Friedhelm Busse, το όνομα ενός εκ των κορυφαίων πολιτικών στρατιωτών και ακτιβιστών του μαχόμενου Εθνικοσοσιαλισμού. Πρόσωπο ευρείας αποδοχής και σεβασμού από την συντριπτική πλειοψηφία των Γερμανών συναγωνιστών. Η ζωή του και η πολύπλευρη δράση μια απόδειξη έμπρακτης ενότητας παρά τις όποιες διαφωνίες και τις διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις στους κόλπους του κινήματος, κάτι μάλλον αδιανόητο για την ζοφερή πραγματικότητα του εν Ελλάδι «χώρου» και τους όψιμους «καθαρολόγους» που βλέπουν παντού εχθρούς και γεννούν στο μυαλό τους αστείες συνομωσίες.
Γεννήθηκε την 4η Φεβρουαρίου του 1929 και ήταν γιος ενός στελέχους των «Ταγμάτων Εφόδου» ο οποίος κέρδισε τις μάχες του δρόμου στην «Κόκκινη» περιοχή του Ρουρ. Υπηρέτησε στην επίλεκτη 12ηΤεθωρακισμένη Μεραρχία της «Χιτλερικής Νεολαίας» και πολέμησε στο μέτωπο μέχρι τον Απρίλιο του ’45. Μετά τον πόλεμο υπερασπίστηκε τις θέσεις του Sozialistische Reichspartei Deutschlands μια πολιτική κίνηση Στρασσερικών τάσεων με την συμμετοχή - ανάμεσα σε άλλα πρώην στελέχη του κόμματος - των Otto Ernst Remer, Fritz Dorls, Gerhard Krüger, Hans - Ulrich Rudel.
Το κόμμα βασίστηκε όπως ήταν αναμενόμενο στις αρχές της Ευρωπαϊκής «Τρίτης Θέσης» πρωταγωνίστησε σε οδομαχίες και διαδηλώσεις, προώθησε τον «εθνικοσυνδικαλισμό» και την φιλεργατική πολιτική, εναντιώθηκε στο ΝΑΤΟ και την Σοβιετική κατοχή της Γερμανίας, αρνήθηκε την κρυφή χρηματοδότηση από τηνΣτάζι και την έμμεση στήριξη του καθεστώτος, τόνισε στο πρόγραμμα του την σημασία του αντικαπιταλιστικού αγώνα, προώθησε την ενότητα με τις Αραβικές αντισιωνιστικές ομάδες μέσω της Ομάδας Μάχης Hoffmann και απέρριψε την στείρα προσωπολατρία και τον φετιχισμό του παρελθόντος.
Ο Friedhelm Busse δεν έμεινε μόνο στην σύνταξη των εκλογικών καταλόγων και τον διορισμό των κομματικών αντιπροσώπων, δεν προσπάθησε πίσω από τα κάγκελα της φυλακής να γράψει κάποια βιβλία για να δηλώσει μετά ένας ακόμη αγωνιστής με ημερομηνία λήξης, δεν περιορίστηκε σε μια κριτική προς όλους πίσω από το επικοινωνιακό τείχος του ηρωικού παρελθόντος. Γρήγορα οι κατηγορίες για «τρομοκρατία» και οι δικαστικές ποινές καθώς και ο εγκλεισμός στα ίδια κάτεργα όπου σε άλλες εποχές είχαν μαρτυρήσει σε ανακρίσεις των δημοκρατών οι συμπολεμιστές του, άρχισαν να τον συνοδεύουν για όλη του την ζωή και αυτό στάθηκε αργότερα και η αφορμή για την διαγραφή του από το NPD αφού «χάλαγε την συνταγή» της συμβιβασμένης ηγεσίας.
Φανατικός στα πιστεύω του, δυναμικός ως χαρακτήρας, η δράση του για την παράλληλη ενίσχυση πολιτικών κινήσεων που λειτουργούσαν ως «ομπρέλα» πολιτιστικών ομάδων και κουλτούρας αλλά και των ένοπλων ομάδων συνεχίστηκε. Σύντομα οι ληστείες των τραπεζών και οι επιθέσεις σε στόχους με Αμερικανική και Σιωνιστική παρουσία καθώς και οι ανταλλαγές πυροβολισμών με τις αστυνομικές δυνάμεις που είχαν ως αποτέλεσμα νεκρούς εκατέρωθεν - το 1981 δυο Εθνικοσοσιαλιστές οι Nikolaus Uhl και Kurt Wolfgramέπεσαν νεκροί όταν μετά από την απαλλοτρίωση μιας τράπεζας προσπάθησαν να ξεφύγουν κάνοντας χρήση πολυβόλων και χειροβομβίδων - έγιναν συνώνυμα με το όνομα του.
