουν κυρίως «μεταλλαγμένοι αριστεροί» τύπου Λιάκου, γνωστοί για τις φιλοαμερικανικές τους θέσεις σε καίρια ζητήματα (π.χ. υπεράσπιση της «πολυπολιτισμικής» κοινωνίας, του σχεδίου Ανάν, της ένταξης της Τουρκίας στη Ε.Ε., του κεμαλισμού, του δικαιώματος του Ισραήλ για «αυτοάμυνα», αλλά και καταδίκη κάθε είδους υγιούς πατριωτισμού ως «αυγού του φιδιού»), οι οποίοι και εξαργυρώνουν τις υπηρεσίες τους προς τους υπερατλαντικούς πάτρωνές τους με την ακαδημαϊκή τους ανέλιξη, αλλά και με τη διαχείριση πακτωλού κοινοτικών κονδυλίων (π.χ. ο διεφθαρμένος τ. πρύτανις του Παντείου Πανεπιστημίου, Αιμίλιος Μεταξόπουλος και οι συν αυτώ). Εδώ πρόκειται καθαρά για σχέσεις διαπλοκής.

[2] Τέτοιες οργανώσεις θεωρούνται το ΕΛΙΑΜΕΠ του Θάνου Βερέμη, ο Όμιλος Προβληματισμού για τον Εκσυγχρονισμό της Κοινωνίας (ΟΠΕΚ) του Κώστα Σημίτη (πρόεδρος ο Αντώνης Λιάκος), το Παρατηρητήριο των συμφωνιών του Ελσίνκι του Παναγιώτη Δημητρά, το Ελληνοτουρκικό Οικονομικό Επιμελητήριο με πρόεδρο τον Παναγιώτη Κούτσικο (τ. σύζυγο της υπουργού Παιδείας), η Νεολαία ενάντια στο Ρατσισμό (YRE) κ.ά. Αξίζει να σημειωθεί ότι ανάλογα «ευαγή» ιδρύματα δραστηριοποιούνται σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης υπό την αιγίδα του ουγγρο-εβραϊκής καταγωγής Αμερικανού μεγιστάνα Τζώρτζ Σόρος. Βλέπε και «Άρδην», τεύχος 58 (Μάρτιος-Απρίλιος 2006) και «Ρεσάλτο», τεύχος 15 (Μάρτιος 2007).

[3] Είναι χαρακτηριστικό το περιεχόμενο της ομιλίας της Προέδρου της Βουλής κ. Άννας Ψαρούδα-Μπενάκη στις 8 Φεβρουαρίου 2005, κατά την προσφώνησή της στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια: «…τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη…». Βλέπε «Καθημερινή», 13-2-2005, σ. 24.

[4] Είναι ενδεικτικό ότι υπάρχει μία έντονη τάση εξωραϊσμού της Τουρκοκρατίας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, αφού απενοχοποιείται και εξιδανικεύεται το αιματοβαμμένο οθωμανικό παρελθόν.

[5] http://gr.altermedia.info/?p=940#more-940

[6] Γιώργος Καραμπελιάς, Το 1204 και η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού, Αθήνα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, 2006, σ. 397-403.


Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο εικοστό πρώτο τεύχος του περιοδικού Ρεσάλτο τον Οκτώβριο του 2007.