Βιβλιοπαρουσίαση: «Κοινοβουλευτισμός ή Φασισμός» του Ludwig Bernhard από τις εκδόσεις «το Αντίδοτο» - μαζί με μια επιστολή του μεταφραστή προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο που τον ωθεί στην Φασιστική λύση.

facebook

ekdoseis.antidoto@gmail.com

Εισαγωγή του εκδότη Γιώργου Δημητρούλια

Το μικρό αυτό βιβλίο έχει μεγάλη σπουδαιότητα για ποικίλους λόγους. Αρχικά είναι μια κριτική του Ιταλικού Φασισμού από έναν καθηγητή όπως ο LudwigBernhard, ο οποίος διάκειται θετικά υπέρ των αυταρχικών λύσεων και όπως θα διαβάσουμε στο βιογραφικό του υποστηρίζει την Εθνικοσοσιαλιστική πρόταση στην Γερμανία. 

Παρόλα αυτά κάνει μια βαθιά ανάλυση στον ώριμο πλέον Φασισμό, όπως αυτός αναπτύσσεται από τον Μπενίτο Μουσσολίνι που θαυμάζει και υποστηρίζει ότι τα επιτεύγματα που έχει ο Φασισμός την εποχή αυτή οφείλονται στην προσωπικότητα του και με την έλλειψη του είναι μοιραίο να καταρρεύσει.

Η επιστολή του μεταφραστή και δικηγόρου Δημήτρη Βασιλείου δείχνει αφενός την προσωπολατρία που είναι και ο σοβαρότερος παράγοντας που επηρεάζει την Ελληνική πολιτική διαχρονικά, ακόμα και σήμερα. Αφετέρου η διαστρέβλωση της Ελληνικής ιστορίας από αληθινά γεγονότα του παρελθόντος που συνειδητά αποκρύπτονται. 

Έτσι αυτοί που θεωρούνται δημοκράτες πολιτικοί, όπως ο Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Νικόλαος Πλαστήρας, ήταν θαυμαστές του Μουσσολίνι και του Χίτλερ, ο Ιωάννης Μεταξάς έγινε πρωθυπουργός μετά τον θάνατο του Κ. Δεμερτζή που ήταν μέχρι τότε πρωθυπουργός παίρνοντας ψήφο εμπιστοσύνης μέσα στην Βουλή και από τους Βασιλικούς και από τους Βενιζελικούς βουλευτές, αλλά κατηγορείται ως δικτάτωρ.

Πρόσθεσα ένα συνοπτικό αλλά εξαιρετικό και απόλυτα τεκμηριωμένο κείμενο που αλίευσα στο διαδίκτυο με τίτλο: «Οι φασίστες Ελευθέριος Βενιζέλος και Νικόλαος Πλαστήρας και οι δικτατορίες τους», ένα βιογραφικό σημείωμα του LudwigBernhard που έγραψε ο  Steven McClellan υποψήφιος διδάκτωρ Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο και αυτή τη στιγμή γράφει τη διατριβή του, μια ιστορία της ανόδου και της πτώσης, και στη συνέχεια της αναγέννησης της Verein für Sozialpolitik (Σύνδεσμος Κοινωνικής Πολιτικής) μεταξύ 1872 και 1955 και ακολουθεί το κείμενο από το βιβλιαράκι με την επιστολή του μεταφραστή, η οποία ωθεί τον Ελευθέριο Βενιζέλο σε μια απολυταρχική λύση, έναν τύπο Ελληνικού Φασισμού, πριν το κείμενο του Μπέρνχαρντ.