Μήνυμα Αυτόνομων Κύπρου για την πορεία στην Λεμεσό ενάντια στο ψευδοκράτος

 

«Το Σάββατο η κοινότητά μας έδωσε δυναμικά το παρών στην πορεία καταδίκης του ψευδοκράτους που διοργανώθηκε στη Λεμεσό, στέλνοντας ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι η εθνικιστική νεολαία θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή των αγώνων, όπου και όποτε χρειαστεί. Η Κύπρος δεν πωλείται, γιατί περιφρουρείται»

Αυτόνομοι Κύπρου

Κυπριακές Εθνικιστικές Εκδόσεις

Παρά το ασφυκτικό κομματικό πλαίσιο της εξουσίας στην Κύπρο εδώ και χρόνια δημιουργούνται συνεχώς αυτόνομες εθνικιστικές ομάδες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Μεγαλονήσου, με πρώτη από αυτές τις «Μαύρες Ταξιαρχίες» το 2008 που «φώτισε το μονοπάτι της αυτονομίας». 

Τόσο η προπαγάνδα της αριστεράς όσο και της δεξιάς καθώς και η υποτέλεια της antifa και της συστημικής ακροδεξιάς, δεν έχουν καταφέρει να αποδυναμώσουν το εθνικιστικό συναίσθημα παρά τα σχέδια των κέντρων ελέγχου και καταστολής. 

Πέρα από την δυναμική παρουσία από τα σχολεία μέχρι τα γήπεδα οι συναγωνιστές έχουν καταφέρει να προχωρήσουν σε ποιοτικές εκδόσεις με εξαιρετικά αποτελέσματα και άκρως επιτυχημένη διανομή στην μητροπολιτική Ελλάδα και την Κύπρο.

 Ενισχύστε τις εκδοτικές προσπάθειες μέσω των γνωστών εθνικιστικών βιβλιοπωλείων και των αυτόνομων πυρήνων!

«Ψωμί Παιδεία Ελευθερία όλα μας τα στέρησε η Δημοκρατία»: στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά ο πολιτικός χάρτης των «άκρων» και μια παρουσίαση βιβλίου που ενόχλησε τον δυσώδη αντιφασισμό!

Εν έτει 2025

-Μνήμη Φαίδρου Μπαρλά-

Στάθηκες μπροστά στο Πολυτεχνείο

και τους μετρούσες.

Η επταετία της προδοσίας

προστέθηκε στο πριν και στο μετά.

Κι ύστερα,

δημοκρατικώ τω τρόπω,

με το θαύμα των δημαγωγών,

οι άνευ πράξης,

οι άνευ παρουσίας,

οι έχοντες και οι κατέχοντες,

χωρίς να ‘χουν ρίξει ποτέ μια πέτρα,

όλοι αυτοί που ποτέ δεν τόλμησαν,

να γράψουν ένα ΟΧΙ στον τοίχο της ζωής,

κατάφεραν και χώρεσαν.

Κι εσύ έμεινες με την απορία

του Κ.Σ.

Το βιβλίο που ενόχλησε σφόδρα τους αντιφασίστες οπαδούς του Εμβέρ Χότζα ...

γράφει ο Wolverine

Το πιο κωμικό στο Πολυτεχνείο είναι ότι οι κομμουνιστές τιμούν τον Σπύρο Μουστακλή ο οποίος ήταν κομάντο σε λόχο σαμποτέρ του ΕΔΕΣ και τους είχε αντιπαρατεθεί με τα όπλα σε μια σειρά μαχών από τα βουνά της Ηπείρου μέχρι την Κορέα. Στην χώρα που γέννησε την θανατηφόρα δημοκρατία η οποία υπήρξε υπεύθυνη μαζικών εγκλημάτων από την Μήλο και την Εύβοια της αρχαιότητας μέχρι την Απείρανθο της Νάξου το Αμβούργο και την Δρέσδη ακόμη και την Φαλούτζα η υποκρισία παίρνει σάρκα και οστά. 

Οι συμμετέχοντες στον εορτασμό του Πολυτεχνείου ισχυρίζονται ότι πολέμησαν την «επάρατη χούντα» ενώ έχουν μερίδιο ευθύνης για την έλευση αυτής, τονίζουν ότι πολέμησαν τον Αμερικανισμό παρά το γεγονός ότι τον εδραίωσαν οι ίδιοι μέσω της Δαμανάκη και του Λαλιώτη. Οι εθνικιστές από την  άλλη αναλώνονται σε βαρετά συνθήματα για το «ψέμα της εορτής», την «Κοκκινοσκουφίτσα που πήρε μέρος και αυτή», καθώς και την διαφήμιση του σαμπουάν της γνωστής Ηλένιας …

«Αφέντες και υπηρέτες γίνονται γάγγραινα  μαζί, ο ένας μέσα στον άλλον, στη λάσπη, στη μελάσα, χωρίς να έχει απομείνει ούτε μια ίνα για να αντιδράσει. Προδότες και απατεώνες μαζί, συγχωνευμένοι, μπερδεμένοι»

Ferdinand Céline

Αρχικά προς ενημέρωση πολλών που χάρηκαν με τις πρόσφατες προσαγωγές μελών του «Ρουβίκωνα» και την καταδίκη αυτών σε εννιά μήνες με τριετή αναστολή, να θυμίσω ότι πλέον η συνάθροιση πλησίον του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη έχει νομικό δεδικασμένο και θα διώκονται άπαντες με ευθύνη φυσικά της δεξιάς κυβέρνησης. 

Επίσης μετά την απόφαση του εφετείου της «Χρυσής Αυγής» μην εκπλαγεί κανείς αν δει δημιουργία έκτακτης νομοθεσίας για την απαγόρευση του εθνικοσοσιαλισμού και του φασισμού με πεδίο εφαρμογής το διαδίκτυο τα σύμβολα και τα βιβλία. 

Είναι τυχαίο ότι η έδρα επικεντρώθηκε σε ερωτήσεις προς τους κατηγορούμενους πραγματικά άσχετες με την υπόθεση όπως προς τον Χρήστο Παππά που ερωτήθηκε γιατί επισκέφτηκε τον τάφο του Μουσολίνι (...) και προς την Ελένη Ζαρούλια που επίσης ερωτήθηκε αν συνομιλούσαν για τον εθνικοσοσιαλισμό; 

Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την υπόθεση Φύσσα;

Πληροφοριακά ο Παππάς απάντησε ότι οι χαιρετισμοί ήταν «παιδικές εμμονές» ... καθώς και η επίσκεψη στην Ιταλία «τουριστική επιλογή», η Ζαρούλια ότι «ουδέποτε η «Χρυσή Αυγή» προέβαλλε τον εθνικοσοσιαλισμό» και ο Κασιδιάρης ότι «ο όρος εθνικοσοσιαλιστής τον προσβάλλει ηθικά και θα κινηθεί νομικά»!  Την πιο αξιοπρεπή στάση κράτησε ο Γιάννης Λαγός ο οποίος αρνήθηκε να προβεί σε δηλώσεις μετανοίας. Το τείχος της δημοκρατίας θυμίζει το τείχος των δακρύων, και οι μετανοήσαντες δεν έχουν παρά να χτυπήσουν το κεφάλι τους πάνω σε αυτό.

Τόσο η άκρα δεξιά όσο και η άκρα αριστερά δείχνουν να έχουν πάθει vertigo από τον εισοδισμό και την παραπληροφόρηση του κράτους, των υπηρεσιών και τον παραλογισμό των ιδεοληψιών. 

Από την μια μεριά οι Αμερικανόδουλοι «εθνικόφρονες» λόγω της έλευσης της Κίμπερλι και της Σιωνιστικής παντοδυναμίας ερεθίζονται με την ενίσχυση του Ιμπεριαλισμού και πλέον σουλατσάρουν ανενόχλητοι σχεδόν στο σύνολο του «εθνικιστικού χώρου», καταλαμβάνοντας θέσεις σε δημοτικά συμβούλια, στήλες σε εφημερίδες και στασίδια σε διαδικτυακές εκπομπές που κάποτε φημίζονταν για τον ριζοσπαστικό τους λόγο. 

Καιρός να μιλήσουμε με ονόματα.

Ο λάτρης του Ισραήλ Κωνσταντίνος Μπογδάνος θυμήθηκε ξαφνικά τον ξυλοδαρμό ενός εθνικιστή στα Εξάρχεια από την παρακρατική antifa, ο Ανδρέας Παναγόπουλος δεξί χέρι της Λατινοπούλου δηλώνει ότι τιμά την μνήμη των Φουντούλη και Καπελώνη παρά το γεγονός ότι λασπολογούσε την «Χρυσή Αυγή», η αντιφασίστρια Αφροδίτη Λατινοπούλου υμνεί τον Μεταξά σε εκπομπή ενώ παλαιότερα ζητούσε να «οδηγηθούν οι εθνικιστές στην φυλακή».

Ο πολύς Κωνσταντίνος Γρίβας συμμετείχε προσφάτως σε αντιφασιστική εκδήλωση, ο Γιάννης Μάζης προμοτάρει το Ισραήλ στο γυαλί και οι πρώην βουλευτές των «Σπαρτιατών» στο σύνολο τους πλειοδοτούν σε εμετικό φιλοσιωνισμό σε εκμπομπές όπου θυμίζει η κατάσταση τους διαγωνισμό περιτομής, με την ευθύνη να βαραίνει τον Κασιδιάρη για την επιλογή του να τους δεχτεί ως υποψηφίους!

Προσθέστε σε όλα αυτά την κυρία Παπαδοπούλου του δημοτικού συμβουλίου των Αθηνών που θυμίζει εκνευρισμένη ρεπόρτερ της εφημερίδας Haaretz και αγνοεί επιδεικτικά τον ρόλο των Ισραηλινών κεφαλαίων και την εξαγορά «φιλέτων» στο κέντρο της Αθήνας, τους περιφερόμενους δημοσιογράφους σε «εθνικιστικές» ιστοσελίδες με μεταπτυχιακά και διδακτορικά στο Ισραήλ σε θέματα ασφαλείας, YouTubers που δικαιολογούν γενοκτονίες καθώς και διαδικτυακές εκπομπές που αποκλείουν φωνές ριζοσπαστικές. 

Αποκορύφωμα οι καθόλου τυχαίες δηλώσεις του Σαμαρά ενάντια στην woke ατζέντα (...) και με αιχμές για την κυβέρνηση σχετικά με την Συρία ξεχνώντας φυσικά ότι αυτός έδιωξε το 2011 τον Ασαντικό Σύριο πρέσβη και έκλεισε την Ιρανική τράπεζα των Αθηνών! 

Και επειδή οι εκλογές πλησιάζουν η πλειοψηφία των εθνικιστών για ακόμη μια φορά θα θαμπωθεί από την κοινοβουλευτική λάμψη, θα υπάρξει ίσως και καμία μεταγραφή έκπληξη κάποιου διάσημου «μετανιωμένου» (να είναι καλά η Black Rock) και οι ψήφοι είναι σίγουροι. 

Το βεβαρυμένο εκλογικό παρελθόν προϊδεάζει για το μέλλον ενός «χώρου» που χαίρεται με την άφιξη της Κίμπερλι και την πολιτική του Τραμπ, κάποιοι είναι σίγουρο ότι δεν θα το σκεφτούν και πολύ να μεταπηδήσουν από τον light εθνικισμό σε πιο σκληροπυρηνικές εκφράσεις και το αντίθετο με μόνο γνώμονα να «σωθεί η πατρίδα» την οποία έχουν μπερδέψει με την πιτυρίδα όπως έλεγε και ο Πανούσης!

Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια: για όσους εικονίζονται στην φωτογραφία τα παρακάτω, επειδή αναφέρθηκαν σε ήρωες του έθνους και αγωνιστές του '21

Από την μια για τους αναρχικούς οι πεσόντες πέθαναν για το κράτος και μόνο για αυτό (!) και από την άλλη θυμούνται τον Κολοκοτρώνη και τον Ανδρούτσο ... όπως παλαιότερα ο νο2 της κίνησης τους αναπαρήγαγε στο X ποιήματα του Φασιστή Ezra Pound ενώ παράλληλα εξύβριζε δημοσίως τον Ιωάννη Καποδίστρια!

Και αφού τους ενοχλεί τόσο το σημείο και ο εθνικός συμβολισμός του μνημείου που πράγματι δεν είναι και το καλύτερο από άποψη αρχιτεκτονικής, γιατί οι οπαδοί του ΕΑΜ που τους θαυμάζουν - αν και οι ακόλουθοι του «Ρουβίκωνα» στην πλειοψηφία τους δηλώνουν αναρχικοί - γονάτισαν τον Οκτώβρη του '44 μπροστά σε αυτό σε ένδειξη σεβασμού προς τους αναγραφόμενους νεκρούς του έθνους όταν αποχώρησαν οι Γερμανοί;

Τους θυμίζουμε λοιπόν τα παρακάτω και αν θέλουν ας το καταλάβουν αφού τους ψυχογραφεί ένας δικός τους …

«Εκείνο που μ’ εξοργίζει κυριολεκτικά είναι η ανθρώπινη ποιότητα μας, η ανθρώπινη πορεία μας. Τι να πεις. Ολόκληρη η αριστερά πρέπει να περάσει από ψυχιατρείο. Μωρέ, καμιά φορά λέω καλά που δε νικήσαμε»

«κι από τότε κάθε Νοέμβρη γιορτάζουνε την επέτειο του Πολυτεχνείου, και όλη η ηγεσία των πολιτικών κομμάτων πηγαίνει και καταθέτει στεφάνια και βγάζουν λόγους για τα ηρωικά παιδιά του Πολυτεχνείου και για το ποιος τους εκμεταλλεύεται καλύτερα, ξεχνώντας ότι λέγανε, ‘’θα μας κάψετε, τσογλάνια, με τις τρέλες σας’’, διότι όλων η γραμμή ήταν σύνεση και όχι σύγκρουση»

Αυτά γράφει ο γνωστός αριστερός Χρόνης Μίσσιος και αγαπημένος των Social Waste ...

Μερίδα της άκρας αριστεράς στηρίζει την Πατρίδα της Παλαιστίνης αλλά μισούν την ίδια την Ελλάδα όπου «εύχονται να πεθάνει η Πατρίδα για να ζήσουν αυτοί» καθώς και οι αντιφασιστικές πένες που χρηματοδοτούνται από το γερμανικό υπουργείο εσωτερικών και στοχοποιούν προς όφελος του κράτους τις αυτόνομες ομάδες εθνικιστών, συμπληρώνουν την εικόνα. 

Γράφουν λοιπόν για το «Ποιος θα σταματήσει τα «παραπαίδια» της Χρυσής Αυγής;» ανακυκλώνοντας θεωρίες συνωμοσίας και σενάρια της ασφάλειας.

Όπως λέει και το Kultura Europa: «Το πρόβλημα δεν είναι η αριστερά έναντι της δεξιάς, αλλά μάλλον η υιοθέτηση και από τις δύο πλευρές του φιλελεύθερου και προσανατολισμένου στην αγορά παραδείγματος. Το οικονομικό laissez-faire μεταφέρεται έτσι και στο επίπεδο των ατομικών και κοινωνικών σχέσεων. Σε απάντηση, τα κράτη αναθέτουν κάθε «ηθική» λειτουργία σε ενδιάμεσους φορείς όπως τα σχολεία και οι οικογένειες, οι οποίοι με τη σειρά τους, έχουν απορροφήσει πλήρως τον φιλελεύθερο ιό. Το αποτέλεσμα είναι η αποσύνθεση του κοινωνικού σώματος και η επιστροφή στον «homo homini lupus» του Hobbs».

Σαφέστατα η 1η Νοεμβρίου και η μαζική παρουσία εξωκοινοβουλευτικών εθνικιστών στην τελετή τιμής και μνήμης στο Νέο Ηράκλειο και λοιπές εκπλήξεις υπήρξαν σε επικοινωνιακό και οργανωτικό επίπεδο «πλήγμα» για τους εθνομηδενιστές της antifa και τους οπαδούς ακροαριστερών οργανώσεων, αν και σήμερα στην σελίδα της μιας εξ αυτών οι «σύντροφοι» δεν ξεχνούν να υμνήσουν τον φιλοναζιστή ηγέτη Νάσερ της Αιγύπτου (!) το Εθνικιστικό Μπάαθ (!) καθώς και τους Άραβες Εθνικιστές της Παλαιστίνης.

Είναι προτιμότερο φυσικά να υιοθετήσουν έστω και αργά το «φαιοκόκκινο» όραμα του Franco Freda που το προσπάθησε να το κάνει πράξη στην Ιταλία και τρομάζει διαχρονικά την ΟΑΚΚΕ, παρά να σέρνονται στην λάσπη του «τείχους της δημοκρατίας» που προωθεί το indymedia ο Βαρουφάκης και ο Πέτρος Κωνσταντίνου!

Όποιοι θεωρούν ότι η προβολή σε αντιφασιστικό άρθρο του πρόσφατου ξυλοδαρμού του συναγωνιστή στα Γιάννενα και η «καταδρομική» παρουσία σε μια φαινομενική κατά τα άλλα συνηθισμένη παρουσίαση βιβλίου είναι τυχαία, να γνωρίζουν ότι σίγουρα σφάλλουν! 

Έπρεπε να απαντήσουν στις ραγδαίες εξελίξεις και έπρεπε να πράξουν άμεσα και τάχιστα για να κερδίσουν τα αντιφασιστικά εύσημα στο indymedia και να δικαιολογηθούν στους καθοδηγητές τους μπροστά στην άνοδο του εθνικισμού!

Όταν βλέπουν 700 Αυτόνομους να δίνουν δυναμικό παρών το 2025 και αυτοί να έχουν «φάει» το '23 «ήττα» στο Μετρό όπου κρύφτηκαν παρά την αριθμητική υπεροχή τους στα βαγόνια όπου ούρλιαζαν μανιωδώς να παρέμβει άμεσα η ελ.ας (sic) για να σωθούν από το μπιτόνι με το νερό (...) ενώ το '24 υπέστησαν βαρύτατο ψυχολογικό σοκ με την βόμβα στους Αμπελόκηπους, με αποτέλεσμα να διαμελιστεί ένας δικός τους και να τραυματιστεί βαρύτατα μια δική τους καθώς και να καταστραφούν σαράντα λαϊκές κατοικίες της εργατικής τάξης (βαθιά σοσιαλιστική πρακτική η κίνηση για απόπειρα συνδεσμολογίας μέσα σε πολυκατοικία εργατών ...) τότε σίγουρα δεν φταίνε απλά τα άστρα!

Η μαζική συγκέντρωση των συναγωνιστών μας τους κινητοποίησε στο να απαντήσουν με κινήσεις που δεν ακύρωσαν την προβολή του βιβλίου ή την στρατολόγηση νεολαίων στον «φασισμό» και έδειξε προς όλους ότι στον δρόμο υπολογίζουν ως αντίπαλο τους μόνο τους Αυτόνομους Εθνικιστές!

Επέλεξαν την ωμή βία και μάλιστα αυτή την φορά μέσα σε εκπαιδευτικό χώρο - πολλοί εναντίον ενός - για να στείλουν ένα άμεσο μήνυμα τρόμου στους νεολαίους εθνικιστές, ενώ στην δεύτερη περίπτωση σε επίπεδο διαμαρτυρίας, προσπάθησαν ανεπιτυχώς να παρέμβουν, επειδή ενοχλήθηκαν σφόδρα τόσο οι ίδιοι όσο και οι ινστρούχτορες τους από την ξαφνική εκδοτική αμφισβήτηση του παγιωμένου ιστορικού ηθικού πλεονεκτήματος σε επίπεδο κοινωνικής ενσυναίσθησης.

Και η αμφισβήτηση αυτού του ηθικού πλεονεκτήματος ήρθε από το γεγονός ότι το εξαιρετικό βιβλίο του Γιώργου Μάστορα σχετικά με την εγκληματική κατασταλτική φύση του Χοτζικού καθεστώτος που δολοφονούσε ακόμη και υψηλά κομματικά στελέχη, ένα έργο συνοδευόμενο με αδιαμφισβήτητα στοιχεία και ιστορικές πηγές δεν είναι μια ακόμη απλή καταγραφή αλλά αποκαλύπτει και ρίχνει την μάσκα με τον πιο άμεσο τρόπο για το πιο εμετικό και ανθρωποφαγικό κομμάτι της ιστορίας της ευρωπαϊκής άκρας αριστεράς που μέχρι τώρα ήταν στην αφάνεια και με ευθύνη δική μας.

Είναι άλλο να μιλάς γενικά και αόριστα στο καφενείο, στον χώρο εργασίας, στο σχολείο, στην σχολή για την αιματηρή κληρονομιά της (ακρο)αριστερής κομματικής παράταξης, με κίνδυνο να καταλήξεις γραφικός όταν δεν αποκαλύπτεις στοιχεία και την πραγματική εικόνα και είναι διαφορετικό σε μερικές σελίδες να ανακαλύπτεις να προβάλλεις και να διαβιβάζεις το εύρος του τρόμου και το γεγονός ότι η κομμουνιστική εξουσία στην γειτονική χώρα δεν υπήρξε παρά ένα οργανωμένο εργαστήρι τρόμου κεντρικά καθοδηγούμενο.

Η ίδια η κομματική ηγεσία τσάκισε ΠΡΩΤΑ την εργατική τάξη της γειτονικής χώρας προς όφελος της κομματικής νομενκλατούρας, ενώ προβάλλονται λοιπές άγνωστες σε πολλούς πρακτικές και συνθήκες καταστολής, που τις ξεπέρασε σε έλεγχο του πληθυσμού και σε καθημερινή κατασταλτική πραγματικότητα πιθανόν μόνο η κανιβαλική Καμπότζη του γαλλοτραφή Πολ Ποτ!

Δεν είναι τυχαίο φυσικά ότι η πρόχειρη πεζοδρομιακή αντίδραση των κρανοφόρων της άκρας αριστεράς που από την μια σπεύδουν να προβάλλουν με δέος την Χαμάς και από την άλλη αγνοούν επιδεικτικά των αγώνα των Πομάκων ή κλείνουν τα μάτια στις σφαγές των μειονοτήτων της Συρίας, δεν ήρθε από τα σπάργανα των «αναρχικών των Εξαρχείων» όπως θα περίμεναν κάποιοι, που πλέον κινούνται σε κοινωνικά μονοπάτια θυμίζοντας τις γνωστές παρεμβάσεις εθνικιστικών κινημάτων και προσεγγίζουν συναισθηματικά την κοινωνία, αλλά από χούλιγκανς αριστεριστές που αρέσκονται να χτυπιούνται ακόμη και μεταξύ τους.

Δεν είναι άλλοι από τα πολιτικά εγγόνια του Πολάκη που στα νιάτα του για όσους δεν το γνωρίζουν υμνούσε δημοσίως τον Εμβέρ Χότζα και τον Αλβανικό στρατό, με τον τελευταίο να σκοτώνει και Αλβανούς εργάτες και Έλληνες εργάτες της Βορείου Ηπείρου πάντα στο όνομα του υπαρκτού σοσιαλισμού (...) ενώ ως φοιτητής συμμετείχε και ο ίδιος σε συγκεντρώσεις και επιθέσεις ενάντια στους φοιτητές εθνικιστές και υποστηρικτές της εθνικοαπελευθερωτικής ΜΑΒΗ!

Τίποτα δεν είναι τυχαίο λοιπόν στις πολιτικές αντιδράσεις της αριστεράς όπως το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και μίσος που σπέρνει και πάλι ο Περισσός, μετά την ανάληψη της αρχηγίας υπό τον άεργο Κουτσούμπα όπου στα χρόνια που είναι Γενικός Γραμματέας στο ΚΚΕ βάλθηκαν να γεμίσουν οι «Ιεχωβάδες των ΚΟΒ» έρημες ραχούλες και κορφοβούνια με ογκώδη μνημεία του ΔΣΕ, να ξεθάψουν προς συντήρηση ακόμη και τα ορύγματα στον Γράμμο (!) να αποκαταστήσουν εσπευσμένα τον Άρη Βελουχιώτη - τον οποίο είχαν διαγράψει με βαρύτατες κατηγορίες - φτιάχνοντας προτομές και αναμνηστικές πλάκες για αυτόν σε αριστερές γειτονιές και χωριά που πέρασε ο ΕΛΑΣ.

Όσο και να διαφωνεί κάποιος με τον Γιώργο Μάστορα και τις απόψεις του, δεν έχει παρά να παραδεχτεί το γεγονός ότι το βιβλίο του δεν είναι ένα απλό έργο αλλά ένας «καταπέλτης» απέναντι στην πλαστή ιστορία που επιβάλλει η αριστερά σε σχολεία και σχολές - ακόμη και στον στρατό - πάντα με χορηγία της Καραμανλικής δεξιάς. 

Είναι μια εκδοτική «βόμβα» μετά από χρόνια στα εθνικιστικά δρώμενα, αφού σε μερικές σελίδες αποκαλύπτει στην ολότητα του τον Μαρξιστικό σκελετό στην ιστορική ντουλάπα της βαλκανικής αριστεράς. 

Για όσους δεν το γνωρίζουν πολλοί σημερινοί ταγοί της αριστεράς, στην πλειοψηφία τους υπήρξαν στα νιάτα τους φανατικοί υποστηρικτές του Εμβέρ Χότζα και του καθεστώτος, με κάποιους να χρηματοδοτούνται από τα Τίρανα και να απολαμβάνουν κατά καιρούς μικρής διάρκειας επισκέψεις στην Αλβανία, πριν επιστρέψουν την εποχή εκείνη στις ασφαλείς συνθήκες του Πασοκικού καθεστώτος των Αθηνών ...

Το όνειδος που ονομάζεται ΕΛΑΜ: Όταν περιμένεις από τους Σιωνιστές που βοήθησαν τον Αττίλα το '74 να σε στηρίξουν στο Κυπριακό ...

 

Ο Δικός μας Νοέμβρης: Έλληνες Επίστρατοι, τα Ελληνικά Freikorps!

γράφει ο Σταύρος Λιμποβίσης

Στα μέσα του Νοέμβρη του 1916  ξεκίνησε στην Αθήνα ένας ορυμαγδός αντίστασης που έμεινε στην Ιστορία ως «Νοεμβριανά». 

Είχε προηγηθεί η απόβαση στον Πειραιά  δυνάμεων της Αντάντ (Αγγλικών, Γαλλικών και Ιταλικών) και αιματηρές συγκρούσεις με τις ελληνικές μοναρχικές λαϊκές «πρωτοφασιστικές» πολιτοφυλακές. 

Πρωταγωνιστές ήταν  οι θρυλικοί Επίστρατοι (για την ακρίβεια τα ελληνικά «Τάγματα Εφόδου») που αποτέλεσαν το πρώτο μαζικό «πρωτοφασιστικό» λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα. 

Η οργάνωση των Επιστράτων έμοιαζε σε πολλά με τα ανάλογα εθνικιστικά κινήματα που δρούσαν στην Ιταλία, τη Γερμανία και την Αυστρία. Όμως  οργανώσεις και κινήσεις με εθνικιστική και αντικοινοβουλευτική ιδεολογία που αποτέλεσαν τους προδρόμους του Ελληνικού Φασισμού υπήρχαν ήδη από τα τελευταία χρόνια του 19^ου αιώνα. 

Μέσα σ’ αυτές ξεχωριστή θέση είχε η κίνηση «Ελληνισμός» επικεφαλής της οποίας ήταν ο καθηγητής Φιλοσοφίας πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Νεοκλής Καζάζης (1849-1936). 

Η κίνηση αυτή άσκησε  τόσο πολιτική όσο και ιδεολογική επιρροή έως και τις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων του 1912-1913. Μέσα από το περιοδικό «Ελληνισμός» ο Καζάζης προπαγάνδιζε όχι μόνο τον αλυτρωτισμό με  τα «εθνικά δίκαια» στη Μακεδονία, τη Θράκη και την Κρήτη αλλά και την ανάγκη ενός ισχυρού κράτους με ένα ισχυρό ηγέτη. 

Δεν πρέπει να ξεχνάμε επίσης τον προδρομικό ρόλο που έπαιξαν στη διαμόρφωση του Ελληνικού Φασισμού ο Περικλής Γιαννόπουλος και ο Ίων Δραγούμης και οι δύο επηρεασμένοι από τις ιδέες των Γάλλων θεωρητικών Σαρλ Μωρράς και Μωρίς Μπαρρές, οι εθνικιστικές ιδέες των οποίων άσκησαν μεγάλη επιρροή σε όλο το πρώτο μισό  του 20^ου αιώνα. 

"Ίων Δραγούμης ο Έλλην Ιδεαλιστής":

 Συγγραφέας του βιβλίου ο Εθνικοσοσιαλιστής Πέτρος Ωρολογάς.

 Εκδόθηκε το 2017 από τον Θρακικό Οιωνό. 

Επιμέλεια και εισαγωγή του συναγωνιστή Αθανασίου Γιαλαμά.

Και οι δυο Έλληνες διανοητές - προς φρίκη προσώπων του «χώρου» - υπήρξαν αντικείμενο θαυμασμού και μελέτης από την γνωστή Εθνικοσοσιαλίστρια και οπαδό του Αδόλφου Χίτλερ Savitri Devi αλλά και από συμπατριώτες μας που στήριξαν στον πόλεμο την πολεμική προσπάθεια του «Άξονα» όπως οι Πέτρος Ωρολογάς, Ευάγγελος Κυριάκης και Σπύρος Μελάς. 

Από την πλευρά των Βενιζελικών ο ιστορικός Γεώργιος Βεντήρης γράφει για τον χαρακτήρα των κινήσεων των Επιστράτων: «Παρουσιάζουν αναλογίας με τον ιταλικόν φασισμόν, του οποίου προεπορεύθησαν, προς τους Γερμανούς μοναρχικούς ή τους εθνικόφρονας σοσιαλιστάς. Αλλ’ αι ομοιότητες περιορίζονται εις την μέθοδον της ενέργειας και τον αντιδημοκρατικόν χαρακτήρα των διαφόρων τούτων κινήσεων. 

Διότι η δράσις των Ελλήνων επιστράτων δεν ανταπεκρίνετο εις οικονομικάς ανάγκας ή εθνικούς σκοπούς μιας ωρισμένης ομογενούς τάξεως, όπως συμβαίνει εις Ιταλίαν και Γερμανίαν. Αυτή είναι η πρωτοτυπία των, εις τούτο δε πρέπει να αποδοθή ο αναρχικός χαρακτήρ και η σχετικώς σύντομος ζωή των επιστράτων». 

Σύμφωνα με τον Γ.Θ. Μαυρογορδάτο («Εθνικός Διχασμός και μαζική οργάνωση. Οι επίστρατοι του 1916», σ. 34-36, Αλεξάνδρεια 1996) η συγγένεια των Επιστράτων με τα πρωτοφασιστικά και φασιστικά κινήματα που συναντάμε σε άλλες χώρες, και ειδικότερα τον Ιταλικό Φασισμό και τον Γερμανικό Εθνικοσοσιαλισμό είναι εμφανής. Γι αυτό και μπορούμε να μιλάμε για «ένα φασισμό προδρομικό αλλά ατελή». 

Επιφανείς υποστηρικτές και σε κάποιες περιπτώσεις ηγέτες των Επιστράτων ήταν ο Στρατηγός Ιωάννης Μεταξάς, ο Στρατηγός Αναστάσιος Παπούλας, ο Συνταγματάρχης και μετέπειτα Υποστράτηγος Ιπποκράτης Παπαβασιλείου, ο Γεώργιος Τσόντος Βάρδας γνωστός ως Καπετάν Βάρδας, ο Στρατηγός Βίκτωρ Δούσμανης και ο ιδρυτής του μετέπειτα Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος Σπυρίδων Μερκούρης θείος της γνωστής Μελίνας ...

Συνολικά ιδρύθηκαν περίπου τετρακόσιοι τοπικοί σύλλογοι ενώ ο αριθμός των μελών τους προσεγγίζει αρχικά τις 100.000. Στην Πελοπόννησο, δημιουργήθηκαν μετά την αποστράτευση αρκετοί Σύνδεσμοι Επιστράτων, όπως: Αιγίου, Πάτρας, Αχαΐας, Λανθίου (Ηλεία), Λεχαινών, Πύργου, Αμαλιάδας, Καλαμάτας και άλλοι, ενώ στην Αργολίδα, εντοπίζονται πέντε Σύνδεσμοι Επιστράτων: Ναυπλίου, Ασίνης, Άργους, Καρυάς και Κάτω Μπέλεσι (σημερινή Λυρκεία, που ανήκει στο Δήμο Άργους-Μυκηνών). 

Στα Τρίκαλα τα μέλη του συνδέσμου Επιστράτων ανέρχονταν σε χιλιάδες ενώ σύνδεσμοι ιδρύθηκαν σε πολλά χωριά του νομού, τόσο στον κάμπο όσο και στα ορεινά. 

Ο Σύνδεσμος Επιστράτων διέθετε επιτροπές στην Κοζάνη, στα Γρεβενά και στην Κατερίνη δεν καταγράφεται, όμως, επιτροπή στις πόλεις της κεντρικής Μακεδονίας, στη Βέροια, τη Νάουσα ή την Έδεσσα. 

Εργάτες και αγρότες ήταν η πλειοψηφική μάζα που πλαισίωσε τους Επιστράτους απέναντι στην μεγαλοαστική πολιτική του Βενιζέλου και στην υποταγή του στο διεθνοποιημένο κεφάλαιο των «Λεβαντινών» της διασποράς. Αυτό τον κοινωνικό χαρακτήρα των Επιστράτων αποδέχεται η Αριστερά που με μεγάλη αμηχανία αναγνώρισε ακριβώς αυτό, τον λαϊκό χαρακτήρα των Συνδέσμων. 

Ο γνωστός Μαρξιστής θεωρητικός Σεραφείμ Μάξιμος, μέχρι το 1927 μέλος του Πολιτικού Γραφείου και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Κ.Κ.Ε., γράφει: «Η σύγκρουση δυο αστικών μερίδων εξελίχθηκε σε σύγκρουση τάξεων, κατά την οποία τα κοινωνικώς καταπιεζόμενα στρώματα σηκώσανε την αντιβενιζελική σημαία ως σύμβολο αγώνος κατά του κεφαλαίου» και επίσης ότι: «η μικροαστική και εργατική μάζα αντέταξε ένα κοινό μέτωπο με τη μοναρχία κατά του λιμπεραλισμού». 

Από την πλευρά του ο ιδρυτής του ΣΕΚΕ Αβραάμ Μπεναρόγια λυπόταν γιατί: «Η μικροαστική επιπολαιότητα παρέσυρε και την εργατικήν μάζαν» (…) 

«Με την ανακήρυξιν της Δημοκρατίας θα γίνωμεν απλούστατα λαός άνευ ιδέας, η νόθος και έκφυλος φωνή της Ανθρωπότητος και οι Ισραηλίται των Εθνών!», αναφέρεται σε ένα κείμενο των Επιστράτων τον Οκτώβριο του 1916. 

Σύμφωνα με την διήγηση Γάλλου διπλωμάτη που υπηρετούσε τότε στην Ελλάδα: «Ἡ ἀθηναϊκὴ κοινωνία χωρίζεται σὲ βενιζελικοὺς καὶ ἀντιβενιζελικούς· καὶ εἶναι εὔκολο νὰ τοὺς ξεχωρίσει κανείς: Οἱ βενιζελικοὶ εἶναι κομψὰ ντυμένοι, ἐπειδὴ εἶναι πλούσιοι· οἱ βασιλόφρονες κακοντυμένοι, γιατὶ εἶναι φτωχοί». 

Γράφει λοιπόν ο Βάρναλης με το δικό του τρόπο για τον πολέμαρχο των Επιστράτων τον Σαγιά και την κάθοδο των Ελλήνων Αρβανιτών - που υπήρξαν σκληροί πολεμιστές, αγροτοκτηνοτρόφοι και φυσικά φανατικοί αντικομμουνιστές και μοναρχικοί για δεκαετίες και το πλήρωσαν με επιθέσεις από τον Βενιζέλο μέχρι τον ΕΛΑΣ - από τα Μεσόγεια στην Αθήνα («Φιλολογικά απομνημονεύματα», σ. 198,199, Κέδρος, Αθήνα 1980): 

«Έτσι πάνου - κάτου μίλησε ο Σαγιάς. Και φανάτισε το πλήθος. Ύστερα μπήκε στο αυτοκίνητο με την παρέα του κι έφυγε να πάει και στ’ άλλα χωριά να πει τα ίδια: στα Καλύβια, στο Μαρκόπουλο, στο Κορωπί, στο Λιόπεσι. 

Την άλλη μέρα, από τα χαράματα, οι επίστρατοι όλων των χωριών με τους προέδρους των και με στρατιωτικό αρχηγό τον έφεδρο ανθυπασπιστή Μέγγουλη από την Κερατιά, κατεβήκανε στους σταθμούς και παίρνανε το τραίνο (καμιά εφτακοσαριά το όλο) για την Αθήνα. 

Τη νύχτα η Αθήνα παρουσίαζε την όψη πολιορκημένης πολιτείας. Στην Ομόνοια, στην οδό Σταδίου κ.τ.λ. ανεβοκατεβαίνανε ατελείωτες περιπολίες Επιστράτων με βάδισμα αργό και με πολύ σοβαρό ύφος. Η ατμόσφαιρα ήταν βαριά και μύριζε μπαρούτι». 

Η αποκαλούμενη «Μάχη των Αθηνών» διήρκησε συνολικά ένα εικοσιτετράωρο, από τα ξημερώματα της Παρασκευής έως τα ξημερώματα του Σαββάτου (18-19 Νοεμβρίου/1-2 Δεκεμβρίου 1916). 

Στη διάρκεια τους βρέθηκαν αντιμέτωποι περίπου 3.000 Αγγλογάλλοι επικουρούμενοι από ελάχιστους Ιταλούς και ο τακτικός στρατός και οι δυναμικότερες ομάδες «Επιστράτων». 

Οι Ελληνικές δυνάμεις φέρονται αποφασισμένες να σταματήσουν την συμμαχική απόβαση και βρίσκονται οχυρωμένες σε κομβικές θέσεις, με το δάχτυλο στη σκανδάλη. 

Με διαταγή του αντιστρατήγου Καλλάρη τέσσερα τάγματα του Ελληνικού Στρατού είχαν καταλάβει τις στρατιωτικές αποθήκες και ορισμένες νευραλγικές θέσεις στην πόλη της Αθήνας ενώ οι υπόλοιπες δυνάμεις είχαν συγκεντρωθεί στα περίχωρα, όπως στο πυριτιδοποιείο στην Ιερά Οδό, στο Βοτανικό Κήπο πλησίον της Μονής Δαφνίου, στο στρατόπεδο του Ρουφ, στο Αστεροσκοπείο, καθώς και στους λόφους Φιλοπάππου και Αρδηττού. 

Τρεις φάλαγγες Γάλλων και Βρετανών, αλλά και κάποιοι Ιταλοί, οδεύουν προς την Αθήνα σε προκαθορισμένα σημεία: η μια μονάδα ανέβηκε τη λεωφόρο Συγγρού, η άλλη την Πειραιώς και η τρίτη «διά της οδού του Ελαιώνος», η σημερινή οδός Πέτρου Ράλλη. 

Σύντομα τα στρατεύματα της Αντάντ, Άγγλοι, Γάλλοι και Ιταλοί αποβιβάζονται στον Πειραιά και βαδίζουν προς την Αθήνα, όπου κατέλαβαν τους στρατώνες στο Ρουφ, καίρια σημεία στην πόλη και το Ζάππειο, όμως συνάντησαν ισχυρή αντίσταση από στρατιωτικά τμήματα και τους χιλιάδες Επίστρατους. 

Οι Ελληνικές δυνάμεις διοικούμενες από τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Καλλάρη απέκρουσαν τον εχθρό. Οι μάχες άρχισαν στο Στρατόπεδο Ρουφ γύρω στις 11:30 το πρωί, μετά στο Γκαζοχώρι, στη γέφυρα Πουλοπούλου και κατόπιν στο πεδίον του Άρεως, στο Αστεροσκοπείο, στου Φιλοπάππου, στο Ζάππειο και στην Ακρόπολη. Βομβαρδίστηκαν επίσης αποθήκες όπλων στα Λιόσια, το Παγκράτι αλλά και τα ίδια τα ανάκτορα από τα αγκυροβολημένα στο Φάληρο συμμαχικά πλοία, προκαλώντας μεγάλης έκτασης φθορές. 

Οι Αγγλογάλλοι προσπάθησαν μάταια να καταλάβουν κεντρικά σημεία σημεία των Αθηνών, στρατιωτικές αποθήκες και αυτό ακόμα το παλάτι, όμως αποκρούσθηκαν με πολλές απώλειες για τους ίδιους στην ευρύτερη περιοχή του Φιλοπάππου και αναγκάστηκαν να επιστρέψουν ατάκτως και με σκυμμένο το κεφάλι στον Πειραιά.  

Τα συμμαχικά πλοία ξεκινούν βομβαρδισμό και η πόλη δέχεται μαζικά πυρά. Στις εχθροπραξίες συμμετείχαν και οπαδοί του Βενιζέλου που έχοντας καταλάβει θέσεις σε οικίες, μπαλκόνια και στέγες, έβαλλαν κατά των Ελλήνων στρατιωτών. 

Η ανάμειξη τους ήταν τέτοιας εκτάσεως, που ο ναύαρχος du Fournet έγραψε στα απομνημονεύματα του ότι τα στρατεύματά του είχαν εμπλακεί σε μια εμφύλια σύρραξη. 

Μετά την επικράτηση τους οι Επίστρατοι στράφηκαν κατά των Βενιζελικών και επί δύο μέρες επιδόθηκαν σε προσπάθειες να απομακρύνουν από την Αθήνα και την επαρχία τους «βενιζελικούς προδότας» και τους «πράκτορας της Αντάντ». 

Έγιναν έρευνες σε σπίτια γνωστών οπαδών του Βενιζέλου αλλά και στο σπίτι του ίδιου όπου ανακαλύφθηκε ολόκληρο οπλοστάσιο: 4 πολυβόλα, 170 τυφέκια, 60 περίστροφα, 4.500 σφαίρες, μασούρια δυναμίτιδος, χαλύβδινοι θώρακες και δημοκρατικά σήματα αναγνωρίσεως, «ολόκληρο οπλοστάσιο προοριζόμενο για εμφύλιο πόλεμο». 

Το ίδιο κιόλας βράδυ, ο Κωνσταντίνος συμφωνεί με τους πρεσβευτές της Αντάντ και ο βομβαρδισμός σταματά. Ακολουθεί η παράδοση των αιχμαλώτων που είχαν συλλάβει οι αντιμαχόμενοι μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο ναύαρχος Νταρτίζ ντε Φουρνέ που είχε περικυκλωθεί στο Ζάππειο επί κεφαλής αγήματος διακοσίων Γάλλων ναυτών.

Η αιχμαλωσία του αποτέλεσε σημείο σημαντικής τριβής για την οποία μνησικακούσαν οι Γάλλοι που θεωρούσαν ότι είχε θιγεί η εθνική τους αξιοπρέπεια εξαιτίας του συμβιβασμού που αναγκάστηκαν να κάνουν. 

Ως απάντηση στα γεγονότα τις 18ης Νοεμβρίου οι δυνάμεις της Αντάντ επέβαλαν γενικό αποκλεισμό στα νησιά και στα λιμάνια της Ελλάδος που παρέλυσε την αγορά και ο λαός υπέφερε από την πείνα και τη στέρηση αγαθών. 

Το κίνημα των Επιστράτων εξέφρασε την πλήρη και σχεδόν καθολική αντίσταση του μεγαλύτερου τμήματος του Ελληνικού λαού εναντίον της ξενικής επιβολής, αλλά και διατράνωσε την πίστη ότι η Ελλάδα και το Έθνος πρέπει να είναι ανεξάρτητα και κραταιά, χωρίς καμιά εξάρτηση από κανέναν ξένο παράγοντα. 

Οι Επίστρατοι αναχαίτισαν τα εχθρικά στρατεύματα στα μικρής χρονικής διάρκειας γεγονότα, που ήταν μια θρασύτατη επιθετική ενέργεια κατά της Ελλάδος, γεγονός το οποίο χαιρετίστηκε ως θρίαμβος του Ελληνικού στρατού αλλά και του απλού λαού σε βάρος των Μεγάλων Δυνάμεων. 

Η τότε Κυβέρνηση είχε υποσχεθεί την ανέγερση μνημείου για τους πεσόντες Επιστράτους, όμως η κατάληψη της εξουσίας από τον Βενιζέλο με τις ευλογίες των Γάλλων, ακύρωσε την ανέγερση του!

Το 2012 ο ιστορικός Δημήτρης Μιχαλόπουλος δημοσίευσε βιβλίο που αναφέρεται διεξοδικά στην υπόθεση του Συνδέσμου Επιστράτων, και παραθέτει συγκλονιστικές λεπτομέρειες από επίσημες πηγές της εποχής. 

Οι Επίστρατοι, ακόμη και στη Θεσσαλονίκη εκεί που η εξουσία των Βενιζελικών ήταν απόλυτη, αντιστάθηκαν στον Βενιζέλο και τους ξένους προστάτες του. Στη Σκιάθο οι Επίστρατοι απέκρουσαν δια των όπλων την προσπάθεια αγήματος Βρετανικού πλοίου να αποβιβασθούν και να καταλάβουν το νησί ενώ ο λαός τους υποστήριξε κραυγάζοντας το σύνθημα: «Δεν θέλουμε ψωμί! Ζήτω η Ελλάς!». 

Στο Λιανοκλάδι, κοντά στη Λαμία, οι Επίστρατοι ακινητοποίησαν αμαξοστοιχίες που ταξίδευαν μεταφέροντας συμμαχικά στρατεύματα στην Πελοπόννησο. Στην ύπαιθρο χώρα οι βιασμοί κοριτσιών και οι απαγωγές ομήρων από τα στρατεύματα της Αντάντ και τους άτακτους του Βενιζέλου ήταν καθημερινότητα και τα σχετικά επεισόδια ήταν συνήθη. 

Ανάλογα περιστατικά ήταν καθημερινότητα στη δυτική Μακεδονία, ειδικότερα στην περιοχή των Γρεβενών και της Κοζάνης, όπου μάλιστα επειδή οι ντόπιες γυναίκες φάνηκαν απρόθυμες να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ανάγκες Γάλλων στρατιωτικών εκδόθηκε διαταγή (!) να επιλεγούν από τους κατά τόπους κοινοτάρχες άπορες κοπέλες προκειμένου να δημιουργήσουν πορνεία για τα συμμαχικά στρατεύματα στη Μακεδονία. 

Στο νησί της Νάξου οι κάτοικοι της Απειράνθου, όπου ήταν το σημαντικότερο σημείο των υποστηρικτών των Επιστράτων οπλισμένοι με δυναμίτες, αρνήθηκαν ν’ αναγνωρίσουν τον Βενιζέλο κι αντιπρότειναν να παραμείνουν αυτόνομοι απ’ οποιασδήποτε κυβέρνηση. Επικεφαλής των Επιστράτων της Νάξου ήταν ο παλιός Μακεδονομάχος μόνιμος αξιωματικός και βουλευτής Μανώλης Δερλερές. 

Την καθυπόταξη τους ανέλαβε ένα Βενιζελικό μικτό απόσπασμα, υπό τις διαταγές του Υπολοχαγού Δημητρίου Σαμαρτζή, στο οποίο συμμετείχαν στρατιώτες και Κρήτες χωροφύλακες. Αρχικά, το τορπιλοβόλο «Θέτις» έριξε δύο προειδοποιητικές βολές, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα. Ακολούθησαν από τους άνδρες του Σαμαρτζή από απόσταση 80 βημάτων πυρά προς το συγκεντρωμένο πλήθος, τα οποία διήρκεσαν περίπου 15 λεπτά. Στη συνέχεια, ο στρατός του Βενιζέλου έκανε έφοδο στο χωριό, συνέχισε τις βιαιότητες έναντι των αμάχων και λεηλάτησε περιουσίες. 

Μετά από προτροπή του παπά Φραγκίσκου, του ιερέα της Απειράνθου, οι κάτοικοι του χωριού σήκωσαν λευκές σημαίες. Το απόσπασμα έπνιξε στο αίμα το χωριό με πολυβόλα και ξιφολόγχες, στις 5 Ιανουαρίου 1917, σκοτώνοντας 32 πολίτες, 12 γυναίκες μεταξύ τους και κάποιες σε εγκυμοσύνη, 4 υπερήλικες, 5 ανήλικους και 11 άνδρες με ριπές πολυβόλου ενώ υπήρξαν και 44 τραυματίες, εκ των οποίων οι 15 έμειναν ανάπηροι. 

Μετά τη σφαγή, 120 κάτοικοι αναγκάστηκαν με την απειλή των όπλων να περισυλλέξουν τα πτώματα και να τα θάψουν χωρίς κάποια τελετή έξω από το νεκροταφείο του χωριού ενώ ακολούθως φυλακίστηκαν πολλοί από αυτούς ώσπου να υπογράψουν δήλωση προσχωρήσεως στην «Εθνική Άμυνα». 

Λέγεται πως ο ίδιος ο Βενιζέλος τηλεγράφησε στις 7 Ιανουαρίου στον στρατιωτικό διοικητή Κυκλάδων να στείλει στρατιωτικές ενισχύσεις στην περιοχή, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι Επίστρατοι της Νάξου, κλείνοντας με τη φράση «Μη φεισθήτε ουδενός». Οι εκτελέσεις αντιφρονούντων και υπόπτων ήταν στην ημερήσια διάταξη σε όλη την έκταση της χώρας την οποία δεν ήλεγχαν οι οπαδοί του Βενιζέλου, αν και δεν είχαν την έκταση της Σφαγής στην Απείρανθο. 

Μετά την κατάληψη στις Κυκλάδες δημιουργήθηκε το 10ο Σύνταγμα Πεζικού υπό τον Ταγματάρχη Αλέξανδρο Οθωναίο, και κλήθηκαν προκειμένου να το στελεχώσουν περισσότεροι από 1.500 κληρωτοί του 1916 από τους οποίους παρουσιάστηκαν περίπου 300 ενώ οι υπόλοιποι δημιούργησαν ομάδες ανταρτών στα ορεινά της Νάξου κι άλλοι πέρασαν στην Εύβοια με τελικό προορισμό την Αθήνα. 

Ένα από τα πλέον σημαντικά στρατιωτικά παρεπόμενα και επιμελώς παραλειπόμενα εκείνης της περιόδου, το οποίο έχει σχέση με την δράση των Επιστράτων, είναι η μάχη που δόθηκε τον Μάιο του 1917, γνωστή σήμερα ως «Μάχη της Σημαίας», στην περιοχή της Λάρισας. 

Στην πόλη είχε την έδρα της η Ι Ελληνική Μεραρχία με διοικητή τον Υποστράτηγο Ανδρέα Μπαΐραμε το 4ο Σύνταγμα Πεζικού και το 1/38 Τάγμα Ευζώνων. Όλοι οι άνδρες του Συντάγματος ακολουθούμενοι από 100 ακόμη οπλίτες της Μεραρχίας προσπάθησαν να διαφύγουν ένοπλοι με την σημαία τους προς την Λαμία ώστε να αποφύγουν τον εξευτελισμό. 

Η μάχη της σημαίας έλαβε χώρα μεταξύ τμήματος του 1/38 Ευζωνικού Τάγματος και Γάλλων λογχοφόρων από τις αποικίες στη θέση «Μεζούρλο», λίγο έξω από την Λάρισα, απέναντι από το σημερινό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μεταξύ της οδού Λάρισας - Καρδίτσας και των σιδηροδρομικών γραμμών, οι διαφυγόντες Έλληνες στρατιώτες κυκλώθηκαν από πολλαπλάσιες δυνάμεις αποικιακών μονάδων και συγκεκριμένα Μαροκινών σπαχήδων (ιππέων) και Σενεγαλέζων πεζών σε απόλυτα ανοικτό πεδίο. 

Αρνούμενοι να παραδοθούν, στον εχθρό υπερασπίστηκαν σε μια τρίωρη σκληρή μάχη την τιμή και την σημαία τους. Ο Γάλλος στρατηγός έστειλε το ιππικό των Μαροκινών Σπαχήδων να τους καταδιώξει. Έξι χιλιόμετρα αργότερα οι Έλληνες κυκλώθηκαν κι όταν τους ζητήθηκε να παραδοθούν, αρνήθηκαν με πείσμα. 

Οι απώλειες κυρίως της Ελληνικής πλευράς, όπως περιγράφονται στις εφημερίδες της εποχής, υπήρξαν βαριές. Στην μάχη των πεζών εναντίον του Γαλλικού ιππικού - σε ανοιχτό πεδίο αυτή τη φορά - οι Έλληνες μέτρησαν 59 αξιωματικούς και στρατιώτες νεκρούς όλους με φοβερούς σπαθισμούς. Οι Γάλλοι είχαν 2 αξιωματικούς και 7 στρατιώτες τραυματίες. Επί τόπου συνελήφθησαν 49 Έλληνες αξιωματικοί και 269 Έλληνες στρατιώτες. 

Οι Εύζωνες χρησιμοποιήθηκαν από τους Γάλλους για αγγαρείες και έργα οδοποιίας στο Λιτόχωρο, ενώ οι αξιωματικοί οδηγήθηκαν και κρατήθηκαν σε παλαιούς Τουρκικούς στρατώνες στην Κατερίνη. 

Οι Γάλλοι ονόμασαν «Δεκεμβριανά» ή η «ενέδρα της Αθήνας» την ήττα τους  τα «Νοεμβριανά του 1916». 

Οι Επίστρατοι στο σύνολο τους είχαν πολεμήσει στους Βαλκανικούς πολέμους κι οι περισσότεροι ε από βετεράνοι, ήταν έμπειροι και σκληροτράχηλοι πολεμιστές που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν κολαούζοι του Βασιλιά και πολύ περισσότερο προδότες, παρά θύματα της βίας των Βενιζελικών και της πολιτικής τους να διαιρέσουν και να διχάσουν την χώρα.

Sezione Berta

 

 «Η πραγματικότητα μας λέει ότι σήμερα οι αντιφασίστες και οι αριστεροί γιορτάζουν όλοι την πτώση ενός τείχους που είχαν χτίσει οι ίδιοι, ενώ αυτοί με πείσμα εξακολουθούν να κηρύττουν για έναν κόσμο χωρίς φραγμούς και σύνορα» 

Αυτόνομοι Αθηνών σε πορεία ενάντια στο ψευδοκράτος που είναι κράτος με λεφτά Κυπρίων που μεταβαίνουν στα κατεχόμενα για καύσιμα τρόφιμα καζίνο και σεξουαλικό τουρισμό ...

link: 42 χρόνια από την ανακήρυξη του ψευδοκράτους

Έτοιμοι για την Πατρίδα: Μνήμη Frane Tente (ανταπόκριση από πορεία μνήμης)

Φέτος στις 8 Νοεμβρίου ημέρα Σάββατο έγινε η πρώτη επίσημη οργανωμένη εκδήλωση και τελετή μνήμης  από την Ομάδα 104 σε συνεργασία με τους Κροάτες συναγωνιστές των Prevrat στο Split η οποία πήγε εξαιρετικά, με μεγάλο αριθμό εθνικιστών στην τελετή και προκαλώντας σύγχυση και ατελείωτο κλάμα στον αντιφασιστικό χώρο ο οποίος παραμένει έντονα αποδυναμωμένος σε ολόκληρη την επικράτεια της χώρας.

Ο Τζίμης Πανούσης για το Πολυτεχνείο

Σπύρος Παπαγεωργίου, ο «γίγαντας» της εθνικιστικής δημοσιογραφίας

 

γράφει ο Σταύρος Λιμποβίσης

ΘΑ΄ ΡΘΩ / Παπαγεωργίου Σπύρος

Να καρτεράτε. Θά ΄ρθω.

Καλή μου μάνα, θά ΄ρθω κάποιο δειλινό

την ώρα που θα συδαυλίζεις τα ξύλα για το δείπνο,

θαρρώ θά ΄χουν ανθίσει οι βασιλικοί στο λιακωτό μας

κι οι κρίνοι γύρω απ΄ το πηγάδι.

Θα κόψω ένα φυλλαράκι μικρό,

μικρό όπως την καλοσύνη των ανθρώπων

και στ΄ άρωμα του θα πλέξω

τις θύμησες του χθες

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου υπήρξε κορυφαίος Εθνικιστής δημοσιογράφος και συγγραφέας, ανταποκριτής ξένων εφημερίδων, πολιτικός αναλυτής και ιστορικός, αγωνιστής της Ενωτικής παράταξης και μέλος του ένοπλου αγώνα που καθοδήγησε ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας. 

Υπήρξε ο εξ απορρήτων συνεργάτης και βιογράφος του Διγενή. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο Γρίβας του εμπιστεύθηκε και το αρχείο της Αντικομμουνιστικής οργανώσεως «Χ», που είχε καταστεί το φόβητρο πολλών, λόγω των αποκαλύψεων για πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα και παρασκηνιακές διαδρομές της εκάστοτε εξουσίας.

Υπήρξε μέλος του πολιτικού και ιδεολογικού φορέα «Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα». Γεννήθηκε το 1940 στο χωριό Τρεμετουσιά (Επαρχία Λάρνακας) στην Κύπρο. 

Εργάστηκε στην Κυπριακή εφημερίδα Ελευθερία και ως αρχισυντάκτης στην Κυπριακή εφημερίδα Πατρίς. Για αρκετά χρόνια ήταν αρχισυντάκτης στην Αθηναϊκή εφημερίδα ΕΣΤΙΑ. 

Σε πολύ νεαρή ηλικία πήρε ενεργό μέρος στον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ. Μαζί με άλλους νεολαίους της νήσου βρήκαν παλιά όπλα, τύπωναν και κυκλοφορούσαν τις προκηρύξεις της ΕΟΚΑ, κατασκεύαζαν βαμβακοπυρίτιδα, νάρκες και χειροβομβίδες, εγχώριας κατασκευής τις οποίες και χρησιμοποιούσαν κατά των πάνοπλων Άγγλων. 

Αποκορύφωμα υπήρξε η επίθεση κατά του Διδασκαλικού Κολεγίου για την οποία υποκλίνεται ο Γρίβας στα απομνημονεύματα του, ενώ οι συλληφθέντες εθνικιστές δεν λύγισαν στα βασανιστήρια και τις απειλές των Τουρκοκυπρίων επικουρικών και των σαδιστών Άγγλων. 

Πολέμησε επίσης σε Ελληνοκυπριακές Ομάδες κατά των Τουρκοκυπρίων στο πλαίσιο των Διακοινοτικών Ταραχών το 1963-64 ως χειριστής πολυβόλου Βίκερς 0.303΄, στο Πενταδάκτυλο και στις μάχες της Πάφου και παράλληλα αρθρογραφούσε προς πληροφόρηση των πολιτών.

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου ασχολήθηκε τόσο με τη λογοτεχνία όσο και με την ιστορική έρευνα εκτεταμένα, ιδίως περί τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα της Κυπριακής Ιστορίας. Δημοσίευσε τόσο διηγήματα και ποιήματα, όσο και πολλά άρθρα πολιτικού περιεχομένου καθώς και ιστορικές μελέτες. 

Ανάμεσα στους 27 τίτλους βιβλίων βρίσκεται και η Αγία Τηλλυρία (ποίηση) που εκδόθηκε στη Λευκωσία το 1972. Αυτό το ποιητικό έργο μελοποιήθηκε από το Γιώργο Κοτσώνη και πρωτοπαρουσιάστηκε στο αρχαίο θέατρο των Σόλων (Κύπρος). 

Ο δίσκος «Αγία Τηλλυρία» εκδόθηκε το 1973. Πρόκειται για έναν κύκλο εννέα τραγουδιών ελεγειακού περιεχομένου που βασίζονται σε στίχους του Σπύρου Παπαγεωργίου από το ομώνυμο έργο του. 

Αναφέρονται στο μικρό έπος που διαδραματίστηκε στην περιοχή της Τηλλυρίας (οι κάτοικοι της έλκουν την καταγωγή τους από την Τήλο των Δωδεκανήσων), στο βορειοδυτικό άκρο του νησιού.

Τον Αύγουστο του 1964 η περιοχή δέχθηκε ισχυρή επιδρομή από Τουρκικές αεροπορικές δυνάμεις - ακόμη και με χρήση βομβών ναπάλμ που τους προμήθευσαν οι ΗΠΑ - και αντιστάθηκε σθεναρά με κόστος τη θυσία της ζωής αρκετών δεκάδων κατοίκων, ενώ ολόκληρη η περιοχή μετατράπηκε σε παρανάλωμα του πυρός. 

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου ήταν παρών καταγράφοντας τα θλιβερά αυτά γεγονότα και αφιέρωσε το ποιητικό του έργο στον Ελλαδίτη ήρωα υπολοχαγό Νίκο Παπαγεωργίου που έπεσε στο πεδίο της μάχης.

Σφοδρός πολέμιος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου και λόγω αυτού του γεγονότος την περίοδο της διακυβερνήσεως της Ελλάδος από το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου, του είχε απαγορευτεί η είσοδος στην Ελλάδα με εντολή του Συνταγματάρχη Γεωργίου Παπαδόπουλου (...) ενώ να σημειωθεί ότι ο Στρατηγός Γεώργιος Γρίβας ήταν στόχος του Απριλιανού καθεστώτος μέχρι το τέλος της ζωής του. 

Ο ιδρυτής της ΕΟΚΑ και ΕΟΚΑ Β' είχε καταγγείλει απόπειρα δολοφονίας του με εμπλεκομένους Ταγματάρχες του Ελληνικού Στρατού καθώς και σχέδιο τουρκοποίησης της νήσου εκ μέρους των Απριλιανών, γεγονός που επιβεβαιώνει σε μαρτυρίες του ο υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Β' Λευτέρης Παπαδόπουλος.

Στις 29 Ιουλίου 1973 το ονομαζόμενο Εφεδρικό Σώμα, που το αποτελούσαν φανατικοί παρακρατικοί υποστηρικτές του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, επιτέθηκε και κατέστρεψε τα γραφεία και τα τυπογραφεία των αντιπολιτευόμενων εφημερίδων στην Κύπρο, ενώ συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν στις κεντρικές φυλακές της Λευκωσίας, όσοι δημοσιογράφοι, μεταξύ τους και ο Σπύρος Παπαγεωργίου, ήταν αντίθετοι με την ενδοτική πολιτική του Αρχιεπισκόπου. 

Το 1974 κατά την Τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ήταν διευθυντής στο «Ραδιοφωνικό Ίδρυμα Κύπρου» και με την έναρξη της επιθέσεως εγκατέλειψε τη θέση του και πολέμησε ως απλός στρατιώτης στην πρώτη γραμμή του μετώπου όταν άλλοι έτρεχαν να κρυφτούν στα μετόπισθεν!

Στην περίοδο της προεδρίας του αντάρτη πόλης της ΕΟΚΑ και τιμωρού των Άγγλων πρακτόρων Νίκου Σαμψών στη Κύπρο, διατέλεσε από τις 15 έως τις 23 Ιουλίου 1974, διευθυντής του Γραφείου Τύπου και Πληροφοριών, σε δημόσια ομιλία μαζί με άλλους παράγοντες αποκάλυψε τα μεσαιωνικά εργαλεία και τις μεθόδους βασανισμού που ακολουθούσαν οι οπαδοί του Μούσκου ενάντια στους «Ενωτικούς» στις φυλακές και στα κολαστήρια της κρατικής εξουσίας. 

Μετά την εισβολή κυνηγήθηκε λυσσαλέα από τους υποστηρικτές του πανούργου ρασοφόρου και την δημοκρατία και αναγκάστηκε να αναζητήσει καταφύγιο και στήριγμα στην Ελλάδα καθώς και σε οργανώσεις εθνικιστών, όπου συνέχισε την δράση και συμμετείχε ενεργά σε πολιτικούς και ιδεολογικούς αγώνες. 

Διατέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου στο οποίο Πρόεδρος ήταν ο Στρατηγός Μιχαήλ Οικονομάκος - ο τελευταίος στα μέσα της δεκαετίας του 2000 βραβεύτηκε σε δημόσια μουσικοπολιτική εκδήλωση με τιμητική πλακέτα από τον Νίκο Μιχαλολιάκο για την πολύπλευρη προσφορά του, ενώ εκατοντάδες νεολαίοι τον χαιρετούσαν με τεταμένη την δεξιά σε ένδειξη τιμής - και δημοσίευσε κείμενα του στο περιοδικό «Μαχόμενος Ελληνισμός». 

Μετά το 2005, αντιμετώπισε σημαντικά προβλήματα υγείας εξ αιτίας διαβήτη, κυρίως με τη σταδιακή μείωση της οράσεως του, αποτέλεσμα της πολύωρης ασχολίας του με την μελέτη των Κυπριακών Αρχείων τα οποία κατασχέθηκαν παρανόμως από τις Κυπριακές αρχές. 

Την Δευτέρα 3 Σεπτεμβρίου 2007, οπλισμένοι άνδρες της Κυπριακής Αστυνομίας, οι οποίοι συνοδεύονταν από υπαλλήλους του Δημοσίου Αρχείου, με εντολή της Έφης Παρπαρίνου, τότε διευθύντριας του Δημοσίου Αρχείου της Κύπρου, με την έγκριση της Κυπριακής Κυβερνήσεως (τόσο η Κυπριακή δεξιά όσο και η αριστερά σιώπησαν για το γεγονός αυτό) περικύκλωσαν το βιβλιοπωλείο και την αποθήκη του εκδότη Κώστα Επιφανίου στην Λευκωσία. 

Κατάσχεσαν το αρχείο του Σπύρου Παπαγεωργίου, το οποίο κάλυπτε την περίοδο από το 1960 έως το 1974, με το επιχείρημα ότι περιλαμβάνει Απόρρητα Κρατικά Έγγραφα της Κυπριακής Δημοκρατίας, τυχόν δημοσιοποίηση των οποίων θα βλάψει τα Κυπριακά συμφέροντα. 

Το αρχείο αποτέλεσε την βάση των πηγών του Παπαγεωργίου για την συγγραφή των βιβλίων «Από την Ζυρίχη στον Αττίλα» και «Επιχείρηση Κοφίνου» που εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος του Κώστα Επιφανίου. 

Ο Σπύρος Παπαγεωργίου απέδωσε την κατάσχεση στον τρόμο των Κυπριακών Αρχών για το περιεχόμενο του αρχείου του, οι οποίες ανησυχούν μην βγουν στην δημοσιότητα απόρρητα έγγραφα που καταρρίπτουν οριστικά τον μύθο του «Εθνάρχη» Μακαρίου και των συνεργατών του. 

Ιδιαίτερα ενδιαφέροντα είναι τα αποκαλυπτικά στοιχεία του Σπύρου Παπαγεωργίου για τις αγαθές σχέσεις του Μακαρίου, του Κρανιδιώτη και άλλων αξιωματούχων της Κυπριακής Κυβέρνησης με το καθεστώς της 21^ης Απριλίου αλλά και με τον ξένο παράγοντα. 

Στα κείμενα του δεν χαρίζεται ούτε στους οπαδούς του ΑΚΕΛ αλλά και στον Άγγελο Βλάχο, έναν από τους μεγαλύτερους υβριστές του Κυπριακού Ελληνισμού. 

Ο Τάσσος Παπαδόπουλος πρότεινε τον Σπύρο Παπαγεωργίου ως υποψήφιο για την απονομή βραβείου συνολικής ιστορικής προσφοράς, όμως ο Παπαγεωργίου αρνήθηκε για λόγους που δημοσιοποίησε σε συνέντευξη του στην εβδομαδιαία εφημερίδα «Ελεύθερος Κόσμος». 

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραφε με ειδικό φακό, στην αρχαιοελληνική γλώσσα, σύμφωνα με τη μαρτυρία του παιδικού φίλου του και δημοσιογράφου Γιάννη Σπανού, ενώ είχαν παραλύσει τα κάτω άκρα του. 

Ως συγγραφέας έγραψε γεγονότα που κανένας άλλος δεν αποπειράθηκε, καθώς αισθάνονταν «θωρακισμένος» αφού όσα αποτύπωνε στο χαρτί τα στήριζε στα έγγραφα της Ε.Ο.Κ.Α., της Ε.Ο.Κ.Α. Β' καθώς και στο ημερολόγιο του Γρίβα το οποίο κατείχε. 

Απεβίωσε στις 9:30 το πρωί της Παρασκευής 3 Οκτωβρίου 2014, στο σπίτι του στη Ραφήνα. 

Λίγους μήνες πριν τον θάνατο του είχα την τιμή να συνομιλήσω μαζί του όπου και μου μετέφερε την πικρία του για την πορεία του εθνικιστικού κινήματος, ενώ να σημειωθεί ότι πολλοί διάσημοι «διαπρύσιοι κήρυκες των εθνικιστικών ιδεών» που απολάμβαναν μετά μανίας τα κοινοβουλευτικά αγαθά της αστικής δημοκρατίας την εποχή εκείνη … απέκρυψαν πλήρως τον θάνατο του!  

Υπήρξαν όμως και κάποιοι συναγωνιστές που τίμησαν την μνήμη του με σχετική αρθρογραφία - κυρίως στο διαδίκτυο - και εξύμνησαν το έργο του θανόντος για την Πατρίδα και τον Λαό.

Το 28^ο και το τελευταίο από τα έργα του Σπύρου Παπαγεωργίου - «Από την ΕΟΚΑ στην ΕΟΚΑ Β’», εκδόσεις «Κώστας Επιφανίου» τo 2009 - έμεινε ημιτελές και κυκλοφόρησε μόνο ο πρώτος τόμος, καθώς ο συγγραφέας αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και λόγω σφοδρών αντιδράσεων του καθεστώτος ...

Γράφτηκε αυτό το βιβλίο με σκοπό να δώσει πληροφορίες και στοιχεία για την ταραγμένη και καθοριστική για την ιστορική μοίρα της Κύπρου περίοδο. 

Γράφτηκε σε μια προσπάθεια να απαντηθούν οι απορίες και οι προβληματισμοί της λεγόμενης «Ενωτικής Παρατάξεως» για το πως συνέβη να εμπλακεί στα γεγονότα της περιόδου. 

Ποιο κίνητρο και ποια ιδανικά συνεπήραν και στράτευσαν τα 20.000 μέλη της ένοπλης οργάνωσης ΕΟΚΑ Β'; 

Η κηδεία του έγινε τη Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014, στις 11:00 το πρωί, στον Ιερό Ναό της Παναγιάς Παντοβασίλισσας Ραφήνας, και τάφηκε στο νεκροταφείο Ραφήνας μεταξύ συγγενών και συναγωνιστών.

Σπύρος Παπαγεωργίου: Ζει και Μάχεται!