Marcello Veneziani

 

«Δεν έχω την επιθυμία να αυτοαποκαλούμαι αντιφασίστας μπροστά σε έναν μεγάλο Φασίστα φιλόσοφο όπως ο Gentile, που σκοτώθηκε ενώ αναζητούσε αρμονία ανάμεσα στους Ιταλούς. 

Δεν έχω την επιθυμία να αυτοαποκαλούμαι αντιφασίστας μπροστά στη θυσία ενός νεαρού Φασίστα, σαφούς, ελεύθερου και συνεκτικού, όπως ο Berto Ricci, που έχασε τη ζωή του, χωρίς να την πάρει από κανέναν, στο όνομα της επανάστασης του. 

Δεν έχω την επιθυμία να αυτοαποκαλούμαι αντιφασίστας ενθυμούμενος τον Araldo di Crollalanza, έναν υπουργό που πραγματοποίησε σπουδαία έργα και είχε μόνο την εποικοδομητική εκδοχή του Φασισμού. 

Αναφέρω συγκεκριμένα αυτούς τους τρεις για να θυμηθώ μαζί τους, τους γίγαντες που εντάχθηκαν πληρώνοντας αυτοπροσώπως· τους νέους που θυσιάστηκαν για μια ιδέα ή απλώς για να σεβαστούν μια δέσμευση τιμής, και τους πολλούς έντιμους και αποτελεσματικούς ηγέτες που έχτισαν την Ιταλία. 

Κανέναν κακό ή διώκτη ανάμεσα τους.

 Δεν θα είχα καμία διάθεση να διαδηλώσω στο όνομα του αντιφασισμού ανάμεσα στα θύματα του σεισμού στο Abruzzo, όπου τα σπίτια που έχτισε ο Φασισμός έχουν αντισταθεί άθικτα, και αυτά που ήρθαν μετά, στην αντιφασιστική εποχή, έσφαξαν τους κατοίκους τους. 

Δεν θα τολμούσα να αυτοαποκαλεστώ αντιφασίστας ακόμη και ανάμεσα στους αντιφασίστες που κατέφυγαν στη Ρωσία για να ξεφύγουν από το Φασιστικό καθεστώς και σφαγιάστηκαν εκεί, με την έγκριση του Τολιάτι. 

Περισσότεροι αντιφασίστες σκοτώθηκαν από τον κόκκινο αντιφασισμό παρά από την εικοσαετή φασιστική περίοδο»

M.V.