Ανέλαβε ηγετικό ρόλο στο DRP, ANS, VSPD/PdA και στο Freiheitliche Deutsche Arbeiterpartei μια ακόμη «εθνικοεπαναστατική» και Στρασσερική Εθνικοσοσιαλιστική πολιτική κίνηση μεγάλης αποδοχής και δυναμικής η οποία βρήκε για χρόνια ευρεία απήχηση σε εργάτες και άνεργους καθώς και σε οπαδούς ομάδων του ποδοσφαίρου. Οι απαγορεύσεις των κομμάτων που συμμετείχε λόγω της «δικαιοσύνης» ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’50 και η φυλάκιση του σε σκληρές συνθήκες ανάλογες με αυτές των διάσημων «λευκών κελιών» δεν έκαμψαν τις προσπάθειες του.
Υπήρξε ένας εκ των οργανωτών των εορτασμών της εργατικής πρωτομαγιάς και των πρωταγωνιστών στην προώθηση των θέσεων του στο διαδίκτυο, στην διάδοση ιδεολογικών εκδόσεων και της λευκής μουσικής, καθώς και υπεύθυνος για τις σχολές στελεχών του μελλοντικού κινήματος. Επίσης ένας εκ των ιδρυτών των Freien Kameradschaften που μεταγενέστερα «μεταλλάχθηκαν» σε ομάδες και κινήσεις της «Εθνικής Αυτονομίας».
Στις 23 Ιουλίου του 2008 και μετά από μάχη με τον καρκίνο - γεγονός όμως που δεν εμπόδισε τους δικαστές να τον στείλουν τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην φυλακή ενώ ήταν ήδη σε αναπηρικό καροτσάκι - ξεκινάει το ταξίδι για να βρει τους Θεούς των προγόνων του.
Σε μια λιτή και πολιτική κηδεία τρεις μέρες μετά, το φέρετρο του καθώς κατεβαίνει στην Πατρώα Γη σκεπάζεται από έναν σύντροφο του με την Πολεμική Σημαία. Έχει προηγηθεί η επίθεση της αστυνομίας στο νεκροταφείο του Passau (σας θυμίζει κάτι ανάλογο με τους αστυνομικούς στο Νέο Ηράκλειο;) απέναντι στους 90 Γερμανούς συναγωνιστές οι οποίοι απέκρουσαν παράλληλα και επιθέσεις της antifa.
Το γεγονός της απόδοσης τιμών σε έναν μαχητή της Ιδέας εξοργίζει τους καθεστωτικούς τυμβωρύχους και οδηγεί σε δικαστική απόφαση για την σύλληψη ενός εκ των παρευρισκομένων που έπραξε το «έγκλημα» και με την εντολή να γίνει άμεση εκταφή (!) ώστε να αφαιρεθεί το σύμβολο της μάχης ενός έθνους που πολέμησε από τον Αρκτικό κύκλο μέχρι την έρημο της Βορείου Αφρικής και από την Νορμανδία μέχρι τον Καύκασο, με αφορμή τον νόμο σχετικά με την «χρήση συμβόλων αντισυνταγματικών οργανώσεων».
Δείγμα της τακτικής της δημοκρατικής «αισθητικής» και της προδοτικής συμπεριφοράς της ηγεσίας της σύγχρονης Γερμανίας.
Όπως έλεγε ο ίδιος στο συνέδριο του τριτοθεσίτικου κόμματος FAP το 1992 «ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν μια μεγάλη πολιτική φυσιογνωμία αλλά η πολιτική μου συνείδηση και αφύπνιση ήρθε πραγματικά μόνο όταν έφτασε ο Οκτώβριος του 1946» και εννοούσε όταν άρχισε να ακολουθεί την «εθνικοεπαναστατική» σοσιαλιστική κληρονομιά των αδερφών Otto και Gregor Strasser που μέχρι σήμερα επηρεάζουν τους εξωκοινοβουλευτικούς αυτόνομους και ανένταχτους συντρόφους στην χώρα του Ρήνου …
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου