Ο σκοπός (ή τέλος) στην αριστοτελική φιλοσοφία είναι το παν
και αυτό αναδεικνύεται κυρίως στο έργο Πολιτικά. Κάθε άνθρωπος, πράξη ή ακόμη
και πράγμα οφείλουν να εκπληρώνουν τον σκοπό, ο οποίος τους έχει ανατεθεί.
Η δε
εκπλήρωση του σκοπού αυτού ως τελική αιτία του κάθε υποκειμένου ή αντικειμένου
αποτελεί μία άριστη πράξη. Με άλλα λόγια, κατά τον Αριστοτέλη, τίποτα δεν
δημιουργήθηκε, ούτε πρέπει να δημιουργείταιμάταια και τίποτα δεν τίθεται προς εξυπηρέτηση εντελώς διαφορετικού
σκοπού από τον προκαθορισμένο, ο οποίος ανατίθεται από την ίδια την φύση.
Αυτό ισχύει, όπως ήδη αναφέρθηκε, και στην περίπτωση των
αντικειμένων, καθώς ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι ακόμη και ένα απλό υπόδημα
πρέπει είτε να χρησιμοποιηθεί από κάποιον, διότι αυτή η ιδιότητά του είναι
εγγενής προς το ίδιο ή έστω να πωληθεί σε κάποιον άλλον, ο οποίος το έχει
ανάγκη, κατόπιν καταβολής εντός αντιτίμου, εφόσον πρόκειται για μία σύμβαση
πώλησης και όχι απλής δωρεάς.
Ειρήσθω εν παρόδω, εδώ ο Σταγειρίτης φιλόσοφος
αναπτύσσει μία πρώιμη μορφή της θεωρίας της εργασίας και κατ’ επέκταση
παρουσιάζει την αιτία γενέσεως του χρήματος πολύ πριν τον John Locke.
Όπως
αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αριστοτέλης, το νόμισμα διευκόλυνε τις συναλλαγές
προς αποφυγήν της μεταφοράς των ίδιων των εξαγώγιμων αγαθών κατά την παραλαβή
των εισαγόμενων ξένων. Ουσιαστικά δηλαδή το χρηματικό αντίτιμο δημιουργήθηκε
για τις συναλλαγές με ξένους, αλλά επεκτάθηκε και στις εγχώριες για να
επιταχύνει τις αγοραπωλησίες αποθηκεύοντας μία αξία στο ίδιο το συνάλλαγμα.
Αρχικά, η αξία ενός νομίσματος βασιζόταν στο μέγεθος και στο βάρος, τελικά όμως
απέκτησε ένα εγχάρακτο γνώρισμα, το οποίο απετέλεσε ένδειξη της ποσότητάς του. Ήδη
εδώ ο Αριστοτέλης παρουσιάζει την χρήση του χρήματος ως μία σχεδόν λύση ανάγκης
προς αποφυγή υπερσυσσώρευσης άχρηστων αγαθών σε έναν ιδιοκτήτη, ο οποίος δεν τα
χρειάζεται
Τη νύχτα της 29ης προς 30η Νοεμβρίου του 1938, με διαταγή
του βασιλέως Καρόλου Β΄, η αστυνομία δολοφονεί τον Capitan Codreanu μαζί με τα
υπόλοιπα μέλη της λεγεωναρικής φωλέας της οποίας ηγείτο.
Αφού τους
στραγγάλισαν, μετά τους έδωσαν και τη χαριστική βολή κι έτσι το καθεστώς νόμισε
πως απαλλάχθηκε μια για πάντα από εκείνον από τον οποίον κινδύνευε περισσότερο.
Σε όλα τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως όπου κρατούντο κατά χιλιάδες οι Λεγεωνάριοι,
τα μεγάφωνα διέδωσαν μέσα στη νύχτα ότι «ο Capitan απεπειράθη να αποδράσει και
σκοτώθηκε κατά την απόπειρα».
«Την αρχική παγωμένη σιωπή διαδέχθηκε ένας θρήνος
που σαν χείμαρρος υδάτινος ξεπήδησε από τα στήθη χιλιάδων ανδρών που κρατούντο
στη Miercurea Ciuc.
Οι Λεγεωνάριοι λύγισαν για πρώτη φορά, άντρες που είχαν
αντέξει τα πιο σκληρά βασανιστήρια, τώρα είχαν πέσει στα γόνατα κι έκλαιγαν με
λυγμούς τον Capitan, κι ήταν σαν η νύχτα να θρηνούσε γοερά, με οιμωγές τον Capitan
Codreanu.»
Έτσι αφηγείται ο πολύς Mircea Eliade, έγκλειστος κι ο ίδιος στο
στρατόπεδο, τη διάδοση του νέου της δολοφονίας του Capitan Codreanu.O Capitan ήταν νεκρός. «Λοιπόν, από εδώ και
πέρα η χώρα θα διοικείται από έναν νεκρό.» έγραψε πολύ αποφασιστικά ο μεγάλος
Ρουμάνος φιλόσοφος και λεγεωνάριος Emil Cioran. Και συμπλήρωσε: «Πως θα
μπορούσε να είναι νεκρός ο Capitan, εκείνος που μας μιλούσε διαρκώς για την
Ανάσταση;»
Ο Capitan Codreanu είναι ζωντανός στις ψυχές των Ρουμάνων. Η
διάφανη παρουσία του επιστρέφει με κάθε φύσημα ανέμου πάνω από τους κάμπους της
Βλαχίας και τις βουνοκορφές της Μολδαβίας και της Τρανσυλβανίας.
Η ύπαρξη του η
ίδια ήταν ένα κομμάτι των δασών, των βουνών, των καταιγίδων των χιονισμένων
κορυφών της οροσειράς των Καρπαθίων, των λιμνών και των ποταμών της χώρας.
«Στάθηκε σιωπηλός, στη μέση του πλήθους.
Ήταν ένας άνδρας ψηλός, με μια
σκοτεινή ομορφιά, ντυμένος με τη λευκή εθνική στολή, καβάλα σε ένα ολόλευκο
άλογο. Στάθηκε διπλά μου, κι εγώ δεν μπόρεσα να διακρίνω τίποτε κακό ή
τερατώδες σε αυτόν. Αντιθέτως.
Το χαμόγελο του, ειλικρινές, ακτινοβόλησε επάνω
στο φτωχό πλήθος, κι αυτός φάνηκε να γίνεται ένα με εκείνο, αλλά και κατά έναν
μυστηριώδη τρόπο, έμοιαζε να είναι εκτός αυτού του κόσμου. Το χάρισμα δεν είναι
η κατάλληλη λέξη για να οριστεί αυτή η παράξενη δύναμις που εκπήγαζε από
εκείνον τον άνθρωπο.
Μια γιαγιά δίπλα μου έσφιξε το μαντήλι στο κεφάλι της και
σταυροκοπήθηκε ευλαβικά. «Ο Αγγελιαφόρος του Αρχαγγέλου Μιχαήλ!» μου ψιθύρισε
δείχνοντάς τον και τότε η καμπάνα της μικρής εκκλησίας άρχισε να κτυπά, και η
θρησκευτική τελετή η οποία προηγείτο όλων των λεγεωναρικών συγκεντρώσεων,
ξεκίνησε.
Η βαθειά εντύπωση που δημιουργείται στην ψυχή ενός παιδιού πεθαίνει
δύσκολα. Για πάνω από ένα τέταρτο του αιώνος δεν ξέχασα ποτέ τη συνάντηση με
τον Corneliu Zelea Codreanu.» Έτσι περιγράφει τη συνάντηση του με τον Capitan
σε ένα χωριό στα όρη Apuseni, σε ηλικία μόλις οκτώ ετών, ο Miklós Nagy, ένας
Εβραίος από την Τρανσυλβανία.
Επιμελώς ατημέλητος, πολύ μορφωμένος, με χαρισματική
εμφάνιση και ρητορική ευφράδεια λόγου, με σαγηνευτική παρουσία και βαθειά πίστη
στα όσα πρέσβευε, ο νεαρός δικηγόρος και Εθνικιστής ιδεολόγος Corneliu
Codreanu, ο Capitan της Λεγεώνας του Αρχαγγέλου Μιχαήλ και της Σιδηράς Φρουράς,
έμελλε να βρει μαρτυρικό τέλος, πιστός στα ιδανικά του και να ταυτίσει το
πρόσωπο του με τον αγώνα για δικαιοσύνη και αναγέννηση της πατρίδος.
Χριστιανός
ασκητής, διανοούμενος και πολεμιστής, συνδύαζε επάνω του στοιχεία ιδεολόγου,
μεσαιωνικού Σταυροφόρου και δον Κιχώτη που παλεύει κόντρα σε ανεμόμυλους «κι ας
ξέρει πως στο τέλος ο Εφιάλτης θα φανεί κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε»,
όπως θα έλεγε ο ποιητής.
Κι ήταν αυτά τα στοιχεία κι αυτός ο ρομαντισμός του
απόλυτου αγώνα του, μαζί με την ακλόνητη πίστη στη μεταφυσική αποστολή του, που
έκαναν τονCapitan, δολοφονημένο με
κυβερνητική εντολή, να περάσει στην Ιστορία και να νικήσει στον μύθο.
Ιδού με δυό λόγια, με δυό πινελιές, η μορφή του Corneliu
Zelea Codreanu, του χαρισματικού ηγέτη του Ρουμανικού Εθνικισμού.
Πληροφορίες εκ μέρους συναγωνιστών που έχουν να κάνουν με την τοπική αυτοδιοίκηση, κάνουν λόγο
για πρόθεση των εθνομηδενιστικών αρχών να μεταφέρουν σε άγνωστο σημείο την
αναθηματική στήλη του Ίωνος Δραγούμη η οποία βρίσκεται στην Βασιλίσσης Σοφίας
75.
Ο Ίων Δραγούμης αγαπημένος διανοητής και το πρόσωπο του
βιβλίου του Εθνικσοσοσιαλιστή Πέτρου Ωρολογά, αυτός στον οποίο αφιέρωσε την
διδακτορική της διατριβή η μυστικίστρια του Χίτλερ SavitriDevi, ο ιδεαλιστής πολιτικός που
δολοφονήθηκε από τα έμμισθα τσιράκια του ιδιοκτήτη οίκων ανοχής Γρύπαρη με
ηθικούς αυτουργούς τον καπιταλιστή Μπενάκη και τον μακελάρη της Απειράνθου Βενιζέλο
ενοχλεί τους εξουσιαστικούς οφθαλμούς και τους εγκεφάλους της σάπιας εξουσίας.
Τα ερωτηματικά όμως πληθαίνουν για ένα μνημείο που επί
Βενιζελισμού έγινε για πρώτη φορά στόχος βανδαλισμού και αργότερα καθόλου
τυχαία αφέθηκε στην τύχη του μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα!
«Το
1923, το μνημείο καθαιρέθηκε από φανατικούς. Κατά την αναστήλωση του την ίδια
χρονιά, διαπιστώθηκε πως η επιγραφή της κύριας επιφάνειας, είχε εξαλειφθεί
σχεδόν ολόκληρη με σμίλη. Ύστερα από μερικές ακόμα επιθέσεις που συνεχίστηκαν
κατά το 1924 και είχαν μικρότερες συνέπειες, η στήλη αφέθηκε για μισόν αιώνα να
περιμένει την «αποκατάσταση» της».
Το καθολικά σβησμένο αρχικό της επίγραμμα καλύφθηκε
έκτοτε με μαρμάρινη πλάκα, όπου πάνω της είναι γραμμένοι οι τέσσερις τελευταίοι
στίχοι της «Νεκρικής Ωδής», του ποιήματος που ο Κωστής Παλαμάς ολοκλήρωσε στις
8 Αυγούστου 1920 και αφιέρωσε στη μνήμη του Ίωνος Δραγούμη.
Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και σήμερα, η στήλη παρέμεινε
παραμελημένη, χωρίς να έχει ποτέ ληφθεί κάποια μέριμνα συντήρησης της από τους
αρμόδιους φορείς, ενώ η φυτεμένη βλάστηση γύρω της είχε αφεθεί να καλύπτει το
μισό σχεδόν ύψος του μνημείου κρύβοντας το, αντί να το αναδεικνύει.
Πέρα από την παρουσία της Λατινοπούλου στην πρόσφατη
εκδήλωση τιμής που αποτελεί προσβολή για την μνήμη του Δραγούμη, την ευθύνη για
την παρουσία της φέρουν όσοι υπήρξαν διοργανωτές αλλά και αυτοί που παρέστησαν και δεν
αντέδρασαν, ένα γεγονός δημιουργεί σκέψεις.
Διαβάζουμε λοιπόν στο διαδίκτυο ότι στα μέσα Αυγούστου
του 2025 έλαβε μέρος το εξής:
«Εμπρησμός σημειώθηκε στο μνημείο που έχει
ανεγερθεί στο σημείο της δολοφονίας του Ίωνος Δραγούμη, επί της οδού Βασιλίσσης
Σοφίας, στην Αθήνα. Λίγες ημέρες μετά την επέτειο της δολοφονίας του, άγνωστοι
φέρεται να επιχείρησαν να βάλουν φωτιά στο μνημείο. Η πυρκαγιά εκδηλώθηκε στις
δάφνες που πλαισιώνουν τη μαρμάρινη στήλη, προκαλώντας φθορές και θέτοντας σε κίνδυνο
παρακείμενες κατοικίες. Το περιστατικό σημειώθηκε σε περίοδο που η χώρα
αντιμετωπίζει εκτεταμένες πυρκαγιές σε πολλές περιοχές, γεγονός που προσδίδει
ιδιαίτερο συμβολισμό στην ενέργεια. Μέχρι στιγμής δεν έχει εκδοθεί επίσημη
ανακοίνωση από την αστυνομία»
Σε μια πολυπληθή και καλά φυλασσόμενη περιοχή με
κάμερες και με έντονη την παρουσία των δυνάμεων καταστολής, η επαίσχυντη αυτή
πράξη με ρίψη μολότοφ … δεν προβλήθηκε καθόλου στα ΜΜΕ, δεν υπήρξε καμιά
προσπάθεια κατάσβεσης (!) δεν προστέθηκε στα δελτία τύπου της ελ.ας και δεν
βρήκε «χώρο» στις γνωστές εμετικές ανακοινώσεις των αντιφασιστών.
Δεν έγινε
καμιά κίνηση για ανάκτηση υλικού από κάμερες και δεν υπήρξε καμιά μέριμνα για
την προστασία συντήρηση αποκατάσταση και ανάδειξη του μνημείου. Μια περίεργη
σιωπή για την προσβολή ενός νεκρού εθνοκοινωνιστή που είναι λογικό να οδεύει προς σενάρια
που στερούνται αποδείξεων αλλά όχι ενδείξεων.
Μια περίεργη επικοινωνιακή σύμπραξη σιωπής κράτους ΜΜΕ
και «χρήσιμων ηλιθίων» που για μια ακόμη φορά εξυπηρετούν τα σχέδια των
κατοχικών αρχών για την αποδόμηση της μνήμης.
Ποιοι είναι αυτοί που ενοχλούνται από τον «πρωτοφασίστα»
Δραγούμη;
Ενός ανθρώπου που τα κείμενα του δεν διδάσκονται στα σχολεία, η μορφή
του δεν απολαμβάνει δημοσιότητας πλην αυτής σε εθνικιστικά περιοδικά ή αναφορές
σε ομιλίες και εκδηλώσεις συναγωνιστών. Κανένα αεροδρόμιο δεν πήρε το όνομα του
(φυσικά και δεν μας πρέπει τιμή από το μισελληνικό κράτος) κανένα πανεπιστήμιο
δεν προβάλλει το έργο του, καμιά αναφορά δεν γίνεται για αυτόν στην Βουλή ή τον
Στρατό.
Και ευτυχώς γιατί οι αρουραίοι δεν μπορούν και δεν πρέπει να ομιλούν
για τους αετούς. Σε ένα από τα κεντρικότερα σημεία των Αθηνών ένα ακόμη
ιστορικό τοπόσημο γίνεται στόχος.
Άραγε από ποιους, από τους γνωστούς αγνώστους
ή μήπως όχι;
Η Έλλη ξεδιπλώνει τις σκέψεις της ως στρατευμένη στις αξίες του Εθνικισμού.
Η συντακτική μας ομάδα δίνει το βήμα σε όλους, σήμερα λοιπόν στην εκπρόσωπο του γυναικείου τομέα της κίνησης «Ιερός Λόχος».
Την ευχαριστούμε για τις απαντήσεις.
Εκδήλωση του Ιερού Λόχου:
Αθήνα Σάββατο 29.11.2025
(προς ενημέρωση όλων όσων αναλώνονται σε κορώνες περί ενότητας αλλά στην πράξη αναρτούν συκοφαντικά διαδικτυακά σχόλια ενώ παράλληλα αποφεύγουν να παραστούν οι ίδιοι και να εκφράσουν την άποψη τους πλην της ανώνυμης συζήτησης στο Χ)
Πότε εντάχθηκες στον «Ιερό Λόχο»;
Για χρόνια παρακολουθούσα τις δράσεις του «Ιερού Λόχου» και ένιωθα έναν ενθουσιασμό με
τον δυναμισμό, την
σταθερότητα και τον πολύπλευρο αγώνα που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν.
Σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να πλησιάσω
αυτούς τους ανθρώπους, γιατί έβλεπα μια ομάδα δεμένη, μια γροθιά.
Ακολουθούσα
σε δράσεις και όταν τελικά εντάχθηκα το 2019, ακόμη και στη δοκιμαστική
περίοδοπου ήταν 6 μήνες, το ένιωσα ως
μεγάλη μου τιμή.
Τότε συνειδητοποίησα ότι γίνομαι μέλος αυτής της οικογένειας. Φανταστείτε την χαρά μου, μόλις
ανακάλυψα ότι έχουν τομέα γυναικών, τμήμα οικοεθνικισμού (Green Nationalist), κοινωνικό
παντοπωλείο πλην όλων των άλλων.
Εκπαιδευτικές εκδρομές, εκπαιδευτικές -ιστορικές ομιλίες, αλληλεγγύη,
οικογενειακές μαζώξεις, εθνικιστικά διήμερα, ακτιβιστικές δράσεις για κοινωνικά, ιστορικά,
πολιτικά, εθνικιστικά, εργατικά και οικολογικά θέματα, σεμινάρια επιβίωσης
είναι μόνο λίγα για να καταλάβετε πώς ζει ένας Ιερολοχίτης.
Κάθε
μήνα γεμάτος με δράσεις. Για την κακοποίηση γυναικών ή τις απόπειρες βιασμών βγήκαμε στο δρόμο
με ποικίλες δράσεις τουλάχιστον 5 φορές σε ένα εξάμηνο.
Ο αρχηγός μας ξεχώριζε και ξεχωρίζει. Ένας άνθρωπος ιδεολόγοςμε καθαρό
μυαλό και σταθερή στάση ζωής που εμπνέει. Δεν μπλέχτηκε σε μικρότητες, κάτι που
τον διακρίνει έως και σήμερα. Ήταν και είναι πάντα εύστοχος και αντικειμενικός.
Γνωρίζει τη δύναμή του και δεν χρειάζεται να το αποδείξει σε κανέναν.
Όλοι νιώθουμε τη σιγουριά και την ασφάλεια,
διότι βάζει προτεραιότητες την ασφάλεια όλων μας και τραβάει πάντα μπροστά με
ψυχή. Δεν του χαρίστηκε τίποτα, δίπλα σε
όλους σαν μεγάλος αδερφός ή πατέρας, ο οποίος λειτουργεί ως ακούραστος εργάτης
και ως μηχανή που παράγει Ιδέες για τον Αγώνα.
Αυτά είναι λίγα από όσα θα
ακούσετε από κάποιον Ιερολοχίτη
ή Ιερολοχίτισα. Είναι η κοινή, εμπειρία
που ζούμε και βλέπουμε.
Και για αυτό το λόγο τα αναφέρω.
Στο παραπάνω βίντεο ο βετεράνος Εθνικοσοσιαλιστής Στέφανος Γκέκας του Άρματος σε μια εξαιρετική ομιλία για το 1821 στα γραφεία της κίνησης.
Άραγε θα σπεύσουν να τον κρίνουν και αυτόν σύμφωνα με τα μέτρα τους ...
... οι γνωστοί "καθαρολόγοι" που στο όνομα της Ιδέας αναλώνονται σε ανιστόρητες αναφορές και παραληρηματικές ομιλίες ...
... δήθεν στο όνομα της "κάθαρσης" αλλά τελικά δεν πράττουν τίποτε άλλο παρά μια ακόμη δημόσια επίδειξη του στείρου φετιχισμού τους;
Ποια η συμμετοχή σου στις δράσεις;
Ήμουν και είμαι παρούσα όπου χρειάζεται, με
συνέπεια και σεβασμό, βοηθώντας στην οργάνωση, στη στήριξη της ομάδας και στην
υλοποίηση όσων έχουν αποφασιστεί.
Δεν έψαξα ποτέ την προβολή, απλώς έκανα και κάνω
το καθήκον μου.Είτε
με το να κρατήσω το πανό ή την σημαία, είτε
να μοιράσω φυλλάδια ή να τραβήξω βίντεο και φωτογραφίες.
Ακόμη και μια βόλτα
από μακριά κόβοντας κίνηση εκ του ασφαλούς.Αυτό που με είχε κάνει μεγάλη εντύπωση
ήταν για πρώτη φορά που μοιράζαμε φυλλάδια με άλλεςκοπέλες,διαπίστωσα ότι είχαμε προσωπική φρουρά. Πάντα η περιφρούρηση ήταν και είναι έμπειρη
και συνάμα πολύ διακριτικοί.
Θα πρέπει να γνωρίσει ο κόσμος ότι σήμερα οι περιοχές της Θεσσαλονίκης
όπως ο «Λευκός Πύργος» και ο «Μέγας Αλέξανδρος» είναι ανοιχτές για κάθε εθνικιστική ή πατριωτική δράση, χάρη
στην δυναμική παρουσία των προηγούμενων ετών του Ιερού Λόχου.
Επίσης είναι σημαντικό για εμένα ως
γυναίκα, να πω ότι από την πρώτη στιγμή ένιωσα τον σεβασμό και δεν με υποτίμησαν
ποτέ ως γυναίκα και συναγωνίστρια.
Πως βλέπεις την φεμινιστική μανία που
προωθεί το σύστημα μέσα από την woke ατζέντα;
Πρώτα από όλα ο φεμινισμός που προωθούν δεν
έχει καμία σχέση με τον σεβασμό της γυναίκας.
Η woke ατζέντα δεν προωθεί την ισότητα των δύο φύλων,
αλλά καλλιεργεί τον διχασμό, την σύγχυση. Δεν υπερασπίζονται
τις γυναίκες αλλά τις χρησιμοποιούν με τον χειρότερο τρόπο.
Και έρχομαι στο
σύστημα όπου δυστυχώς,
αντί να προωθεί τις πραγματικές αξίες της οικογένειας, προωθούν ένα μοντέλο
όπου ο άντρας θηλυκοποιείται, ενώ η γυναίκα νομίζει ότι είναι ελεύθερη χάνοντας
τον αυτοσεβασμό της και την γυναικεία φύση της, ενώ ταυτόχρονα ανταγωνίζεται τα
ανδρικά πρότυπα, ξεκόβοντας
τες από τη φυσική τους ταυτότητα.
Ακούω να μιλάνε για
πατριαρχία προσπαθώντας να δαιμονοποιήσουν τον παραδοσιακό ρόλο σε μία
οικογένεια. Έχουν μπερδέψει τη νέα γενιά, διαστρεβλώνοντας τις έννοιες
πατριαρχία με τον σεβασμό και το φυσιολογικό.
Η πατριαρχία δεν είναι μισογυνισμός, ούτε
κυριαρχία.Ίσα ίσα σέβεται την γυναίκα
και τους ρόλους της. Φέρει ασφάλεια, ευθύνη και στήριξη στην οικογένεια.
Είναι
ο ρόλος του άντρα να προστατεύει χωρίς αυτό να μειώνει τη γυναίκα και την
προσφορά της.Αυτό
για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους, διότι το αφήγημα τους θέλει να
παρουσιάσει το φυσιολογικό ως παρωχημένο κατάλοιπο. Διότι θέλουν μία κοινωνία
άδεια από αξίες ώστε να μην μπορούν να σταθούν όρθιοι.Έτσι γίνονται χειραγωγήσιμοι.
Αλήθεια τι έχουν έχουν να πουν όλοι αυτοί οι υπερασπιστές των γυναικών ... για
την κρατική γενοκτονική πολιτική των αμβλώσεων που υπέγραψε το ΦΕΚ για να μην ξεχνάμε ο «πατριώτης»
Σαρτζετάκηςκαι προώθησε φυσικά η γνωστή Μαργαρίτα
Παπανδρέου;
Τι έχουν να πουν για τα υπερκέρδη των γιατρών από τους φόνους παιδιών και τις συνέπειες στην υγεία των γυναικών;
Μιλιά φυσικά δεν βγάζουν ούτε αυτοί της πολιτείας ούτε οι
ηγέτες της εκκλησιαστικής εξουσίας ούτε οι γιατροί!
Οι δε αριστεριστές και
αναρχικοί τι έχουν να πουν όταν οι μαινάδες τους που δηλώνουν «φεμινίστριες»
επιτέθηκαν πριν ελάχιστα χρόνια σε γραφεία οργάνωσης όπου εργάζονταν κοπέλες και στηρίζουν μανάδες που είναι ενάντια στις αμβλώσεις και επίσης κόλλησαν στα Εξάρχεια αφίσες πολυτελείας ... που έγραφαν ότι «η βρεφοκτονία είναι το έσχατο
μέσο αντισύλληψης»!
Πόση αηδία για την αντιλαϊκή λογική τους!
Ας σιωπήσουν λοιπόν αυτοί που
είναι συνένοχοι σε αυτό το ΚΡΑΤΙΚΟ έγκλημα διότι ΑΝ θυμάστε η ΣΙΩΠΗ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΗ ... «σύντροφοι»!
Για να επανέλθω λοιπόν αφού κατήγγειλα την υποκρισία κάποιων, σε μία εθνική κοινωνία ο άνδρας και η
γυναίκα είναι ίσοι αλλά με διαφορετικούς ρόλους.Ο ρόλος της γυναίκας είναι θεμελιώδης,
είναι το στήριγμα της οικογένειας, η μητέρα που μεγαλώνει και μεταδίδει αξίες
στα παιδιά της, η σύζυγος που κρατά δεμένο το σπιτικό της και δίνει δύναμη στον
άνδρα της.
Σήμερα
κατάφεραν με το νεοφεμινιστικό κίνημα να βγάλουν την γυναίκα από το σπίτι και να
την κάνουν «δούλα»στα αφεντικά
παραδίδοντας τα παιδιά της στο ανθελληνικό σύστημα που περιέχει και την woke ατζέντα.
Πλέον βλέπουμε και μια νέα εξέλιξη
αυτού του αφηγήματος που δεν θέλουν οι γυναίκες να κάνουν παιδιά αλλά να έχουν μόνο σκυλιά ... απορρίπτοντας
την πραγματική φύση τους.
Στον
«Ιερό Λόχο», στο τομέα γυναικών μας έχουν δώσει
χώρο και εμπιστοσύνη ώστε ναασχολούμαστε
ενεργά με θέματα που άπτονται στη γυναικεία φύση, φυσικά υπό το πρίσμα της
ιδεολογίας μας.Αυτό
που με χαροποιεί στον «Ιερό
Λόχο» είναι ότι δεν είναι ενας στενόμυαλος φορέας,
αλλά είναι πολυπρόσωπος και κινηματικός.
Ποια τα μηνύματα που λαμβάνεις από τις
Ελληνίδες που έρχονται σε επαφή μαζί σας;
Τα μηνύματα που λαμβάνω από τις Ελληνίδες
έχουν έναν κοινό παρονομαστή. Δίψα και ανάγκη για στήριξη και αξιοπρέπεια. Μου
μιλούν για την πίεση που νιώθουν, για τον φόβο ότι η Πατρίδα και η Οικογένεια χάνουν το έδαφος τους.
Οι μάνες μεταφέρουν τον φόβο τους, για το μέλλον των παιδιών τους. Πάνω απ’ όλα
όμως, βλέπω γυναίκες που θέλουν να σταθούν ξανά όρθιες, δίπλα σε κάτι αυθεντικό
και καθαρό.
Αυτό
είναι μεγάλη ικανοποίηση. Δυστυχώς ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτών των γυναικών
είναι μονογονεϊκές οικογένειες που έχουν υποστεί όλο το βάρος μόνες τους.
Είναι μαχήτριες της καθημερινότητας και παρόν
σε κρίσιμους αγώνες. Χωρίς βέβαια να ακυρώνω τις υπόλοιπες.Υπάρχουν και νέες κοπέλες που
συνειδητοποιούν ότι δεν είναι μόνο ανδροκρατούμενος ο «χώρος» και συμμετέχουν και εκείνες ενεργά.
Και έτσι αποδεικνύεται ότι οι γυναίκες
ολοένα και περισσότερες επιλέγουν να αγωνιστούν και να διεκδικήσουν ένα
καλύτερο παρόν και μέλλον. Κοπέλες και μητέρες δείχνουν ότι ο αγώνας δεν έχει
φύλλο, αλλά ψυχή.
Στο διαδίκτυο εμφανίζονται άνθρωποι που
υπηρετούν το καθεστώς να ενοχλούνται από τις απόψεις σας, ποια η απάντηση σου;
Για αρχή θα πω ότι χαίρομαι που ενοχλούνται
πολλοί, αυτό σημαίνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο.Όσοι ενοχλούνται από τις απόψεις μας
δείχνουν ότι η αλήθεια, τους πονάει.
Δεν μιλάμε για τις εντυπώσεις και το
θεαθήναι αλλά για την πραγματικότητα, για την Πατρίδα, το Έθνος και τις αξίες
μας όπου κάποιοι θέλουν να σβήσουν.
Η αλήθεια όταν δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα
τους,φαίνεταιενοχλητική. Το γεγονός ότι δεν μπορούν να μας
ελέγξουν ή να μας κατευθύνουν τους φοβίζει ακόμη περισσότερο.
Εμείς δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω στις
αξίες μας. Δεν επηρεαζόμαστε από όποιον υπηρετεί τα συμφέροντα τους, αν και
είναι στενάχωρο όταν βλέπουμε να μην το αντιλαμβάνεται ο ελληνικός λαός, λόγω
της αδιαφορίας που έχουν.
Η δική μας αποστολή μας είναι ξεκάθαρη, να σταθούμε
όρθιοι, να μιλήσουμε με θάρρος και να προστατεύσουμε τα πιστεύω μας με κάθε
κόστος.
Να
κρατήσουμε ένα καθαρό ιδεολογικά «χώρο» με αξίες για την νέα γενιά όπου
προσπαθούν να την εκφυλίσουν με κάθε ύπουλο μέσο. Είμαστεο σπόρος που θα φέρει την άνοιξη.
Πες μας για την εκδήλωση σας της 29ης Νοεμβρίου στην Αθήναγια την οποία πιθανόν κάποιοι να ενοχληθούν.
Την 29ηΝοεμβρίου σας προσκαλούμε στην Αθήνα σε μια μοναδική
εκδήλωση αφιερωμένη στη αληθινή Φιλοπατρία
και την μυστηριακή Ορθοδοξία.
Από τους αγώνες
του χθες, που καθόρισε τον αγώνα και την ταυτότητα μας, μέχρι τις προκλήσεις και τις μάχες του σήμερα. Θα
συνδεθούμε με την ιστορία και την παράδοση
μας.
Τρεις εξαιρετικοί ομιλητές θα μοιραστούν τη σοφία και την εμπειρία τους, ο
ένας, μάλιστα, είναι ένα κομμάτι της νεότερης ιστορίας της προδομένης Βορείου Ηπείρου και μας τιμά πολύ η
παρουσία του.
Εμείς δεν εξαργυρώνουμε τις κρατικές
δολοφονίες των Γκούμα και Κατσίφα με ψήφους εκλογές και προβολή στα ΜΜΕ.
Η βραδιά αυτή δεν θα είναι απλώς ομιλίες,
αλλά μία υπενθύμιση ιδεών και αξιών. Σίγουρα θα αφυπνίσει, θα εμπνεύσει και θα
θυμίσει σε όλους μας ότι η αφοσίωση, η τιμή και η πίστη στις ρίζες μας δεν θα
σβήνουν με τον χρόνο.
Είναι επίσης μια ευκαιρία να μοιραστούμε το όραμα μας και
να νιώσουμε ότι είμαστε μέρος μιας μεγάλης αυτοργανωμένης
κοινότητας
όπου συνεχίζει την πίστη αυτή.
Τι απαντάς στην antifa και τα ΜΜΕ που σας
λασπολογούν;
Δεν με τρομάζουν τόσο τα ΜΜΕ ή η παρακρατική antifa, τους ξέρουμε τι είναι και τι θα
πούνε.Ίσα ίσα μας κάνουν και διαφήμιση.
Φοβούνται την κοινότητα που χτίζουμε σταθερά και με αξίες. Από την άλλη όμως
έχουμε τα «δεξιά
φιδάκια» που εισχώρησαν ως δήθεν εθνικιστές στον
χώρο μας και τον φθείρουν σαν γάγγραινα από μέσα προς τα έξω.Η αλήθεια είναι ότι αυτοί που μας
λασπολογούν δεν είναι αυτοί που είναι μακριά αλλά αυτοί που είναι δήθεν «συναγωνιστές» και κινούμαστε στο δήθεν ίδιο
χώρο.
Και για όσους δενκαταλαβαίνουν τι εννοώ,αναφέρομαι στους μικρόψυχους που ο αγώνας τους είναι μόνο
καρέκλες και προβολή και όχι εθνικός! Εδώ κολλάει μια παροιμία για αυτούς που
τους αποδέχονται για συνεργασία και πολιτική διπλωματία ας το πούμε ευγενικά.
«Όποιος μπλέκει φίδια στο σπίτι του,
κάποια στιγμή θα τον δαγκώσουν».
Τέλος
θα πω ότι πραγματικά δεν μας πτοεί κανένας. Εμείς εν αντίθεση με αυτούς δεν
πολεμάμε για την προβολή ή για τις εντυπώσεις, αλλά για τις αξίες μας, για την
Πατρίδα, το Έθνος και την Κοινωνική Δικαιοσύνη.
Η σταθερότητα
μας του πονάει πιο πολύ. Οι μάσκες
κάποια στιγμή πέφτουν και η σύγκριση θα φανεί. Αν φανεί η ανικανότητα τους,
τότε μπορεί να χάσουν την πελατεία τους. Και αυτό είναι άλλη μία διαφορά μεταξύ
μας. Εμείς δεν βλέπουμε τον κόσμο ως πελατεία.
Ούτε έχουμε αυτοσκοπό μας την καρέκλα ούτε
τα παίρνουμε από πρεσβείες και παραρτήματα κομμάτων. Έχουμε
όραμα και μένουμε σταθερά στον στόχο μας με ειλικρινή και ουσιώδη παρουσία-συνεισφορά δίπλα στους Έλληνες.
Γιατί μια συμπατριώτισσα μας να ενταχθεί
στις τάξεις σας;
Μια συναγωνίστρια, θα ενταχθεί σε εμάς
γιατί μπορεί να γίνει μέρος ενός πραγματικού αγώνα, να σταθεί δίπλα σε
ανθρώπους που δρουν με αλήθεια, ανιδιοτέλεια και συνέπεια.
Που δεν
φοβούνταινα συγκρουστούν για τα πιστεύω
τους. Γιατί θα γίνει μέλος μιας μεγάλης οικογένειας που θέλει να αφήσει κάτι
μοναδικό στα παιδιά της.
Γιατί έχει ξεκάθαρο ιδεολογικό πλαίσιο χτίζοντας
σχέσεις, όχι μέσα από συμφέροντα αλλά μέσα από τον αγώνα. Σε
εμάς μπορεί να εμπνευστεί, να συνεισφέρει και να νιώσει ότι χτίζει κάτι
μεγαλύτερο από τον εαυτό της.
Ένα μήνυμα για την Ελληνίδα που μισεί την
κατοχική εξουσία;
Το μήνυμα είναι ένα. Μην μένεις μόνο και μόνη στην
αγανάκτηση. Σε εμάς θα βρεις ανθρώπους που σκέφτονται και δρουν όπως εσύ, που
δεν υποχωρούν, που στέκονται σταθερά στις αξίες μας.
Σε εμάς μπορείς να βρεις τη δύναμη, να
συνεισφέρεις και να μετατρέψεις την Οργή σου σε Δράση ώστε να μένει στα λόγια.
Γιατί
στο τέλος της ιστορίας, όπως γίνεται συνήθως, όλοι θυμούνται αυτό που αφήνουν
πίσω τους οι αγωνιστές.
Την κληρονομιά
που θα παραδώσουμε στους επόμενους, για τους αγέννητους και τους νεκρούς που λέει και ο Παλαμάς!
Ο αγώνας είναι μονόδρομος γιατί κανένα
καθεστώς δεν τελειώνει από μόνο του. Αν είσαι σαν κι εμάς, η θέση σου είναι
εδώ, στην οικογένεια του «Ιερού
Λόχου».
Έλα να αγωνιστούμε μαζί για όσα
αγαπάμε!
Δεν πρόκειται να τελειώσουν μαζί μας
είτε μας πουν «φασίστες» είτε «σταγονίδια», είμαστε «Σπόροι Αφύπνισης» σε
σχολεία, σχολές, χώρους εργασίας, στρατόπεδα και γήπεδα!
Ούτε βήμα πίσω! Για τον Θεό τον Λαό και την Πατρίδα!
«Το πιο αξιοσημείωτο απ’ όσα μάς έλεγε ο Ντερτιλής για
την Μάχη της Μανσούρας και που έγκειτο η προσφορά του, για την οποία επαινέθηκε
προσωπικά από τον Μακάριο, είναι το εξής:
Στην Μάχη της Μανσούρας, οι Τούρκοι
είχαν οχυρωθεί σε ισχυρή τοποθεσία με πολυβόλα και αντιαρματικά. Εκεί ο
Ντερτιλής και η μονάδα του επιτέθηκε με εφ’ όπλου λόγχη και την ιαχή «Αέρα».
Κατά την προέλαση, μέσα από τον ασύρματο, ο Ντερτιλής άκουσε τη φωνή του
Γεωργίου Γρίβα να διατάζει παύση της επίθεσης. Να πάψει η επέλαση, να σταθούν
σε σταθερό σημείο οι ελληνικές δυνάμεις, να καλυφθούν οι άνδρες από τα
καταιγιστικά τουρκικά πυρά.
Η φωνή του Γρίβα την ώρα εκείνη ήταν η φωνή της
Λογικής. Ο Ντερτιλής άκουσε καθαρά τη φωνή της Λογικής να τον διατάσσει μέσα
από τον ασύρματο. Χωρίς να το σκεφτεί στιγμή, τράβηξε το πιστόλι και πυροβόλησε
τον ασύρματο.
Και τότε η Λογική σώπασε, οι Έλληνες καταδρομείς προέλασαν, πήδηξαν μέσα στα χαρακώματα, έσφαξαν με τις ξιφολόγχες τους στρατιώτες του
εχθρού, μπήκαν στο τούρκικο χωριό και το έκαναν στάχτη.
Ο ασύρματος είχε
σιγήσει, η Λογική είχε ξεχαστεί, οι Έλληνες είχαν νικήσει»
«Ο Mishima πήρε ένα από αυτά [ένα σπαθί] και μου έδειξε
τη διαδικασία του χαρακίρι … Μετά είπε ότι θα μου δείξει πώς ένας Σαμουράι
συνήθιζε να βοηθάει έναν φίλο του να κάνει χαρακίρι.
Μου είπε να γονατίσω στο
χαλί. Μπορούσα να νιώσω την κοφτερή άκρη του σπαθιού να αγγίζει σχεδόν το πίσω
μέρος του λαιμού μου.
”Ήμουν τρομοκρατημένος”», έγραψε γι’ αυτόν ο φίλος του
Philip Shabecoff.
Στις 25 Νοεμβρίου του 1970, ο μυθιστοριογράφος,
θεατρικός συγγραφέας, ηθοποιός και πιστός στον «τρόπο των Σαμουράι» Yukio
Mishima στάθηκε σε ένα μπαλκόνι μπροστά σε περίπου χίλιους στρατιωτικούς της
διοίκησης του Ανατολικού Στρατηγείου των Χερσαίων Δυνάμεων Αυτοάμυνας της
Ιαπωνίας στο Τόκιο.
Στη συνέχεια τους προέτρεψε να εξεγερθούν ενάντια στο
μεταπολεμικό Σύνταγμα της Ιαπωνίας, το οποίο απαγορεύει στη χώρα να έχει στρατό
και απαγορεύει τον πόλεμο.
Στη συνέχεια επέστρεψε στο δωμάτιο όπου ο ίδιος και
τέσσερις οπαδοί του είχαν οχυρωθεί και προχώρησε σε χαρακίρι – την τελετουργική
ιαπωνική αυτοκτονία.
Αυτό περιλάμβανε την εισχώρηση ενός κοφτερού ιαπωνικού
σπαθιού στο στομάχι του και στη συνέχεια την αποκοπή του κεφαλιού του από έναν
φίλο του που τον περίμενε.
Την ημέρα του θανάτου του ο Mishima είχε παραδώσει
στους εκδότες του τις τελευταίες σελίδες του Tennin Gosui (Η θάλασσα της Γονιμότητας),
του απολογισμού του συγγραφέα για την Ιαπωνική εμπειρία του εικοστού αιώνα.
Ο Mishima μιλούσε όλο και περισσότερο για τις κενές,
υλιστικές αξίες της μεταπολεμικής Ιαπωνικής κοινωνίας και για την ανάγκη να
προωθηθεί η πειθαρχία και οι αρχές της Μεσαιωνικής Ιαπωνίας.
Πίστευε ότι ένας
τρόπος για να επανέλθουν τα παραδοσιακά ιδεώδη ήταν να αποκατασταθεί η θεϊκή
υπόσταση του Αυτοκράτορα, κι ένας άλλος ήταν να ακολουθηθεί το Bushido (ο
τρόπος των Σαμουράι.
Αν και ισχυριζόταν ότι δεν ήταν μιλιταριστής, καθώς όπως
συχνά έλεγε «… οι περισσότεροι ξένοι μπερδεύουν τον μιλιταρισμό με το πνεύμα
των Σαμουράι»
Ο Mishima μιλούσε όλο και περισσότερο για τον θάνατο
και θρηνούσε για την απουσία «μεγάλων αιτιών» για να πεθάνει κανείς στη
σύγχρονη εποχή.
Σε συνέντευξή του το 1970, περιέγραψε την αντίληψη των Σαμουράι
για την αυτοκτονία ως «γενναίο χαρακίρι», σε αντίθεση με τη δυτική άποψη για
την αυτοκτονία ως «ηττοπαθή».
«Αυτές οι
ηρωικές ψυχές, που φλέγονται μέσα στα κίτρινα κορμιά, έχουν μια ανησυχητική
γοητεία.
Εδώ νιώθεις πως βρίσκεσαι μακριά από το φωνακλάδικο χωριό, την Ευρώπη,
και πως υπάρχει, πέρα από τη λευκή φυλή, ένας άλλος κόσμος, βαθύτερος και πιο επικίνδυνος,
γιατί έχει περισσότερη δύναμη και χάρη.
Περισσότερη ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ασκητές ή πολεμιστές, αυτοί οι κίτρινοι αντιμετωπίζουν
τη ζωή σαν ένα πεδίο τιμής.
Σαν ένα πολεμικό κατόρθωμα.
Εξουσίαζε το κορμί και
την ψυχή σου, γύμναζε τη θέλησή σου!
Το ανώτατο αγαθό δεν είναι η ζωή, παρά το
καθήκον και η τιμή.
Οι μικρόσωμοι τούτοι Γιαπωνέζοιέχουν ένα σκοπό ανήλεο και σταθερό:
να
δημιουργήσουν ένα νέο ανθρώπινο τύπο που να μη φοβάται το θάνατο, αλλά που να
διψάει το θάνατο σαν το υπέρτατο καθήκον της ζωής.
Ένας Γιαπωνέζος Στρατηγός
κήρυσσε στα στρατεύματά του στο Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο:
"Δε σας στέλνω σε
αβέβαιο, παρά σε βέβαιο θάνατο".
Κι έτσι έδινε καρδιά στους στρατιώτες
του.
"Το σπαθί είναι η υλοποιημένη μορφή της
γιαπωνέζικης ψυχής", έλεγε μια μέρα ο Τόγκο, ο μεγάλος ναύαρχος, στον
πρόεδρο Ρούσβελτ. Γιαπωνέζικο ατσάλι, που λυγίζει χωρίς να σπάζει. Λυγεράδα,
αντοχή, σκληρότητα, άφραστο χαμόγελο»
Ο ανεξάρτητος εκδοτικός οίκος «Totemburg» εκτύπωσε ένα από τα πιο σημαντικά βιβλία της
κυπριακής ιστορίας.
Το βιβλίο ξεκινάει με μία μικρή βιογραφία του αρχηγού του
αγώνα της ΕΟΚΑ.
Η τελευταία έκδοση του βιβλίου είχε γίνει το 1965 από τον
δημοσιογράφο των Cyprus Times, Τσάρλς Φόλεϋ.
Τα « Απομνημονεύματα του Στρατηγού Γρίβα» είναι ένα βιβλίο
με σκληρό εξώφυλλο και με πολλές φωτογραφίες.
Η μετάφραση έγινε από την
επαγγελματία μεταφράστριαΝαταλία
Χολμογκόροβα και από την ιστορικό και επιστημονική διορθώτρια Λίντια Αρντάμοβα.
Το βιβλίο περιέχει καταλόγους και ντοκουμέντα μερικά από τα
οποία μεταφράστηκαν για πρώτη φορά στα ρωσικά όπως η προετοιμασία για την
έναρξη του αγώνα, το πρώτο επαναστατικό φυλλάδιο της ΕΟΚΑ, το φυλλάδιο για την
κατάπαυση του πυρός κ.α.
Στην Αγγλία το βιβλίο έχει εξαντληθεί και τα λίγα αντίτυπα
που έμειναν πουλιούνται προς 150 λίρες Αγγλίας.
Στην Κύπρο το βιβλίο πωλείται από τα βιβλιοπωλεία Κυριάκου
στη Λεμεσό και Ελλάς στην Λευκωσία.
Μερικά αντίτυπα υπάρχουν στο μουσείο του
Διγενή στη Λεμεσό και του Γρηγόρη Αυξεντίου στον Μαχαιρά.
Οι εκπρόσωποι του εκδοτικού οίκου τονίζουν πως
«για τον μέσο Ρώσο τουρίστα η Κύπρος είναι ένας προορισμός για παραλίες, ήλιο
και για θρησκευτικά προσκυνήματα.
Όμως υπάρχουν και τα μνημεία που έχουν σχέση
με τον επαναστατικό αγώνα για την ελευθερία.
Θα ήταν υπέροχο αν υπήρχε ένα
ρεύμα τουριστών που θα επισκέπτονταν τα μνημεία και τα μουσεία της ΕΟΚΑ.
Το
βιβλίο θα ήταν χρήσιμο και για τους πολλούς Ρώσσους που κατοικούν στην Κύπρο
γιατί θα τους βοηθήσεινα καταλάβουν την
κουλτούρα, την ιστορία και τους ανθρώπους της Κύπρου».
Λόγω του μεγάλου ενδιαφέροντος οι εκπρόσωποι του εκδοτικού
οίκου σκέφτονται να εκδώσουν και άλλα βιβλία σχετικά με την ΕΟΚΑ.
Μια εισαγωγή για το βιβλίο "L’ultimo poeta
armato" του Massimiliano Soldani
Ο μύθος, από τα πιο αρχαία χρόνια, κρύβει μέσα του μια
πρωταρχική και μυστηριώδη δύναμη. Ο μύθος, μέσω συμβόλων και εικόνων, μας μιλά - τεχνικά μάς «αφηγείται» - μας καλεί σε δράση, σε πίστη σ’ ένα αρχέτυπο. Στην
περίπτωση του Alessandro Pavolini, η πίστη στο φασισμό.
Η τέλεια και συμμετρική
ταύτιση του γραμματέα του Partito Nazionale
Fascista με
τον αρχέτυπο μύθο του (τον φασισμό του Sansepolcro, τον αυθεντικό squadristismo
των απαρχών) ήταν αυτό που κατέστησε και τον ίδιο μύθο.
«Μια Ιδέα ζει στην
πληρότητα της και δοκιμάζεται στο βάθος της όταν ο θάνατος για χάρη της δεν
είναι μεταφορικός όρκος, αλλά καθημερινή πράξη»: έτσι εξέφρασε ο Alessandro
Pavolini, με τραγικά συγκινητική πρόζα, την ουσία του φασιστικού ιδανικού, της
αταλάντευτης πίστης στο φασισμό, που δεν ήταν τίποτε άλλο από πίστη στον ίδιο
τον εαυτό, στην ίδια του τη μοίρα, που ελεύθερα είχε επιλέξει.
Χωρίς να χρειάζεται να επιστρατεύσουμε τον Sorel, είναι
πολύ εύκολο να διαπιστώσουμε ότι, ειδικά στη σύγχρονη εποχή, η συμμόρφωση σ’
έναν μύθο, σε μια εικόνα του εαυτού και της κοινότητας, είναι μια κατεξοχήν
επαναστατική πράξη.
Κι αυτό διότι, στη «ρευστή κοινωνία» και στο πλήρως
πραγματοποιημένο μηδενισμό, γύρω μας γίνεται αισθητή μια υποδόρια άρνηση
απέναντι σε ό,τι είναι Μορφή, σε ό,τι είναι δομημένο, που είναι γλυπτική του
εαυτού, που έχει χτιστεί με αυταπάρνηση και μέσα από την καταστροφή του
εγωιστικού και μικροαστικού «εγώ» μια άρνηση απέναντι σε ό,τι είναι όμορφο
γιατί αυθεντικό, που είναι συγκλονιστικό επειδή, εν τέλει, είναι τρομακτικά
αληθινό.
Ακριβώς για αυτόν τον λόγο, δηλαδή για να εξορκίσει την
ηλιακή ομορφιά του ενσαρκωμένου και βιωμένου μύθου, η λέξη - κλειδί του
ζηλόφθονου αστού έγινε «απομυθοποίηση». Κάτι εντελώς διαφορετικό από την
απομυστικοποίηση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο από την αποκάλυψη ενός τεχνητού
ψεύδους.
Όχι, η απομυθοποίηση είναι μια διαδικασία πολύ πιο λεπτή και κατάφωρα
δειλή. Συνίσταται, στην τελική, στη συκοφάντηση της αυθεντικότητας, στην
καταρράκωση του μεγαλείου και των υψηλότερων κορυφών της ύπαρξης στις αισχρές
χαμέρπειες των νάνων ...
Το να είσαι πιστός στον μύθο σου είναι πράγματι το
χειρότερο έγκλημα στα μάτια του πολιτικά ορθού αστού, ο οποίος δεν κάνει τίποτα
άλλο από το να κηρύσσει τη σύνεση, την λιποταξία, τον πιο καθυστερημένο
ατομικισμό. Γι’ αυτό και το αστραφτερό πνεύμα του Pavolini επιχειρήθηκε πολλές
φορές να απομυθοποιηθεί. Μάταια όμως, γιατί το βασίλειο των αετών δεν θα
μπορέσει ποτέ να είναι το κακαρίζον κοτέτσι τους.
Αλλά πώς μπορούσαν, άλλωστε, να συγχωρήσουν στον
Pavolini τον δημιουργό των Littoriali, του Maggio Musicale Fiorentino, των
Rassegne d’Arte, της Fiera del Libro, του Teatro Sperimentale dei Guf κ.ά. πώς να συγχωρήσουν σε αυτόν τον άνθρωπο της βαθιάς, εκλεπτυσμένης και ζωντανής
κουλτούρας το ότι υπήρξε φασίστας;
Και ακόμη περισσότερο: πώς να του
συγχωρήσουν ότι ενσάρκωσε τόσο πιστά την φασιστική ιδέα ώστε να θυσιαστεί γι’
αυτήν, την ίδια ώρα που όλοι οι άλλοι πρόδιδαν, κρύβονταν, εκπορνεύονταν;
«Οι Brigate Nere πότε εμφανίστηκαν; Όταν οι άλλοι
διαλύονταν κι εμείς συναθροιστήκαμε. Άλλοι αφαιρούσαν το διακριτικό και εμείς
ξαναφορέσαμε τη μαύρη πουκαμίσα. Άλλοι προσπαθούσαν να ξεχαστούν κι εμείς
θυμηθήκαμε. Θυμηθήκαμε τις υποσχέσεις που δώσαμε, τις πίστεις που ορκιστήκαμε,
τους συντρόφους που χάσαμε. Εμείς θα θυμόμαστε πάντα». Ιδού, η πίστη στον μύθο
και στο ιδανικό σου: αυτό δεν μπορούσαν με τίποτα να του το συγχωρήσουν οι
φθονεροί και οι καιροσκόποι.
Σήμερα, η δεύτερη και εκτενώς εμπλουτισμένη έκδοση του
L’ultimo poeta armato. Alessandro Pavolini segretario del Pfr (Seb, σελ. 436,
€24) του Massimiliano Soldani, που κυκλοφόρησε πρόσφατα πάνω από μια δεκαετία
μετά την πρώτη (1999), μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα τον μύθο του
Alessandro Pavolini.
Το έργο του Soldani, εμπλουτισμένο μάλιστα με μια
υπέροχη εισαγωγή του Gabriele Adinolfi, αποτελεί ένα εξαίρετο δείγμα επαρκούς
και μη συμμορφωμένης ιστοριογραφίας, που αποφεύγει μια τυπική παγίδα στην οποία
συχνά πέφτει ο ποικιλόμορφος χώρος του νεοφασισμού: τη μετατροπή του ιδρυτή των
Brigate Nere σε ένα αγιογραφικό εικονίδιο.
Να θυμόμαστε τον Pavolini μόνο ως
τον ήρωα που αντιστέκεται μέχρι τέλους, μέχρι την τελευταία σφαίρα, είναι κι
αυτός ένας τρόπος, δηλαδή, να αποδυναμώσουμε τη μορφή του. Γιατί ο Pavolini,
πριν από την ύψιστη και ηρωική θυσία, ήταν ένας άνθρωπος που έζησε, που
αγωνίστηκε σε όλη του τη ζωή για κάτι απολύτως συγκεκριμένο.
Ο συγγραφέας, πράγματι, χάρη σε μια σπάνια κυριαρχία
των πηγών, ανασυνθέτει με ακρίβεια τα πολλά στάδια της πολιτιστικοπολιτικής
μάχης του Pavolini, από τα χρόνια του Bargello μέχρι τα τελευταία του μέτρα ως
γραμματέας του PNF.
Από τις σελίδες του έργου του Soldani, προκύπτει καθαρά ο φασισμός για τον
οποίο πάλεψε ο Pavolini.
Όχι ο «φασισμός» των συνοδοιπόρων, των συντηρητικών και
των φιλελεύθερων με orbace, αλλά ο φασισμός των πρώτων squadristi, ο φασισμός
ως καθολική κουλτούρα, ο κορπορατισμός που επιδιώκει κοινωνική επανάσταση, η
κοινωνικοποίηση που εισάγει τους εργάτες στη διαχείριση των επιχειρήσεων:
είναι, εν τέλει, ο υπέροχος μουσολινικός φασισμός, κοινωνικός και εθνικός, ο
φασισμός ο απέραντος και κόκκινος.
Και ας μην υποτιμάται αυτό το σημείο. Αν για είκοσι
χρόνια πολλοί κατασκεύασαν έναν φασισμό στα μέτρα τους, ο Pavolini, αντίθετα,
χωρίς βεβαίως να αρνείται τη συζήτηση και την εποικοδομητική κριτική, παρέμεινε
πάντα πιστός στον αρχικό και επαναστατικό φασισμό.
Και αυτό είναι ακόμη
σημαντικότερο αν αναλογιστούμε ότι όλοι αυτοί οι διάφοροι «φασισμοί» επέζησαν
μεταπολεμικά και εξακολουθούν μέχρι σήμερα να συνυπάρχουν στον λεγόμενο «χώρο»
του νεοφασισμού.
Με άλλα λόγια λοιπόν, η εις βάθος γνώση της
προσωπικότητας του Pavolini χάρη σε αυτό το βιβλίο μάς βοηθά να μη χάσουμε από
τα μάτια μας τον πολικό αστέρα: δηλαδή τον αυθεντικό και γνήσιο φασισμό,
εκείνον με τη μαύρη πουκαμίσα.
Τον φασισμό τον αριστοκρατικό ως λαϊκό, τον
αυτοκρατορικό ως εθνικό, τον πολιτισμικό γιατί ενσαρκώνει την δράση. Εκείνον
τον φασισμό που υπήρξε πραγματικά η «ποίηση του 20ού αιώνα».
.jpeg)
.jpeg)
.jpg)
